Sterren ontstaan door het samentrekken van gaswolken (nevels) die wel enkele lichtjaren – de afstand die licht aflegt in een jaar tijd – breed kunnen zijn. De ineenstorting ontstaat onder de invloed van zijn eigen gewicht en de zwaartekracht. Dit proces kan enkele honderdduizenden jaren duren.
De eerste sterren zijn ontstaan uit kleine dichtheidsverschillen in die donkere oersoep. Waar de dichtheid net iets hoger is dan gemiddeld, krijgt de zwaartekracht immers al snel de overhand. IJle, uitgestrekte gasflarden beginnen dan onder hun eigen gewicht ineen te storten tot compacte wolken.
De meeste planeten ontstaan wanneer een moleculaire wolk instort, waardoor een jonge ster ontstaat. Een deel van het stof en gas dat overblijft vormt een schijf rondom de ster. De miljoenen jaren daarna botsen de deeltjes in de schijf, waardoor deze deeltjes samenklonteren tot steeds grotere objecten.
Een ster is een bolvormig hemellichaam bestaande uit lichtgevend plasma met daarin voornamelijk (ongeveer 72% van de massa) waterstof en daarnaast ongeveer 26% helium. In sterren is de druk en temperatuur van de inwendige gasconcentratie zo hoog dat er kernfusiereacties plaatsvinden.
Sterren zijn grote bollen van gloeiend heet gas die zelf licht en warmte produceren als gevolg van spontane kernfusiereacties in hun binnenste.
'Kleine sterren kunnen wel honderd miljard jaar oud worden.Grote worden 'maar' één miljard jaar oud. ' Het proces van verbranding duurt dus zelfs bij heel grote sterren nog ontzettend lang.
De RMC 136a1is, voor zover nu bekend, de zwaarste ster. Deze ster is maar 30 keer zo groot als onze zon, maar wel 300 keer zo zwaar. Het zou zomaar kunnen dat een andere ster over een aantal jaar de grootste of de zwaarste is.
De zon is een gele dwergster en is dus vrij klein. De zon heeft een omtrek van 696.340 km. De ster VY Canis Majoris heeft bijvoorbeeld een omtrek van 987.890.000 km en is daarmee ongeveer veertienhonderdnegentien keer zo groot!
Een ster is een bolvormig hemellichaam bestaande uit lichtgevend plasma met daarin voornamelijk (ongeveer 72% van de massa) waterstof en daarnaast ongeveer 26% helium. In sterren is de druk en temperatuur van de inwendige gasconcentratie zo hoog dat er kernfusiereacties plaatsvinden.
De zon is een ster, en die beweegt met zo'n honderd miljard andere sterren rond in een enorme platte schijf: de Melkweg . Maar de Melkweg is niet alleen, er zijn nog honderden miljarden andere sterrenstelsels. Dit alles samen noem je het universum.
Het einde van het heelal is het gebied – in alle richtingen – waar licht 13,8 miljard jaar geleden vertrok. Daar bevindt zich wat astronomen de waarneemhorizon noemen. 'Daar voorbij is niets. Geen tijd, geen ruimte, geen materie', zegt hij.
Kort antwoord: Overal! Langer antwoord: In tegenstelling tot wat vaak wordt gedacht, was de oerknal niet een explosie die op een bepaald punt in de lege ruimte plaatsvond.
De elementen die door een supernova uitgestoten worden, zijn de zware elementen die weer in andere gaswolken terechtkomen. De explosie van zo'n supernova kan ook een gaswolk weer triggeren om ineen te storten.Op deze manier ontstaan er weer nieuwe sterren en begint het hele verhaal weer van voor af aan…
Als we voor het gemak aannemen dat een gemiddeld sterrenstelsel honderd miljard sterren telt, dan zijn er in het waarneembare heelal dus honderd miljard keer honderd miljard sterren. Dat zijn er tien triljard - een één met tweeëntwintig nullen.
In de gehele melkweg zitten enkele honderden miljarden sterren. Er bestaan echter miljarden sterrenstelsels als onze melkweg. In totaal zijn er dan zo'n (beetje een gokje) 100.000.000.000.000.000.000 sterren, dus een 1 met 20 nullen!!
“Elke generatie kan steeds minder sterren zien. Dat komt omdat Nederland één van de meest verlichte landen van Europa is. Dat zie je duidelijk op de kaart van NASA. We doen van alles om de kwaliteit van ons water, onze natuurgebieden, onze lucht en onze stiltegebieden te behouden.
Sterren kunnen inderdaad min of meer sterven. Sterren geven licht door kernreacties binnenin de ster. Als het gas binnenin de ster verbruikt is zal de ster langzaam uitdoven. Dit duurt echter miljoenen tot miljarden jaren, dus dat kunnen wij mensen nooit zien gebeuren.
De kosten voor een 'ster' zijn in de orde van € 15,00 tot € 100,00.
Een vallende ster is een heel klein brokje steen (zo groot als een kiezelsteentje) dat met een hoge snelheid de dampkring binnendringt. De hoge snelheid veroorzaakt heel veel wrijving.Door die wrijving verdampt het steentje.Ook botst de meteoor tegen moleculen in de lucht.
Kort antwoord: Sirius.
Een lichtjaar is de afstand die licht in een jaar kan reizen - dat is ongeveer 9 460 000 000 000 kilometer! Licht heeft ongeveer 4,2 jaar nodig om de afstand naar de dichtstbijzijnde ster buiten ons zonnestelsel te overbruggen, daarom zeggen sterrenkundigen dat Proxima Centauri 4,2 lichtjaren van ons is verwijderd.
Het einde van de zon
Dat gebeurt over ongeveer 5 miljard jaar, als de zon is opgebrand. Een ster die geen waterstof en helium meer heeft om aan fusie-energie te komen zal in intensiteit afnemen maar heel erg opzwellen. De zon zal naar schatting zo groot opgeblazen worden dat de aarde erdoor wordt verzwolgen.
Ongeveer twaalf keer zo klein als onze zon. Dat is de kleinste ster die tot nu toe gevonden is. Wetenschappers van Cambridge University noemen hem EBLM J0555-57Ab. EBLM J0555-57Ab mag dan wel klein zijn, hij is wel tien keer zo groot als onze aarde.
Astronomen hebben ontdekt welke ster de oudste van het heelal is. Het is de HD 140283 en deze ster heeft de respectabele leeftijd van om en nabij 13,2 miljard jaar. Wetenschappers noemen het hemellichaam 'de Methusalem onder de sterren', naar de Bijbelse figuur die 969 jaar oud zou zijn geworden.