Op den duur ontstaan in het lijk rottingsgassen, waardoor het soortelijk lichter wordt en kan gaan drijven. De rottingsprocessen zijn onder andere af- hankelijk van de temperatuur, zodat des zomers een lijk soms zelfs reeds enige uren na de verdrinkingsdood gaat drijven.
Als een mens verdrinkt of een lijk in het water wordt gegooid, zal het lichaam in eerste instantie naar de bodem zinken als een baksteen. Dat komt doordat het lichaam zwaarder is dan water, en naarmate de longen verder vollopen met water, verdwijnt de lucht die het lichaam drijvend kan houden.
De dichtheid van het menselijk lichaam is minder dan die van water. Daarom, wanneer een menselijk lijk in het water valt, drijft het er een paar seconden in . Maar wanneer water in het lichaam komt, wordt de dichtheid groter en zinkt het.
In zoet water duurt dit vier tot vijf minuten, in zout water is dit acht tot twaalf minuten. In het water verlies je twee tot drie keer zo snel je lichaamswarmte als in lucht, waardoor onderkoeling vaak een rol speelt bij overlijden in het water.
Een termijn 'na zoveel dagen is een karkas of lichaam gegarandeerd verdwenen' is niet zo eenvoudig te voorspellen. Zo waren varkens 1 en 2 op enkele botten na zo goed als verdwenen na 25 dagen.Varken drie daarentegen hield het veel langer vol: tot wel 133 dagen.
De huid van een overledene dat uren tot dagen in het water heeft gelegen, wordt wit en zacht en bijzonder onaangenaam voor zowel oog als neus. In lauw water (meer dan 20 °C) gaat de ontbinding snel. De huid komt los, wordt donkerder en bevlekt met bloed. De overledene gaat zwellen en de ogen puilen uit.
Hoewel biologische activiteit binnen twaalf jaar tot een vergevorderde ontbinding leidt, zelfs in het geval van de meest duurzame skeletdelen (Cunningham en Tolson 2010), blijven sommige menselijke botten op scheepswrakken bewaard als en wanneer het lichaam onderdeks vast kwam te zitten – bijvoorbeeld onder een kanon of de lading.
Zelfs een verzwaard lichaam zal normaal gesproken na drie of vier dagen naar de oppervlakte drijven, waardoor het wordt blootgesteld aan zeevogels en de golven. Rottende en aasetende wezens zullen het lijk binnen een week of twee in stukken snijden en de botten zullen naar de zeebodem zinken.
Verdrinking ontstaat door het inademen van water in de longen. Als iemand langdurig onder water blijft, zal hij eerst zo lang mogelijk de adem inhouden. Maar na korte tijd wordt de drang om te ademen zo groot dat de persoon naar adem zal happen. Hierdoor stroomt er water binnen in de mond en luchtwegen.
Volgens een schatting van de Amerikaanse National Oceanic and Atmospheric Organisation (NOAA) liggen er rond een miljoen scheepswrakken op de bodem van de wereldzeeën.
Als iemand overlijd dan is de kans groot dat er urine of ontlasting vrijkomt. Dan is het ook noodzakelijk dat de overledene gewassen wordt. Daarbij is het is een oeroude gewoonte en hoort ook bij de traditie van veel religies. Een overledene moet wel schoon aankomen in het hiernamaals.
Op dezelfde manier dat iemand in een zwembad naar de bodem kan zinken door de lucht uit zijn longen te blazen, zal een lijk zinken zonder zijn interne drijfvermogen . Echter, wanneer we sterven zijn de longen niet per se meteen leeg, en de manier waarop we sterven kan dit enorm veranderen.
Verdriet is de meest voorkomende emotionele reactie op een verlies. Verdriet is vaak een uiting van gemis, verlangen en droefheid. Het kan zich uiten in huilen, maar dat hoeft niet altijd het geval te zijn. Zeker in de eerste periode na het overlijden kan het gebeuren dat men weinig emoties voelt.
Wanneer de grond voldoende zuurstof en water doorlaat, zal een menselijk lichaam op tien à vijftien jaar volledig ontbonden zijn. In gebieden waar er veel klei- en veengrond aanwezig is, zal de ontbinding aanzienlijk vertragen. Zo kan men zelfs na dertig jaar nog resten van weefsels terugvinden.
Na het overlijden kunnen er momenten zijn waarop het lichaam lichte bewegingen vertoont, zoals het openen van de ogen bij de laatste ademhaling. Echter, deze bewegingen treden op binnen een korte periode na het overlijden en niet enkele uren later.
Na het overlijden begint het lichaam af te koelen; ongeveer 12 uur na het overlijden voelt het lichaam koud aan (het lichaam neemt de temperatuur van de omgeving aan).
Door de geproduceerde gassen zet het lichaam op en kan een "waterlijk" gaan drijven. De verschillende gassen zorgen tevens voor de typische lijkenlucht. De haren laten na 5 tot 8 dagen los. Na een week begint het lichaam op te zwellen door de gassen en vorming van het rottingsvocht.
Het slachtoffer lijkt te watertrappelen of te zwemmen maar komt niet vooruit. De ogen staan vaak glazig en de gezichtsuitdrukking is angstig. Omdat een en ander reflexmatig gebeurt en de mond te dicht bij het water is, kan het slachtoffer niet (meer) schreeuwen.
De gebruikelijke postmortale veranderingen van vasculaire marmering, donkere verkleuring van de huid en het zachte weefsel, opzwellen en verrotting vinden in het water plaats zoals op het land, hoewel in een ander tempo, vooral in koud water (4).
Tijdens verdrinking wordt het lichaam van zuurstof beroofd, wat organen kan beschadigen, met name de hersenen . Artsen beoordelen mensen op zuurstofgebrek en problemen die vaak gepaard gaan met verdrinking (zoals ruggenmergletsel veroorzaakt door duiken). De behandeling richt zich op het corrigeren van zuurstofgebrek en andere problemen.
Speciaal getrainde honden kunnen de geur van ondergedompelde menselijke resten vanaf het oppervlak detecteren, als het niet te diep is . Technologie kan ook helpen: satellieten en oceanografische gegevens kunnen helpen drijvende objecten te lokaliseren, en sonar kan het water scannen om objecten op de bodem te detecteren, inclusief een lichaam.
Vorig jaar 139 mensen verdronken in Nederland, vooral 60-plussers. Vorig jaar zijn in Nederland 139 mensen om het leven gekomen door verdrinking. Dat blijkt uit cijfers van het Centraal Bureau voor de Statistiek (CBS).
"En het water in de diepe zee is onderverzadigd met calciumcarbonaat, wat grotendeels is, weet je, waar botten van gemaakt zijn. Bijvoorbeeld, op de Titanic en op de Bismarck, die schepen liggen onder de calciumcarbonaat compensatiediepte, dus zodra de beesten hun vlees eten en de botten blootleggen, lossen de botten op ."
Weefsel van organen wordt vernietigd, lichaamscellen worden in hoog tempo afgebroken, de huid verkleurt en raakt los. Vet neemt de langste tijd om te verteren, dus billen en dijen zitten er als laatste aan. Na zo'n tien jaar is alleen het skelet nog over.
Lightfoot zingt dat "Het meer, zo wordt gezegd, haar doden nooit opgeeft". Dit komt door het ongewoon koude water, gemiddeld onder de 36 °F (2 °C) rond 1970 .