De brandstapel dient te worden aangestoken door de oudste zoon of, wanneer deze ontbreekt, een andere man uit de familie. Dit mannelijk familielid zal als 'hoofdrouwende', ook wel offeraar genoemd, alle rituele handelingen uitvoeren voor, tijdens en na de crematie.
Ze deden het met de duivel, smeerden zich in met het vet van gekookte baby's en lieten zwarte magie los op onschuldigen. Eeuwenlang was hekserij de ergste misdaad die een vrouw kon begaan, en was ze eenmaal aangeklaagd, dan wachtte haar vrijwel zeker de brandstapel.
Ketters brandden urenlang
Als meerdere mensen tegelijk verbrand werden, stikten ze vaak in de rook. Maar op een kleine brandstapel stierven de ketters een pijnlijke dood. Het vuur begon bij het vlees op de benen, en verbrandde daarna langzaam de rest van het lichaam. Vaak trad de dood pas na een paar uur in.
De veroordeelde werd vastgebonden aan een rechtop staande paal met daaromheen een (meestal) nauwkeurig aangelegde verzameling brandhout. Dit werd vervolgens aangestoken, zodat het slachtoffer werd verbrand.
Mensen geloofden dat heksen een pact met de duivel sloten. Zij werden gezien als ketters die het christelijke geloof verwierpen. Heksen werden hiervoor vaak op de brandstapel ter dood gebracht of zwaar gegeseld en opgesloten om te kijken of zij zich beterden.
In 1431 stierf Jeanne d'Arc op de brandstapel voor godslastering. Ze had zich namelijk vertoond in mannenkleding.
Veroordeeld tot de brandstapel in Rouen
In 1431 is ze levend verbrand op het place du Vieux-Marché. Bij een tweede proces in 1456 bleek ze toch onschuldig, haar naam is toen gezuiverd. Karel VII profiteerde van de opleving in de strijd (die in gang was gezet door Jeanne).
In Nederland hebben zeker 250 heksenverbrandingen plaatsgevonden, een relatief klein aantal. De vroegst bekende heksenverbranding was in 1472 in Almen (Gelderland) en de laatste heksenprocessen in Nederland waren rond 1610.
Heksen die niet alleen bekend hadden, maar zich ook nog bekeerden, werden bij wijze van gratie gewurgd voordat ze verbrand werden.Behalve als hun misdaden te groot waren, dan werden ze levend en bij volle bewustzijn verbrand.
De terechtstellingen begonnen op 10 juni 1692 en eindigden op 22 september 1692. In deze periode werden negentien mensen opgehangen, onder wie een gerechtsdienaar die weigerde nog meer beschuldigden op te sluiten. Onder de negentien slachtoffers bevonden zich zes mannen. De meerderheid waren oudere arme vrouwen.
Veruit de wreedste methode van executeren behoorde echter toe aan de oude Perzen. Zij bedachten namelijk de praktijk genaamd 'scaphisme', dat is afgeleid van het Griekse woord voor 'uitgehold'. Bij deze methode werd het slachtoffer vastgebonden in een overdekte boot, waarbij alleen zijn hoofd en ledematen uitstaken.
De doodstraf was de ergste straf. Ook dat kon op verschillende manieren: mensen werden onthoofd, aan de galg gehangen of op de brandstapel gegooid.
De doodstraf: gruwelijk ter dood worden gebracht
Nog veel erger was de doodstraf. De manier waarop die werd uitgevoerd hing af van de misdaad en de status van de misdadiger. De mildste manier was onthoofding, voor aanzienlijke mensen en mensen van adel. Hierbij werd je hoofd afgehakt met een scherp zwaard.
Heksen bestaan echt, maar ze hebben geen bovennatuurlijke krachten en zijn niet gevaarlijk. Een echte heks doet niemand kwaad, leeft volgens de regels van de natuur en zorgt goed voor mens en dier. Margaritha, de heks van Appelscha, laat een wensenritueel en haar brouwsels, drankjes, zalfjes en oliën zien.
Tussen Wedde en Wessinghuizen ligt een met bomen begroeid heuveltje, met de opmerkelijke naam Geeselberg. Op beschuldiging van hekserij werden hier aan het einde van de zestiende eeuw meer dan 20 personen gemarteld en daarna levend verbrand.
Het is onbekend wie de allereerste heks was, maar één ding is zeker: de eerste heks of tovenaar leefde héél lang geleden. Uit oude wetboeken als de code van Hammurabi (circa 1.780 voor Christus) blijkt dat tovenarij toentertijd al flink werd bestraft. Heksen en tovenaars werden in het water gegooid.
Een echte heks haat kinderen, met een roodgloeiende helse haat, die roodgloeiender en helser is dan welke andere haat jij ook zou kunnen bedenken. Een echte heks zit altijd plannetjes te verzinnen om van de kinderen op haar gebied af te komen.
Mannelijke heksen bestonden volgens tijdgenoten ook, maar zij vormden dus een minderheid. Wel verschilden de sekseverhoudingen per gebied. In onder meer Rusland en IJsland waren de meeste heksen juist man.
Dat was een soort grote weegschaal. Heksen zouden namelijk zo licht als een veertje zijn, om op hun bezem te kunnen vliegen. Wanneer bij weging bleek dat iemands gewicht niet overeenkwam met de 'proportiën des lichaams', werd deze persoon schuldig bevonden aan hekserij.
Vermoedelijk werden ongeveer 30.000 tot 60.000 mensen ter dood gebracht, van wie circa 80 procent vrouw was. Een van de laatste slachtoffers in het huidige gebied van Nederland was Entgen Luyten uit Limbricht (Limburg), die in 1674 voor het gerecht gesleept werd en gedood werd.
In de middeleeuwen wisten ze het zeker, zeker tussen 1450 en 1650: Heksen bestaan echt. Als je toen een heks werd genoemd, nou, dan was je je leven niet zeker. Als je werd beschuldigd van hekserij, dan was de kans groot dat je werd verdronken.
Entgen Luijten was de laatste heks die vervolgd werd op het gebied van het huidige Nederland in 1674. Ze werd beschuldigd van het veroorzaken van de dood van vee en ziektes van haar buren. En vervolgens gearresteerd en berecht.
Dit is het verhaal van de maagd die Frankrijk redde, maar verraden werd en op de brandstapel eindigde. Leef voluit, sterf jong en geef je natie nieuwe hoop. Dat zou het motto kunnen zijn van het korte leven van Jeanne d'Arc (1412-1431), de Maagd van Orléans.
De stem droeg haar op zich goed te gedragen en veel naar de kerk te gaan. Ook zei de stem dat ze naar Frankrijk moest gaan. De stem drong aan op dit punt en zei dat Jeanne het beleg van Orléans moest breken.
Jeanne Devos is in 1963 naar India afgereisd als 'missiezuster'. In 1985 (30 jaar geleden) richtte ze de 'National Domestic Workers Movement' op (een nationale organisatie voor huisarbeiders). Hiermee zorgde ze ervoor dat vrouwen en kinderen die in moderne slavernij leefden eindelijk een stem kregen en gezien werden.