Enkele uren voordat het Britse mandaat officieel afliep riep de Joodse gemeenschap onder leiding van David Ben-Gurion op 14 mei 1948 de onafhankelijke staat Israël uit. De burgeroorlog mondde uit in de Arabisch-Israëlische Oorlog van 1948.
Op 15 mei 1948 liep het Britse mandaat voor Palestina af. In anticipatie hierop riep het Jewish Agency een dag eerder de staat Israël uit.
In 1947 stemden de Verenigde Naties in met een verdelingsplan voor Palestina: het gebied moest worden opgedeeld in een Joodse en Arabische staat. Op 14 mei 1948, toen het Britse mandaat over Palestina afliep, riep Israël zijn onafhankelijkheid uit.
De oude Israëlieten worden beschouwd als nakomelingen van de oorspronkelijke Kanaänitische bevolking die lange tijd woonden in de zuidelijke Levant, Syrië, het oude Israël en de Transjordaanse regio.
Ondanks verdrijvingen en ballingschappen hebben er door de eeuwen en millennia heen altijd Joden in het Land van Israel gewoond. De laatste grote ballingschap begon in het jaar 135 en leidde ertoe dat het merendeel van de Joden over de wereld verspreid raakte.
Vanuit een puur historisch perspectief is “Israël” meer dan een millennium ouder dan “Palestina” . Maar toen het Joodse volk zich uit hun thuisland verspreidde, werd “Palestina” de thuisbasis van een substantiële Arabische bevolking, opnieuw voor meer dan een millennium.
Vanaf 1516 tot het eind van de Eerste Wereldoorlog maakte het gebied van de huidige staat Palestina deel uit van het uitgestrekte Ottomaanse Rijk, net als het gebied van het huidige Israël, Libanon, Syrië en Jordanië.
In de oudheid werd Palestina bewoond door Semitische volkeren, waarvan de eerste van Kanaänitische oorsprong waren. Volgens de overlevering kwam Abraham, de gemeenschappelijke stamvader van joden en Arabieren, uit Ur naar Kanaän.
Het noordelijke deel, dat tien van de twaalf stammen omvatte, nam de naam "Israël" mee, maar werd ook wel het "Tienstammenrijk" of "Efraïm" genoemd, naar de meest dominante stam. Het rijk hield stand tot 722 v. Chr.. Het zuidelijke deel na de splitsing werd het koninkrijk Juda genoemd.
Het land is heilig voor gelovige Joden. Hun verbondenheid met het land wordt beschreven in de Tora, het heilige boek van het Joodse geloof. Veel Joden zien het land ook als een veilige plek. Ze willen hier geen last meer hebben van de Jodenhaat die ze in Europa eeuwenlang hebben ondergaan.
Israël is geen groot volk, het heeft geen enkele status. God koos dit volk, omdat Hij het liefhad en aansloot bij de belofte die Hij aan Abram had gedaan (Deut. 7:6-8). Israël als volk van God wil zeggen: het is het volk van God, het is zijn eigendom (Ex.
Belangrijke aspecten van het conflict zijn onder meer de Israëlische bezetting van de Westelijke Jordaanoever en de Gazastrook, de status van Jeruzalem, Israëlische nederzettingen, grenzen, veiligheid, waterrechten, het vergunningsstelsel, de bewegingsvrijheid van de Palestijnen en het Palestijnse recht op terugkeer.
De gevechten begonnen met aanvallen door onregelmatige groepen Palestijnse Arabieren die verbonden waren aan lokale eenheden van het Arabische Bevrijdingsleger, dat bestond uit vrijwilligers uit Palestina en naburige Arabische landen . Deze groepen lanceerden hun aanvallen op Joodse steden, nederzettingen en strijdkrachten.
Uit de bovenstaande tijdlijn blijkt duidelijk dat de Joden 2600 jaar vóór de Arabieren en de moslims in Palestina leefden, gerekend vanaf de tijd van Abraham. Of minstens 1600 jaar vóór de vestiging van het koninkrijk Israël.
Van 1917 tot 1947
Tot september 1922 bleef Jeruzalem en de rest van Palestina onder Brits militair bestuur. Door de Volkerenbond werd in 1922 het mandaat aan de Britten gegeven om Palestina te besturen en de lokale bevolking voor te bereiden op zelfstandigheid.
Wie waren er het eerst, het Palestijnse volk of de Joden in het land Israël? Kanaänieten, Feniciërs en/of Filistijnen , waren er waarschijnlijk eerder dan de Joden of de Palestijnse Arabieren.
Palestijnen zijn de oorspronkelijke bewoners van het gebied
Israël is lang gedreven geweest door zionistische en deels ook socialistische idealen, gestoeld op een stevige parlementaire democratie.
Judea - Palestina - of het Heilige Land | Houston Christian University.
Volgens het Evangelie van Lucas woonden Jozef en Maria in Nazareth in de streek Galilea gelegen in het noorden van Israël, maar werd Jezus in Bethlehem (de stad van David) geboren, omdat omstreeks die tijd een Romeinse volkstelling werd gehouden. Iedere inwoner van het gebied waar Herodes de Grote (37 - 4 v.
Zachary Foster schreef in zijn proefschrift dat "de meeste geleerden geloven dat de Romeinse keizer Hadrianus de provinciale bestuursnaam van Judea veranderde in Palestina om de Joodse aanwezigheid in het land uit te wissen ". Hij is van mening dat "het evengoed waarschijnlijk is dat de naamsverandering weinig te maken had met Jodenhaat en meer met ...
Zij stammen af van Arabieren die de afgelopen eeuwen in de landstreek Palestina zijn gaan wonen, vooral vanaf de negentiende eeuw. Tot de twintigste eeuw hadden de Arabieren in Palestina geen vastomlijnde nationale identiteit: natiestaten bestonden destijds immers nog niet in het Midden-Oosten.
Het gebied werd in 1516 veroverd door de Turken en maakte vanaf dat moment deel uit van het Ottomaanse Rijk. In 1917, tijdens de Eerste Wereldoorlog, veroverde Engeland, gesteund door Arabische bondgenoten, Palestina op de Turken.
Voorafgaand aan de oprichting van de Joodse staat waren Joodse milities, zoals Hagana, Irgun en Lechi, in conflict met de inheemse Palestijnse bevolking over het grondgebied van Palestina. Na zijn oprichting in 1948 kwam Israël in conflict met de omliggende Arabische landen.
De aanleiding van de oorlog was een verrassingsaanval door de militante tak van Hamas vanuit de Gazastrook op nederzettingen in Israël. Onder de naam Operatie Al-Aksa-storm werd een groot aantal mensen mishandeld, vermoord en gekidnapt. Als reactie daarop volgde een Israëlische militaire invasie in de Gazastrook.
In het Bijbelboek "II Samuel" wordt beschreven hoe David door verovering een koninkrijk creëert in Palestina. Zijn zoon Salomo zou zelfs geregeerd hebben over een rijk dat zich uitstrekte van de Eufraat tot de grenzen van Egypte. Beide vorsten zouden 'veertig jaar' hebben geregeerd.