Mechanische/fysieke fixatie: materiaal dat aan het lichaam van de patiënt én aan een bed of de stoel wordt bevestigd waardoor de bewegingsvrijheid wordt beperkt (pols-, enkel- en onrustband, stoelfixatie, verpleegdeken).
Fixatie is een maatregel die de bewegingsvrijheid van uw familielid beperkt. Bijvoorbeeld het plaatsen van een onrustband, pols- en enkelbanden, of een tafelblad. Dit valt allemaal onder fixeren.
Het is soms nodig om iemands beweging of gedrag te beperken. Deze vrijheidsbeperkende maatregelen noemen we fixeren. Dat kan nodig zijn als mensen met ernstige psychische problemen, een verstandelijke handicap of dementie zichzelf of de zorgverleners in gevaar brengen.
Scheikundige fixatie is het toedienen van medicatie aan patiënten of bewoners om hun bewegingsvrijheid te beperken. Voorbeelden zijn: medicatie (neuroleptica, anxiolytica, sedatieve medicatie) om het gedrag te controleren of te beheersen.
Mogelijke lichamelijke gevolgen zijn blauwe plekken, doorligwonden, toenemende afhankelijkheid, verminderde spierkracht (en dus meer kans op vallen) en soms zelfs ongelukken met een dodelijke afloop. Fixatie kan ook psychologische gevolgen hebben zoals gevoel van isolatie, angst om verlaten te worden, ...
Het besluit nemen om te fixeren in overleg met de behandelende arts en de collega's- verpleegkundigen. Indien de patiënt een wilsbeschikking heeft, zal deze nageleefd worden. verschillende fixatiemogelijkheden en de voor- en nadelen van fixatie met de familie bespreken.
Waarom fixeren? Met fixeren (vastleggen) stoppen we de ingewikkelde stofwisselingsprocessen en voorkomen verder verval van het weefsel. Het doel van fixeren is het op een zo identiek mogelijke manier vastleggen van de structuur die het weefsel had toen het nog in leven was.
Door te fixeren houdt men de oorspronkelijk cellulaire en histologische structuren intact en wordt schade aan de cellen door enzymen (autolyse) tegengegaan. Het fixatief beëindigt alle lopende biochemische reacties en verhoogt de mechanische sterkte of stabiliteit van de behandelde weefsels.
Fixeren dient om het metabolisme te stoppen, de structuur vast te leggen en het weefsel klaar te maken voor verdere bewerking, zoals coupes maken en kleuren. Chemische fixatie denatureert eiwitten onder andere door 'crosslinking' waarbij enzymen onwerkzaam worden, maar autolyse' voorkomen wordt.
Fixeren heeft veel negatieve gevolgen. Enkele psychische gevolgen zijn agressie, depressie, angst en toename van onrust.
De Inspectie voor de Gezondheidszorg (IGZ) gebruikt een brede definitie: vrijheidsbeperking omvat alle maatregelen (fysiek en verbaal) die de vrijheid van cliënten beperken. Het gaat dus om: fysieke maatregelen (afzondering, onrustbanden, verpleegdekens, tafelbladen) medicatie die het gedrag beïnvloedt.
Dit zijn alle maatregelen die de patiënt en zijn omgeving beschermen. Er zijn veel verschillende manieren om een patiënt in zijn vrijheid te beperken. Bijvoorbeeld door het plaatsen van een bedhek, een bewegingsmelder of een kussen met sensor die een alarm geeft als de patiënt opstaat.
Het gebruik van fixatie is een middel van de laatste keuze. Enkel als de veiligheid van de patiënt of van anderen in gedrang komt en de behandeling op geen enkele andere manier kan gegarandeerd worden, is vrijheidsbeperking een aanvaardbare 'minst slechte' oplossing.
Mechanische/fysieke fixatie: materiaal dat aan het lichaam van de patiënt én aan een bed of de stoel wordt bevestigd waardoor de bewegingsvrijheid wordt beperkt (pols-, enkel- en onrustband, stoelfixatie, verpleegdeken).
Fixatie is een begrip uit de psychologie. Bij fixatie blijft men steken in een bepaalde fase van de ontwikkeling van het luststreven. In de meeste gevallen treedt fixatie op als afweermechanisme bij het verwerken van negatieve gevoelens of emoties.
Letterlijk: vastzetten of vastmaken. Het vastzetten van een krul in de vorm waarin het haar is gewikkeld. “Vastleggen” van bijvoorbeeld een föhnkapsel.
Fixeer het preparaat door het driemaal langzaam door de vlam te halen,. Breng een of meerdere druppels vloeistof op het objectglas (bacteriën goed suspenderen, zo nodig sediment nemen of centrifugeren). Na fixatie zijn een groot aantal kleuringen mogelijk, elk met hun eigen doel en uitvoering.
- Ingevroren weefsel: Hetzelfde geldt in principe voor ingevroren materiaal. Echter omdat vrijwel alle technieken ook op paraffine materiaal gedaan kunnen worden lijkt een bewaartermijn van tenminste 1 jaar voldoende.
Het deparaffineren geschied door middel van meerdere xyleen baden. Er wordt standaard gebruik gemaakt van de HE- kleuring (Haematoxyline-Eosine) om het weefsel aan te kleuren. De HE-kleuring kleurt de kernen in en cel paars/blauw en het overige weefsel roze/oranje.
Ongekleurd dekglaspreparaat
De meest eenvoudige methode om micro-organismen te observeren is m.b.v. een dekglas- of waterpreparaat. Het laat de organismen in levende lijve zien zonder eventuele vervormingen of veranderingen in grootte als gevolg van fixatie en kleuring.
Bij deze techniek fixeert men de patiënt met de lendengordel en een polsband. Nog even dit: wanneer je een patiënt in bed fixeert, plaats dan steeds het bed in laagste stand en fixeer nooit in vlakke ruglig.
Er is sprake van zorg als een cliënt of zijn vertegenwoordiger níet instemt met zorg of waartegen de client zich verzet: toedienen vocht, voeding en medicatie, medische handelingen en therapeutische maatregelen; beperking van bewegingsvrijheid (ook fixatie);
Fixatiemateriaal houdt een persoon op een plaats door een bepaald lichaamsdeel vast te zetten, bijvoorbeeld hoofd, bovenbenen, enkel of borst.