Na uw scheiding houden de verplichtingen van het huwelijk voor wat betreft “financieel onderhoud” niet automatisch op. Hierbij gaat het om partneralimentatie. De partner met de meeste draagkracht is verplicht alimentatie te betalen aan de partner met de minste draagkracht, zodat er geen scheve verhoudingen ontstaan.
Je bent verplicht om partneralimentatie te betalen als je ex-partner na de echtscheiding onvoldoende inkomsten heeft om in het levensonderhoud te voorzien. Daarbij wordt rekening gehouden met de levensstandaard ten tijde van het huwelijk.
Eigenlijk is de regel voor alimentatie (zowel voor de ex-partner als de kinderen) heel simpel: degene met het hogere inkomen zal de ander de alimentatie betalen, zodat diegene in zijn of haar levensonderhoud kan voorzien en de kinderen kan onderhouden. Hierbij wordt gekeken naar wie de kostwinnaar is in het gezin.
Afspraken alimentatie sinds 1 januari 2020
De partneralimentatie bedraagt maximaal 5 jaar. Of korter, als het huwelijk of geregistreerd partnerschap minder dan 10 jaar duurde. Dan ontvangt uw ex-partner alimentatie voor de helft van de tijd dat het huwelijk of partnerschap duurde.
U heeft recht op partneralimentatie in deze situaties samen:U was getrouwd of u had een geregistreerd partnerschap.Uw ex-partner heeft meer inkomen.
Na uw scheiding houden de verplichtingen van het huwelijk voor wat betreft “financieel onderhoud” niet automatisch op. Hierbij gaat het om partneralimentatie. De partner met de meeste draagkracht is verplicht alimentatie te betalen aan de partner met de minste draagkracht, zodat er geen scheve verhoudingen ontstaan.
Na de scheiding kun je mogelijk aanspraak maken op verschillende toeslagen en andere regelingen of kunnen deze in bedrag verhoogd worden.Denk bijvoorbeeld aan huurtoeslag, kinderbijslag en zorgtoeslag. Het is fijn dat je na de scheiding financiële ondersteuning kunt krijgen.
Een van ex-partners komt te overlijden; De alimentatieontvanger gaat hertrouwen, samenwonen, of een geregistreerd partnerschap aangaat. Let op jullie moeten het wel beide eens zijn dat de alimentatie stopt. De alimentatieontvanger zelf genoeg inkomen heeft of de alimentatiebetaler de alimentatie niet meer kan betalen.
De behoefte wordt middels deze norm bepaald op 60% van het netto-gezinsinkomen ten tijde van het huwelijk. Dat is 60%, omdat een alleenstaande zijn of haar kosten niet kan delen. Indien er kinderen zijn, dan gaat het om 60% van het gezinsinkomen, waarop reeds de kosten van de kinderen in mindering zijn gebracht.
Wat was het netto gezinsinkomen tijdens het huwelijk? De partner die behoefte heeft aan alimentatie heeft in principe recht op 60% van het netto gezinsinkomen zoals dat gold tijdens het huwelijk. Er wordt dus gekeken naar de financiële welstand van partijen tijdens het huwelijk.
Hoe voorkom ik dat ik (teveel) partneralimentatie betaal? Uw ex-partner en u kunnen samen afspraken maken over de hoogte van de partneralimentatie, eventueel met hulp van een advocaat of mediator. Daarbij kunt u er rekening mee houden dat u niet te veel partneralimentatie gaat betalen.
In een gemiddeld gezin met twee kinderen en een modaal inkomen kost een kind volgens het NIBUD per maand ongeveer € 400,-. Op basis van het TREMA-rapport komt de alimentatie dan per kind uit op € 140,- per maand. Meestal liggen de bedragen voor kinderalimentatie tussen € 100,- en € 500,- per kind per maand.
Partneralimentatie is volledig belast bij diegene die deze ontvangt, net als het bruto maandinkomen. Partneralimentatie wordt bij diegene die deze ontvangt gezien als inkomen. Hier wordt aldus rekening mee gehouden indien u een uitkering ontvangt of subsidie aanvraagt.
Je mag tijdens de scheiding afzien van partneralimentatie. Maak hierover duidelijke en heldere afspraken en leg deze vast in het echtscheidingsconvenant. Je mag ook een ander bedrag dan de officiële partneralimentatieberekening nemen. Maak ook in dat geval duidelijke en heldere afspraken.
Heeft de ontvanger zelf inkomen dan wordt de behoefte eventueel aangevuld door de betaler. De ontvanger heeft nooit recht op meer dan de behoefte. Als de inkomsten van de betaler hoger worden is het niet zo dat de ontvanger recht heeft op meer alimentatie.De behoefte bepaalt de hoogte.
Om verhogingen van de partneralimentatie te voorkomen, ongestraft te kunnen samenwonen of om voor eens en voor altijd los van elkaar te zijn kun je ervoor kiezen de partneralimentatie af te kopen. In dat geval wordt de partneralimentatie in één keer betaald en zijn jullie elkaar niets meer verschuldigd.
Uw ex-partner betaalt de kinderalimentatie of partneralimentatie niet. Dan kunt u hulp vragen aan het Landelijk Bureau Inning Onderhoudsbijdragen (LBIO).
Misschien heeft u of uw ex-partner na de scheiding te weinig inkomen om van te leven. Dan betaalt de ander partneralimentatie. Als u het samen niet eens bent over de hoogte, bepaalt de rechter het bedrag.
Als er geen aantoonbare en/of gegronde reden is waarom een ex-partner na de scheiding niet zelf in het eigen levensonderhoud kan voorzien, kan de rechter met een afbouw in partneralimentatie in feite ook een verplichting opleggen om (meer) te werken.
Wanneer jullie gescheiden zijn, heeft één van beide partners vaak recht op partneralimentatie. Dit is de partner die na de echtscheiding onvoldoende inkomsten heeft om in zijn of haar levensonderhoud te voorzien. Daarbij wordt rekening gehouden met jouw levensstandaard ten tijde van het huwelijk.
Alimentatie afspraken
Stel dat je afspreekt dat je partner straks geen alimentatie hoeft te betalen, dan kun je daar altijd nog op terugkomen. Mocht je bijvoorbeeld na een tijdje je baan verliezen en alsnog geld nodig hebben, dan kun je de ander nog steeds om alimentatie vragen.
Uw ex partner kan tot 12 maanden gevangenisstraf krijgen als hij weigert de (kinder-)alimentatie te betalen. De rechter dient altijd te toetsen of het een proportionele straf is die hij uw ex partner oplegt. Het gaat dus niet om het plegen van een criminele daad, maar om het niet betalen van achterstallige alimentatie.
De rechtspraak definieert de zware fout ex artikel 301, § 2, tweede lid BW als een ernstige, zwaarwichtige, eenmalige of opeenvolgende tekortkoming door een echtgenoot, die aan de basis ligt van de onherstelbare ontwrichting van het huwelijk.
De behoefte van de partner aan alimentatie wordt volgens vaste normen vastgesteld op 60% van het netto gezinsinkomen minus de kosten van eventuele kinderen. Eventuele eigen inkomsten moeten vervolgens ook op deze uitkomst in mindering worden gebracht.