Vroeger werd daarom aangenomen dat honden alleen maar zwart-wit konden zien. Tegenwoordig is bekend dat honden wel een kleurenspectrum kunnen waarnemen, maar dat dit weliswaar afwijkt van dat van mensen.
Lange tijd werd gedacht dat honden kleurenblind zijn. Maar Russisch onderzoek werpt nieuw licht op dit mysterie. Het zicht van onze viervoeters is een stuk minder zwart-wit dan we altijd hebben gedacht. Honden zien namelijk kleur.
Honden hebben slechts 2 soorten kegeltjes in hun ogen: blauw-gevoelige kegeltjes en geel-gevoelige kegeltjes. De hond ziet als gevolg daarvan alles voornamelijk in de kleuren blauw en geel. De kleuren blauw en paars (violet) worden door de hond als blauw waargenomen. Rood wordt als grijs gezien.
Dit betekent dat honden de wereld om hen heen voornamelijk in blauw en geel-groen zien. Rood, oranje en groen lijken voor hen meer op verschillende tinten van geel. Blauw lijkt blauw te zijn voor honden, maar paars, roze en magenta zien er voor hen allemaal blauwachtig uit.
Honden zien kleuren, maar wel anders dan dat wij dat doen. Hun kleurenspectrum is beperkter dan dat van mensen, omdat zij slechts twee kegeltjes in hun ogen hebben, terwijl mensen er drie hebben. Honden hebben dichromatisch zicht, wat betekent dat ze violet-blauw, geel en grijstinten zien.
Het vermijden van oogcontact kan helpen om de hond gerust te stellen en hem het gevoel te geven dat je geen bedreiging vormt. In de hondenwereld is oogcontact een teken van dominantie en kan het als uitdaging worden gezien door sommige honden. Dit geldt vooral als de hond zich onzeker of angstig voelt.
Verder lijkt onderzoek uit te wijzen dat honden 4 tot 8 maal minder scherp zien dan mensen. Maar tegelijkertijd is het hondenoog wel weer 10 tot 20 maal gevoeliger voor beweging in de verte dan het oog van de mens.
Vroeger keek je hond dus vooral naar flikkerende beelden, maar tegenwoordig kan hij de beelden net als wij in de vorm van een film zien. Kunnen honden tv kijken, zoals wij dat zien? Nee, dat niet.Honden volgen niet series of films zoals wij die volgen en begrijpen.
Wel verschillen hondenogen van mensenogen en zien zij ook de beelden op televisie dus anders. Zo zien honden minder scherp en zullen zij daarom veel dichter bij de televisie gaan zitten om alles goed te kunnen zien. Daarnaast verschilt ook de kleurperceptie. Honden kunnen alleen de kleuren blauw, groen en geel zien.
Hoewel honden niet het vermogen hebben om menselijke woorden te denken of te spreken, laten ze ons wel zien dat ze cognitief kunnen denken. Oftewel: het vermogen om kennis op te nemen en te verwerken. Hieronder vallen ook zaken als waarnemen, denken, taal, bewustzijn, geheugen, aandacht en concentratie.
De ogen van een hond staan minder recht naar voren gericht dan bij de mens. Hierdoor hebben ze een breder gezichtsveld. Het zicht van een hond is ongeveer 250 graden breed, terwijl dat van de mens slechts 190 graden breed is. Honden kunnen hierdoor meer beweging waarnemen, maar zien wel minder diepte en details.
3. Oogcontact maken. De gezichtsuitdrukking en blik van een hond laten veel zien over hoe hij over jou denkt. Als je hond naar je kijkt met een ontspannen, open mond en opgetrokken wenkbrauwen en ontspannen oren, dan weet je: dit is een teken van liefde!
De ratten droomden dus over activiteiten die ze overdag hadden meegemaakt. Dromen van dieren houden verband met hun feitelijke ervaringen. En dit geldt waarschijnlijk ook voor honden. Honden dromen dus over hun dagelijkse activiteiten.
Wetenschappers hebben aangetoond dat een hond zijn baasjes grotendeels op basis van diens gezichten herkent. Uit experimenten blijkt dat een hond zijn baasje wanneer deze het gezicht bedekt moeilijk kan herkennen. De studie bevestigt maar weer eens hoe sterk de domesticatie het gedrag van honden beïnvloedt.
Het is het verstandigst zich bij zwart en wit te houden om het grijs donkerder van kleur te maken, of het blauwe lichter. De introduktie v.d. abrikooskleur of bruin levert vaak een vuilzwart op dat nooit goed bij trekt.
Een hond kan tot wel 20 kilometer ver ruiken
en zelfs ziektes detecteren met zijn neus! Waarom een hond zo goed kan ruiken? Er zitten meer dan 300 miljoen geurreceptoren in de neus van een hond. Het deel in zijn hersenen dat geuren analyseert is veertig keer groter dan bij een mens.
Wederzijds staren
Staren heeft bij dieren meestal als betekenis om gezag en dominantie te tonen. Bij een hond heeft het staren een vriendelijke bedoeling. Wanneer een hond en mens naar elkaar staren geeft het een gelukkig gevoel voor beide. Honden stammen af van wolven, maar deze dieren zien staren als bedreiging.
Hij communiceert iets, moet bijvoorbeeld zijn behoeftes doen. Aandacht opeisen. Je kunt het zien als uitdagen – omdat hij wil spelen of om andere redenen. Het is claimgedrag – hond wil gaan waar jij ook gaat.
De fijne details die wij zien, kunnen ze niet waarnemen. Volgens hondenpsycholoog Stanley Coren hebben honden een specifieke voorkeur over welk programma er wordt opgezet. Honden zouden vooral reageren op beelden van dieren die op ooghoogte van je viervoeter werden gefilmd.
Honden hebben echter geen zelfbewustzijn. Een hond ziet in de spiegel een andere hond en blaft soms tegen zijn spiegelbeeld. Maar meestal reageert een hond niet eens op zijn spiegelbeeld. Zijn zintuigen zeggen hem dat het spiegelbeeld niet relevant kan zijn.
Een hond ziet erg goed in het donker. Wel vier keer beter dan de mens. Dit komt doordat zijn netvlies meer staafjes bevat en een reflecterende laag heeft. Deze laag verbetert het nachtzicht waardoor hij in het donker beter kan zien.
Ja, honden kunnen zeker hun baasje missen. Honden hebben een sterke emotionele band met hun baasjes en kunnen zich verdrietig voelen als ze gescheiden worden van hun eigenaar. Honden zijn sociale dieren en hebben behoefte aan sociaal contact, vooral met hun vertrouwde verzorger.
Bij dieren geldt eigenlijk hetzelfde als bij mensen. Verliefdheid komt door het stofje oxytocine. Oxytocine is een hormoon dat ervoor zorgt dat een band versterkt wordt. In het dierenrijk is dit stofje ook aanwezig, ook bij je hond of kat.
De wetenschappers kwamen erachter dat honden hun baas aan hun gezicht herkennen door ze in een kamer te plaatsen met twee deuren. In de kamer liepen twee mensen rond: het baasje van de betreffende hond en een voor de hond onbekend persoon.