Glas is een amorfe (niet-kristallijne) vaste stof. De bekendste verschijningsvorm is het kleurloze glas zoals het voor vensterglas en drinkglazen wordt gebruikt. Dit glas bestaat voornamelijk uit de stof silica of siliciumdioxide (SiO2).
Om glas te maken, zijn er verschillende grondstoffen nodig. Deze zijn hoofdzakelijk zand, soda en kalk. Alvorens deze samen te mengen, worden ze goed afgewogen. De juiste hoeveelheid van elke grondstof in de mengeling zorgt ervoor dat de beste beglazingen kunnen worden gemaakt.
Glas maken ze uit een mengsel van zand, kalk en soda. Deze grondstoffen verhitten ze bij een temperatuur rond de 1500 graden Celsius in een smeltoven. Daarna ontstaat er een floatbad met nieuw materiaal dat de koeloven ingaat. In deze oven koelen ze de vloeistof gecontroleerd af.
Zand wordt uit de grond gehaald en gebruikt om producten van te maken. Bijvoorbeeld glas. Dat gebeurt in een glasblazerij en in een glasfabriek.
Hoofdbestanddeel van glas is zand, ook siliciumoxide (SiO2) genoemd. Meer dan 70% van het gewicht van een fles of ruit was ooit zand. Bij glasvezel of glaswol is dit circa 60%. Het zand moet zo zuiver mogelijk zijn, omdat verontreinigingen veel problemen geven bij het productieproces of omdat het de kleur beïnvloedt.
De oudste bekende glazen voorwerpen zijn in het Nabije Oosten gevonden en dateren van 5000 jaar voor Christus. Het zijn glasparels, die waarschijnlijk in de natuur zijn gevormd, of per toeval zijn ontstaan door verhitting van kwartskorreltjes in het zand.
Als ze glas willen maken doen ze zand, soda en kalk door elkaar in een oven. Niet een oven die je thuis hebt, maar één die 2300 graden kan bereiken. Dan smelt het en wordt het een dik mengsel: vloeibaar glas. Je drinkt bijna elke dag wel uit een glas.
Glas is een natuurproduct met grondstoffen zoals zand, kalk en soda.
Opletten geblazen als je de komende dagen de natuur in trekt. Een stukje glas is al genoeg om een natuurgebied in vlammen te doen op gaan. Een weggegooide drankfles waar de zon op schijnt, kan als vergrootglas werken en droge planten of gras in brand krijgen, waarschuwt de brandweer.
Nu is het harden van glas een proces waarbij het glas behoorlijk wordt verhit ( ± 700 °C). Tijdens het afkoelen ontstaat er spanning in het glas en kristalliseren de aanwezige NiS-moleculen. De druk die deze kristallen uitoefenen, kunnen het glas doen breken.
Alle glazen flessen, flesjes, potten en potjes waarin drank, eten, babyvoeding, cosmetica, parfum of medicijnen hebben gezeten, mogen in de glasbak. Glas kan oneindig vaak gerecycled worden. Recyclen bespaart veel grondstoffen en energie. Je helpt het milieu dus als je glazen flessen en potten in de glasbak gooit.
Glas is een amorfe (niet-kristallijne) vaste stof. De bekendste verschijningsvorm is het kleurloze glas zoals het voor vensterglas en drinkglazen wordt gebruikt. Dit glas bestaat voornamelijk uit de stof silica of siliciumdioxide (SiO2).
Dit gebeurt bij een temperatuur van zo'n 740-780 graden, afhankelijk van glassoort, glaskleur enz.. Gaat de temperatuur verder omhoog (zeg: bij 810 graden) dan versmelten de glasstukken steeds meer met elkaar, tot het uiteindelijk één plaat is.
Hoe wordt glas gerecycled? De glasfabriek maakt weer wit, groen of bruin glas van het oude glas. De scherven worden in de fabriek in ovens zo hoog verhit, dat ze smelten en vloeibaar worden. Het vloeibare glas wordt in een speciale machine in druppels geknipt, die in mallen vallen.
indien de buitenzijde van het glas beschadigd wordt, kan ze de spanning die opgebouwd is in de kern niet meer tegenhouden en 'ontploft' de ruit. Het is een beetje te vergelijken met een waterballon waar je een gaatje in prikt.
30 – 40 °C, treden er hoge spanningen op in het glas. Niet alleen het soort glas, maar ook de locatie waar de warmte of afkoeling optreedt, spelen een belangrijke rol. Het glas zet zich uit wanneer het warm wordt en het koude deel blijft zijn vorm behouden. Hierdoor kan het glas breken.
Het is de aanwezigheid van ijzeroxiden in de samenstelling van het basisglas (floatglas geheten), die deze licht groene tint aan het glas geeft. Er zijn glastypen die zo weinig metaaloxiden bevatten dat deze licht groene esthetiek kan worden geëlimineerd. Dit is het gamma extra-blanke beglazingen.
Zowel in de bouw als in de automobiel- en transportsectoren worden glasoppervlaktes alsmaar groter. Glas laat niet alleen natuurlijk licht door, maar kan ook vele andere functies opnemen, die kunnen worden gecombineerd, waardoor glas is uitgegroeid tot een multifunctioneel materiaal.
Glas is doorzichtig omdat zijn elektronen het zichtbare licht niet 'remmen' – in tegenstelling tot veruit de meeste andere materialen. Licht bestaat uit deeltjes, fotonen, en wanneer die een materiaal raken, beïnvloeden ze de elektronen ervan.
Glas is niet uitgevonden door de mens, maar komt ook in de natuur voor. In de lava van vulkanen zit bijvoorbeeld een stof die sterk op glas lijkt: lavaglas of obsidiaan. Deze stof laat licht door, maar je kunt er niet doorheen kijken. Ook op de maan blijkt glas aanwezig te zijn.
2300 graden: Glas bestaat namelijk voor een heel groot deel uit zand (70%). Behalve zand, zit er ook soda en kalk in.
Vaak worden bij glasblaastechnieken temperaturen van 1450 en soms zelfs 1650 graden Celsius genoemd. Dat zijn niet de temperaturen van een atelier, maar de temperaturen waarop in de industrie het zand, samen met soda, potas en kalk, versmelt tot glas.