De grens van het waarneembare heelal ligt dan dus op 50 miljard lichtjaar (een beetje meer, doordat het heelal intussen nog uitdijt). Die grens van 46 miljard lichtjaar om ons heen is dus de grens van het zichtbare heelal (niet de grens van het hele heelal).
Het is moeilijk voor te stellen hoe groot het heelal werkelijk is, maar wetenschappers schatten dat de zichtbare ruimte ongeveer 93 miljard lichtjaar breed is. Dit betekent dat het licht van de verste sterrenstelsels die we kunnen waarnemen er 93 miljard jaar over heeft gedaan om ons te bereiken.
Je kunt zelfs geen ruimteschip bouwen om erheen te vliegen. Want het heelal dijt ondertussen ook uit, groeit steeds groter. Het gebied waaruit licht ooit 13,8 miljard jaar geleden richting ons vertrok, destijds op 13,8 miljard lichtjaar afstand, ligt daardoor inmiddels al 45,7 miljard lichtjaar bij ons vandaan.
Het sterrenstelsel HD1 lijkt op zo'n 33,4 miljard lichtjaar afstand van de aarde te staan. Daarmee zou dit het verste object zijn dat ooit is gezien. De extreme helderheid ervan stelt astronomen voor een raadsel. Het sterrenstelsel HD1 is mogelijk het verste object dat astronomen ooit hebben ontdekt.
Onze zon bevindt zich in één van de spiraalarmen van het Melkwegstelsel, namelijk de Orionarm, en ze staat ongeveer 27 400 lichtjaar verwijderd van het centrum van het Melkwegstelsel. Net zoals planeten rond een ster draaien, draaien sterrenstelsels rond hun kern.
Het begint 13,8 miljard jaar geleden met een enorme explosie. Na deze oerknal bestaat het universum volledig uit heet plasma .Het heelal zet uit en koelt daardoor af. Zo'n 380 duizend jaar na de oerknal is het heelal zo ver afgekoeld dat elektronen en protonen samen waterstof atomen kunnen vormen.
Voor zover onderzoekers nu weten is er geen einde aan het heelal. Er is dus geen rand waar de ruimte stopt. Sterker nog: het heelal blijft groeien. Sterren en planeten bewegen steeds verder van elkaar af.
Schattingen van hoeveel vormen (en dus hoeveel universa) er mogelijk zijn, lopen nogal uiteen. Soms wordt het getal 10 tot de macht 500 genoemd (oftewel: een 1 met 500 nullen). Maar ook wel eens veel meer, of veel minder. Eigenlijk zijn zelfs snaarwetenschappers onderling het er niet over eens.
Edwin Hubble wordt gezien als een van de belangrijkste Amerikaanse sterrenkundigen van de vorige eeuw. Vooral vanwege de ontdekkingen die hij hier deed. Dit is echt een opname die ligt aan de basis van de ontdekking hoe groot is het heelal eigenlijk en hoe evolueert dat. Het is de Andromedanevel.
Het ding is zo'n 500 miljoen lichtjaar groot en bevat zo'n honderdduizend sterrenstelsels.
Het aantal kilometers in een lichtjaar is eenvoudig te berekenen. Er gaan 60 seconden in een minuut, 60 minuten in een uur, 24 uren in een dag, en gemiddeld 365,25 dagen in een jaar. Een lichtjaar is dus gelijk aan 300.000 kilometer x 60 x 60 x 24 x 365,25 = 9.467.280.000.000 kilometer, ofwel ca. 9,5 biljoen kilometer.
De oerknaltheorie laat zien dat het heelal bij het ontstaan een hete klomp energie en materie met een enorme dichtheid was, miljarden malen kleiner dan een atoom. Het is bijna niet voor te stellen, maar de oerknal zorgde ervoor dat dit kleine beetje materie uitdijde tot het heelal zoals we dat nu kennen.
Het zichtbare universum heeft een doorsnee van 90 miljard lichtjaar. U vraagt zich vast af hoe dit mogelijk is, want als licht een snelheid heeft van 300.000 kilometer per seconde, dan hoort het heelal een doorsnee van 28 miljard lichtjaar te hebben.
Het heelal of universum in de astronomie, ofwel de kosmos in de kosmologie, zijn synoniemen voor alle materie en energie binnen het gehele ruimtetijd-continuüm.
Men denkt dat het heelal ongeveer zestien miljard jaar geleden is ontstaan uit een enorme explosie. Deze explosie noemen we ook wel de Grote Knal, of de Big Bang. Voor de Big Bang zat al het materiaal en alle energie in één klein gebiedje (een punt). Door deze explosie werd al het materiaal de ruimte ingeslingerd.
Het multiversum is een mogelijke interpretatie van het wiskundige model, die er wiskundig gezien echter niets aan toevoegt. Het is ook niet duidelijk of deze interpretatie de status van wetenschappelijke theorie heeft; het is bijvoorbeeld onduidelijk of zij empirisch te toetsen is.
Het heelal, 300.000 jaar na zijn ontstaan: het bevat gewone materie, bestaande uit een mengsel van driekwart waterstof en één kwart helium. daarnaast zit het letterlijk vól met fotonen (straling); voor elk atoom zijn er meer dan een miljard fotonen. de temperatuur is ongeveer 3000 graden.
Met wat we nu weten ziet het er naar uit dat het heelal eeuwig expandeert. De temperatuur van het heelal daalt steeds verder tot het absolute nulpunt. Uiteindelijk gaat de laatste ster uit en is het laatste zwarte gat verdampt: het wordt donker. En de inhoud van het heelal verdunt steeds verder: het wordt leeg.
De aarde draait met 107 duizend kilometer per uur om de zon en de zon met 828 duizend kilometer per uur om het centrum van de Melkweg. Als je nog verder uitzoomt blijkt dat ons hele sterrenstelsel zich met zo'n 2,16 miljoen kilometer per uur door het heelal voortraast.
Er wordt algemeen aangenomen dat het wordt beschreven door een Euclidische ruimte, hoewel er een aantal ruimtelijke meetkunden zijn die vlak en begrensd in een of meer richtingen zijn (zoals bijvoorbeeld het oppervlak van een cilinder).
De Wilkinson Microwave Anisotropy Probe (WMAP) heeft anderhalf jaar lang precisiemetingen verricht aan de kosmische achtergrondstraling. De leeftijd van het heelal is nu bepaald op 13,7 miljard jaar (met een foutmarge van ongeveer 1%).
Met de kosmos wordt de orde in het heelal bedoeld. Veel spirituele stromingen gaan er van uit dat alles in het heelal, dus ook aarde en de mensheid op een bepaalde manier met elkaar in verbinding staat. Deze ordening wordt ook wel aangeduid als universum.
Volgens de Fédération Aéronautique Internationale (FAI) begint de ruimte op een hoogte van 100 kilometer, de Kármánlijn. De Amerikaanse luchtmacht en de Amerikaanse luchtvaartautoriteit FAA hanteren echter een minimale hoogte van 80,5 kilometer (50 mijl).
De 'kosmische ruimte' begint ongeveer 100 km boven de Aarde, waar de lucht rond onze planeet ophoudt. Omdat het zonlicht er niet wordt verspreid tot een blauwe hemel, ziet de ruimte eruit als een zwarte deken bezaaid met sterren. De ruimte wordt gewoonlijk gezien als helemaal leeg.