De ziekte van Pfeiffer ofwel mononucleosis infectiosa, veroorzaakt door het Epstein-Barr-virus, is een veelal onschuldig verlopende infectieziekte.
Dit wordt de ziekte van Pfeiffer genoemd (mononucleosis infectiosa). De ziekte van Pfeiffer begint met malaise, dan koorts, keelpijn en lymfadenopathie, vooral in de hals. De moeheid is vooral in de eerste 2-3 weken opvallend, maar kan weken tot maanden aanhouden.
Klierkoorts of mononucleose is in de volksmond beter bekend als de 'kusziekte'. Soms spreekt men ook van de ziekte van Pfeiffer. Klierkoorts is het gevolg van een infectie veroorzaakt door het Epstein-Barrvirus. Dit virus wordt doorgegeven via het speeksel; vandaar de naam 'kusziekte'.
Het Cytomegalovirus (CMV) hoort bij de familie van de herpesvirussen. In deze groep virussen zitten ook het virus dat de koortslip veroorzaakt, het virus dat waterpokken veroorzaakt en het virus dat de ziekte van Pfeiffer veroorzaakt.
Klachten / symptomen cytomegalie
De verschijnselen van cytomegalie wisselen sterk. Bij gezonde volwassenen leidt het soms tot verschijnselen die op Pfeiffer lijken: dagenlang koorts, keelpijn, vermoeidheid, lymfeklierzwelling en soms een leverontsteking.
Wat is de ziekte van Pfeiffer? De ziekte van Pfeiffer is een besmettelijke ziekte die wordt veroorzaakt door het epstein-barrvirus. Een meerderheid van de volwassenen heeft een infectie met het virus doorgemaakt voor het twintigste levensjaar. Niet alle infecties gaan gepaard met ziekteverschijnselen.
CMV-infectie
Gezonde mensen die besmet zijn met CMV hebben doorgaans geen medische behandeling nodig. Minder vaak kan een CMV-infectie ook mononucleosis veroorzaken, of kortweg "mono" . Mononucleosis en typische CMV-infecties delen veel symptomen, maar personen met mononucleosis kunnen ook een vergrote milt en lever ervaren.
Iedereen kan de ziekte van Pfeiffer krijgen. Jonge kinderen en jongeren hebben meer kans om ziek te worden. Soms kan iemand die de ziekte van Pfeiffer heeft gehad, later weer opnieuw klachten krijgen.
Jonge kinderen en volwassenen ondervinden meestal geen gevolgen van de infectie. Voor verzwakte mensen en zwangere vrouwen houdt een CMV infectie echter wel risico's in. CMV blijft na infectie in het lichaam aanwezig en kan opnieuw actief worden, de zogenaamde “CMV-reactivatie”.
Ziekte van pfeiffer gevolgen
Dit kan maanden duren, heeft veel invloed op de dagelijkse activiteiten en kan leiden tot het chronisch vermoeidheidssyndroom. We spreken dan ook van het postviraal syndroom.
Hoe lang ben je ziek van Pfeiffer? Meestal heb je twee tot drie weken last van de symptomen van Pfeiffer, zoals keelpijn en opgezette lymfeklieren. Daarna kun je je nog een paar weken moe voelen.Bij sommige jongeren duurt de vermoeidheid een paar maanden.
Als je je goed voelt, mag je met de ziekte van Pfeiffer gewoon naar werk, school of kinderdagverblijf.
Het Epstein-Barr-virus (EBV) is de veroorzaker van mononucleosis infectiosa (ziekte van Pfeiffer, kissing disease). Het virus (humaan herpesvirus 4 of HHV4) is ook betrokken bij het ontstaan van zeldzame vormen van kanker zoals het Burkitt-lymfoom en neus- en keelkanker.
Bij bloedonderzoek blijkt dat de meeste mensen met de ziekte van Pfeiffer tijdelijk afwijkende (verhoogde) leverfuncties hebben. Als gevolg van de virusinfectie kunnen levercellen namelijk licht ontstoken raken. Er is in dat geval sprake van een lichte vorm van hepatitis (leverontsteking).
Hoewel de ziekte van Pfeiffer door nauw contact, waaronder zoenen, kan worden overgedragen, wordt het niet officieel geclassificeerd als een seksueel overdraagbare aandoening (SOA).
De eerste klachten houden ongeveer 5 á 8 weken aan, maar u kunt er ook langer last van hebben. De vermoeidheid houdt vaak het langst aan. Soms duurt het wel drie maanden voordat u daarvan af bent. De ziekte van Pfeiffer heeft meestal geen ernstige gevolgen.
Infectieuze mononucleosis (IM) kan een predisponerende factor zijn voor CVS. Bij volwassenen na IM kan 9-12% symptomatische vermoeidheid hebben 6 maanden later . De percentages CVS in de algemene adolescentenpopulatie zijn laag (0,2%).
Als je drankjes hebt gedeeld met of gekust hebt met iemand die mono heeft, is er geen manier om te voorspellen of je het ook zult krijgen — tenzij je weet dat je eerder mono hebt gehad . Mensen die in het verleden al eens met EBV zijn geïnfecteerd, worden waarschijnlijk niet opnieuw ziek van EBV omdat ze antilichamen hebben ontwikkeld en er immuun voor zijn.
Sommige anderszins gezonde mensen met CMV-infectie ontwikkelen een mononucleosis-achtig syndroom. CMV is een type herpesvirus . Alle herpesvirussen blijven de rest van uw leven in uw lichaam na infectie. Als uw immuunsysteem in de toekomst verzwakt, kan dit virus de kans krijgen om opnieuw te activeren, wat symptomen veroorzaakt.
Een mononucleosis-like illness is een ziekte die erg lijkt op de ziekte van Pfeiffer, maar waarbij het Epstein-Barr virus (EBV) niet de oorzaak is.
Meestal verloopt CMV zonder verschijnselen, maar soms is er koorts en moeheid. Bij vrouwen die voor het eerst besmet raken tijdens de zwangerschap, kan de ongeboren baby besmet raken. Als een vrouw het virus al bij zich draagt, kan de baby soms besmet worden als het virus weer actief wordt.
Mensen met een acute EBV infectie hebben vaak typische afwijkingen in het bloedbeeld: in ongeveer 70% van de infecties zijn atypische lymfocyten aantoonbaar. Atypische lymfocyten zijn echter niet specifiek voor EBV en zijn ook aantoonbaar bij bijvoorbeeld infecties met CMV, HIV en virale hepatitis.
Gebeurtenissen die EBV-reactivatie veroorzaken zijn onder andere: Stress.Zwak immuunsysteem.Menopauze of hormoonveranderingen .
Er bestaat momenteel nog geen behandeling die rechtstreeks werkt tegen EBV. Het is aan ons immuunsysteem om de infectie te bestrijden. Wat je wel kunt doen om het immuunsysteem tijdens het genezingsproces te bevorderen, is veel rusten en veel water drinken als je klierkoorts doormaakt.