Tegenwoordig wordt kleding in uiteenlopende (ontwikkelings-)landen over de hele wereld gemaakt, waarbij de top vier (China, Turkije, Bangladesh en India) samen verantwoordelijk zijn voor bijna 75 procent van de totale handel.
China is verreweg de grootste exporteur van kleding in de wereld.
Kleding wordt vaak gemaakt van katoen, polyester en elastaan. Elastaan is beter bekend als spandex of lycra. Daarnaast worden ook synthetische vezels gebruikt zoals viscose (kunstzijde), polyamide, acryl en nylon, en natuurlijke vezels als wol (merino, kasjmier, schaap), leer en zijde.
Katoen en kokos zijn zaadvezels. Linnen, hennep en brandnetel zijn bastvezels. Onder de natuurlijke grondstoffen valt ook de wol van het schaap. En er zijn meer dieren met haar waar we mooie textiel van kunnen maken zoals van geiten, kamelen, lama's en natuurlijk de zijderups.
Vanaf de 20ste eeuw werd de productie meer en meer uitbesteed aan landen met lagere lonen. Bangladesh en China zijn op dit moment de grootste exporteurs van kleding. In het overgrote deel van de labels in onze kleding staat dan ook 'made in China' of 'made in Bangladesh'.
Wat duurzame stoffen betreft, is lyocell – ook wel bekend als Tencel – de absolute top. Naast dat het goed scoort qua duurzaamheid, heeft het ook nog eens hele fijne eigenschappen: het is zacht, zo sterk als polyester en neemt vocht beter op dan katoen. Daarnaast houdt het je net als wol lekker warm.
De import uit Turkije en India is ongeveer verdubbeld. Naast de directe import uit Azië komt kleding Nederland binnen via andere landen in de Europese Unie. Een deel van deze kleding is ook in Azië geproduceerd.
Vanwege lage productiekosten en de grote concentratie van bedrijven is het aantrekkelijk de productie van kleding in Azië te laten plaatsvinden.
Het is niet helemaal duidelijk wanneer de kleding zijn intrede doet. Er zijn wetenschappers die denken dat het zo'n 500.000 jaar geleden al moet zijn geweest, maar recent onderzoek beweert dat kleding veel jonger is. Zo'n 170.000 jaar geleden zou de mens pas behoefte hebben gekregen aan kleding.
De eerste bekende mens die kleding maakte, de Neanderthaler, overleefde van ongeveer 200.000 voor Christus tot ongeveer 30.000 voor Christus.
Het dragen van kleding (ook kledij of kleren, een syncope van klederen) in het algemeen (of juist niet) of van speciaal ontworpen kleding kan diverse redenen hebben: Het bieden van bescherming tegen koude, warmte en/of zonnestraling. Het bieden van bescherming bij bepaalde activiteiten.
Zo heeft het land een strategisch fijne ligging, het is een makkelijke toegangsweg voor de Europese markt. Ook biedt Turkije een rijke bron aan grondstoffen zoals katoen, die worden gebruikt bij de productie van kleding. Het land heeft goede handelsovereenkomsten gesloten met de Europese Unie en andere landen.
Bangladesh is na China de grootste exporteur van kleding in de wereld. De kledingindustrie vormt de ruggengraat van dit ontwikkelingsland. Bangladesh heeft concurrerend lage arbeidskosten in vergelijking met andere Aziatische landen, dit is een voordeel voor kledingmerken om zaken te doen met het land.
Italië is natuurlijk vooral bekend vanwege luxemerken zoals Louis Vuitton, Armani, Prada en Dior, maar het land heeft ook nog steeds een flinke kledingindustrie.
Zo schaadt kleding het milieu. Er is steeds meer mode beschikbaar en je kunt kleding vinden voor een lage prijs. Maar het milieu betaalt hiervoor een hoge prijs. Het massale, razendsnelle produceren, gebruiken en afdanken van kleding leidt bijvoorbeeld tot CO2-uitstoot, plasticsoep en vervuiling van grond en water.
Gucci zegt dat honderd procent van zijn producten in Italië worden geproduceerd, waar de rechten volgens het bedrijf worden nageleefd. Het bedrijf heeft echter meer dan 3.000 onderleveranciers en het is ons niet duidelijk wat in deze werkomgevingen het beleid is met betrekking tot de naleving van rechten.
De prijs van garens van plantaardige herkomst zoals bijvoorbeeld katoen wordt bepaald door de kwaliteit (het maakt erg veel uit waar de katoen groeit of het van super, gemiddelde of matige kwaliteit is) en door de productie (krijgen de mensen een eerlijk loon die het moeten verbouwen en maken en in hoeverre wordt bij ...
Polyester, acryl en elastaan
Bij het wassen van kleding komen er namelijk vezels los, die via het riool in zee belanden. Synthetische kledingvezels zijn niet biologisch afbreekbaar, en daarom heel slecht voor het leven in de oceaan.
Zeeman wil steeds meer kleding en textiel van duurzame materialen zoals biologisch katoen of gerecyclede materialen in de winkel. Daarom zijn we in 2014 lid geworden van het Better Cotton Initiative. In 2020 moet 10% van onze totale collectie uit duurzame materialen bestaan.