De meeste satellieten zijn hetzelfde opgebouwd. In een platform dat de bus heet, zitten de batterijen, computer en aan de bus zitten antennes, zonnepanelen en instrumenten zoals camera's en communicatieapparatuur. Op aarde zit een ontvanger. Hiermee staat de satelliet in verbinding.
Desondanks worden ze allemaal op dezelfde manier ontworpen en gebouwd. Een satelliet bestaat uit twee hoofdonderdelen: een platform (of bus) en een payload (instrumenten of experimenten). Het platform is de metalen basisconstructie. Het moet sterk, maar licht van gewicht zijn.
De satellieten leveren niet alleen wolkenbeelden maar ook gegevens over infraroodstraling waaruit temperatuur en vochtigheid wordt afgeleid. Satellietmetingen zorgen ook voor gegevens van straling, wind, golfhoogtes, golfpatronen, zeestromingen, ijskappen en nog veel meer.
Een platform, dat een bus wordt genoemd, bevat alle hoofdsystemen, waaronder de accu's, de computer en stuwraketten. Aan de bus worden antennes, zonnepanelen en meetapparatuur (zoals camera's, telescopen en communicatieapparatuur) bevestigd. Satellieten moeten voor hun eigen voeding zorgen.
Satellieten (ook wel: kunstmanen) zijn door de mens gemaakte objecten, die in een baan om een planeet (meestal de aarde) zweven. Van de duizenden voorwerpen die door de ruimte vliegen is echter het grootste deel afval, van afgedankte satellieten tot een door een astronaut kwijtgeraakte handschoen.
Je kunt inderdaad heel vaak satellieten zien aan de sterrenhemel. Vrijwel continu is er een satelliet te vinden, een beetje afhankelijk van hoe donker de plaats op Aarde is waar je staat. Het is dus zeker geen zeldzaamheid. De satellieten zijn te zien doordat ze het zonlicht weerkaatsen.
Om in de juiste baan te blijven, moet een satelliet met een zeer hoge snelheid draaien. Bij een cirkelvormige baan op 300 kilometer boven de aarde, draaien ze 7,8 km/s (oftewel 28.000 km/h). Om het wat kracht bij te zetten: in anderhalf uur is de satelliet de hele wereld rond.
In de jaren zestig van de vorige eeuw waren Amerika en Rusland met elkaar in strijd. Ze wilden allebei het machtigste land ter wereld zijn en ze gebruikten ruimteprogramma's om elkaar daarin te overtreffen. De Russen lanceerden de eerste satelliet: de spoetnik. Rond de aarde draaien honderden werkende satellieten.
Om in zijn baan te blijven moet een satelliet zich met een zeer hoge snelheid voortbewegen, waarbij de snelheid afhangt van de hoogte. Normaal gesproken is voor een cirkelvormige baan op een hoogte van 300 km boven het aardoppervlak een snelheid nodig van 7,8 km/s (28.000 km/h).
Het nadeel van een geostationaire satelliet is de grote afstand en daardoor de tijdvertraging, waardoor deze onpraktisch is voor tweewegcommunicatie, zoals een telefoonverbinding. Het duurt ongeveer 250 milliseconden voordat een spreker een reactie op zijn woorden hoort.
Een geostationaire baan is een satellietbaan om de aarde recht boven de evenaar waarbij de omlooptijd van de satelliet gelijk is aan de rotatietijd van de aarde (23 uur 56 min).
In de sterrenkunde is een satelliet een object dat rond een planeet draait. Er zijn enkele honderden natuurlijke satellieten, of manen, in ons zonnestelsel. Sinds 1957 zijn er ook duizenden kunstmatige (door de mens gemaakte) satellieten gelanceerd.
In een geosynchrone baan op bijna 36.000 kilometer hoogte gaat de met zonnecellen bedekte satelliet zonlicht opvangen om daarmee elektriciteit te produceren. De proefcentrale is uitgerust met zonnepanelen met een capaciteit van 1 MW, een zender stuurt de opgewekte stroom met behulp van microgolven naar de aarde.
Eigenlijk zijn alle satellieten verschillend van elkaar, maar er zijn ook overeenkomsten: Satellieten zijn ongeveer net zo groot als een stadsbus. Satellieten hebben grote zonnepanelen. Die gebruiken ze om stroom op te wekken.
Op een hoogte van zesendertigduizend kilometer is de omlooptijd gelijk aan de rotatietijd van de aarde: vierentwintig uur. Zo hoog boven de evenaar lijkt een satelliet vanaf aarde stil te staan: hij is stationair ten opzichte van de aarde (geostationair).
2. Hoeveel satellieten zijn er eigenlijk? Op dit moment draaien er een kleine vijfduizend om de aarde, de meeste op enkele honderden tot enkele duizenden kilometers hoogte. Minder dan de helft functioneert nog, de rest is 'op'.
Telecommunicatiesatellieten zijn meestal geostationair. Een geostationaire satelliet cirkelt op een hoogte van 36.000 km. Omdat hij dezelfde omloopsnelheid heeft als de aarde, bevindt hij zich altijd boven eenzelfde punt op aarde en brengt bijna continu hetzelfde deel van de aarde in beeld.
Het begin van de ruimtevaart In 1957 werd de eerste kunstmatige satelliet de ruimte ingeschoten. Deze satelliet werd gelanceerd door de Sovjet-Unie. De satelliet heette de spoetnik.
Hoe werkt zo'n satelliet? Een satelliet werkt als een soort reflector in de ruimte. Een mediabedrijf zendt bijvoorbeeld een signaal uit via een schotelantenne, de mediasatelliet vangt dit signaal op en verstuurt het direct naar andere antennes op aarde die het dan verder verspreiden.
Een satelliet heeft last van zwaartekracht(aantrekkingskracht van de aarde) De satellieten moeten dus zo snel "vliegen" dat ze niet terugvallen naar de aarde. Hoe dichterbij de aarde hoe groter de aantrekkingskracht/weerstand, dus moeten ze sneller vliegen om niet op aarde te eindigen.
Precies 60 jaar geleden, op 4 oktober 1957, lanceerde de Sovjet-Unie de Spoetnik 1, de eerste kunstmatige satelliet in een baan om de aarde. Dat was het begin van de ruimtevaart, en ook van de space race, de wedloop tussen de VS en de USSR in de ruimte.
De Maan is de enige maan (natuurlijke satelliet) van de Aarde en van de manen van het zonnestelsel de vijfde in grootte.
Er zijn in 2023 meer dan 2.000 Starlink-satellieten in de lage baan rond de aarde geplaatst door SpaceX. Het totaal komt daarmee op 5.500 Starlink-satellieten in de ruimte.
Het zonlicht verlicht zo'n satelliet waardoor ze als kleine bewegende sterretjes door de hemel bewegen. Ze zijn lichtzwak waardoor ze niet echt goed opvallen tot je ze in het oog krijgt, er zijn geen knipperlichtjes bij te zien en ze bewegen redelijk snel met constante snelheid.
De satelliet DelfiPQ die op 13 januari door SpaceX zal worden gelanceerd meet slechts 5 bij 5 bij 18 centimeter en is daarmee een van de kleinste satellieten ter wereld.