De oerknal is nog nooit waargenomen, maar is beredeneerd met de theorie van het uitdijende heelal.
De oerknal vond veertien miljard jaar geleden plaats en duurde slechts een fractie van een seconde, maar had ontzettend grote gevolgen.
Amerikaanse wetenschappers hebben nieuw bewijs gevonden voor de oerknal op basis van waarnemingen met een telescoop op de Zuidpool. Het gaat om het eerste directe bewijs voor de Big Bang.
Een populaire theorie is dat het heelal is ontstaan door een oerknal (Big Bang) en sindsdien steeds groter wordt. Na de oerknal klonterde materie samen en vormden de eerste sterrenstelsels. Er zijn verschillende observaties die de oerknal-theorie ondersteunen, zoals kosmische achtergrondstraling.
Kort antwoord: Overal! Langer antwoord: In tegenstelling tot wat vaak wordt gedacht, was de oerknal niet een explosie die op een bepaald punt in de lege ruimte plaatsvond.
Naast dat je de oerknal niet kon horen, was hij ook niet te zien. Het licht kon in het allereerste begin niet door de enorm hete soep van deeltjes heen, alsof het heel erg mistig was.
Kort antwoord: Nee, het heelal is onbegrensd en waarschijnlijk zelfs oneindig uitgestrekt. Langer antwoord: De nieuwste sterrenkundige waarnemingen doen vermoeden dat het heelal oneindig uitgestrekt is.
Voor zover onderzoekers nu weten is er geen einde aan het heelal. Er is dus geen rand waar de ruimte stopt. Sterker nog: het heelal blijft groeien.Sterren en planeten bewegen steeds verder van elkaar af.
Grondlegger van de oerknaltheorie is de Leuvense hoogleraar en priester dr.Georges Lemaître. De term 'big bang' werd voor het eerst door Fred Hoyle in 1950 gebruikt als een denigrerende aanduiding om zijn afkeer van de theorie tot uitdrukking te brengen.
Voor het uiteindelijke lot van het heelal zijn er drie gangbare theorieën: Big Rip, Big Chill en minder waarschijnlijk Big Crunch of nog Warmtedood.
Er bestaat geen 'buiten het heelal'. Het heelal is alles wat er is. Door dat gegeven zit er ook geen maximum aan de grootte van het heelal. Zelfs als het oneindig groot is, kan het alsnog groeien.
Door te kijken naar de relatie tussen de roodverschuivingen en de afstand tot verschillende sterrenstelsels, kunnen wetenschappers achterhalen hoe snel het heelal uitdijt. Aan de hand daarvan kunnen ze terugrekenen wanneer de oerknal plaatsvond en dus hoe oud het heelal is.
Wat weten we niet? Om met de deur in huis te vallen: van alles wat er in het heelal zit, zien we tot nu toe maar zo'n 4 (!)procent. Van 96 procent van het heelal weten we niet waaruit het bestaat.
De meeste sterrenkundigen geloven dat het heelal met een oerknal (Big Bang) is begonnen, zo'n 14 miljard jaar geleden. Het hele heelal zat toen in een belletje dat duizenden keren kleiner was dan een speldenknop. Het was heter en zwaarder dan alles wat we ons maar kunnen voorstellen. En ineens ontplofte het.
De Zon ontstond dus ongeveer 4,5 miljard jaar geleden en is nu ergens op de helft van haar leven. Het heelal is al ruim 13 miljard jaar oud. Dit betekent dat verschillende generaties sterren de Zon voorafgegaan zijn.
De theorie van de oerknal is gebaseerd op de relativiteitstheorie. Sinds maart 2011 is het vastgesteld dat de Oerknal met grote waarschijnlijkheid heeft plaatsgevonden.
Direct bewijs gevonden voor oerknaltheorie: met dank aan zwaartekrachtsgolven. Astrofysici hebben een enorme ontdekking gedaan. Voor het eerst hebben ze direct bewijs gevonden voor kosmische inflatie, oftewel de theorie dat het heelal zich vrijwel direct na de oerknal exponentieel uitbreidde.
Met wat we nu weten ziet het er naar uit dat het heelal eeuwig expandeert. De temperatuur van het heelal daalt steeds verder tot het absolute nulpunt. Uiteindelijk gaat de laatste ster uit en is het laatste zwarte gat verdampt: het wordt donker. En de inhoud van het heelal verdunt steeds verder: het wordt leeg.
We weten het niet zeker, maar we kunnen wel theoretiseren wat er buiten het universum ligt dat we kennen . Buiten de grenzen van ons universum ligt misschien een "super" universum. Ruimte buiten de ruimte die zich oneindig uitstrekt tot waar onze kleine bubbel van een universum voor altijd in kan uitdijen.
Kort na de oerknal bestond het heelal uit vrijwel louter waterstof- en heliumatomen, en was er van leven geen sprake. Nu is dat er wel. Ook al weten we niet precies hoe het leven op aarde ontstond, we weten in elk geval wel dat het is ontstaan.
Dankzij de uitdijing van de ruimte bedraagt deze zogenaamde co-bewegende afstand ongeveer 45 miljard lichtjaar . Alles wat verder weg ligt, kunnen we niet waarnemen, omdat er sinds het ontstaan van het heelal nog niet genoeg tijd is verstreken om het licht uit deze afgelegen gebieden onze telescopen te laten bereiken.
Het antwoord hangt af van hoeveel 'inhoud' het heelal heeft, zoals materie en licht. Meer inhoud betekent meer zwaartekracht, wat de expansie vertraagt. Zolang de hoeveelheid materie geen kritische drempel overschrijdt, zal het heelal blijven uitzetten, tot de hittedood bereikt wordt en het heelal bevriest.
Op ongeveer 100 kilometer boven het aardoppervlak eindigt volgens velen de aarde op de Kármánlijn en begint de ruimte .
Het heelal blijft eindeloos uitdijen, maar niet snel genoeg om ons uit elkaar te scheuren. In plaats daarvan gebeurt het langzaam maar zeker. De groepen sterrenstelsels blijven zich oneindig snel en snel van elkaar verwijderen, tot het punt dat elk sterrenstelsel alleen eindigt in zijn eigen waarneembare heelal .