Bij mensen met een auto-immuunziekte functioneert het afweersysteem niet goed. Dan vallen de cellen niet alleen schadelijke invloeden (van buitenaf) aan, maar ook de eigen, gezonde cellen van uw lichaam. Hierdoor kan er schade aan weefsels en organen ontstaan.
De meest voorkomende auto-immuunziekten zijn: Reumatoïde artritis (RA), systemische lupus erythematosus (SLE) en Multiple Sclerose (MS). Reuma komt vaker voor bij vrouwen, met een verhouding tussen vrouwen en mannen van ongeveer 3:1.
Bij veel auto-immuunziekten maakt het lichaam specifieke antistoffen aan die soms in bloedonderzoek kunnen worden gemeten. Bekende antistoffen zijn anti-TPO (bijvoorbeeld de ziekte van Hashimoto) en anti-TSI (ziekte van Graves). Er zijn ook auto-immuunziekten waar de antistoffen nog niet van bekend zijn.
Normaal beschermt het afweersysteem tegen ziekteverwekkers, zoals virussen, bacteriën, schimmels en bacteriën. Bij een afweerstoornis, ook wel immuundeficiëntie genoemd, werkt een deel van het afweersysteem niet goed. Hierdoor loopt u gemakkelijker infecties op en bent u vaker ziek.
Een auto-immuunziekte ontstaat als er bij het opruimen van lichaamseigen celresten iets verkeerd gaat. Dit gebeurt bijvoorbeeld als goed werkende cellen worden opgeruimd door het lichaam. Hierdoor beschadigt het orgaan waarin deze cellen voorkomen.
Glutenhoudende granen, melkeiwit en eiwit van eieren blijven voor de meeste mensen met een auto-immuunziekte een belangrijke trigger en moet men blijven vermijden. Deze voedingsaanpassing is drastisch en het lijkt moeilijk om het vol te houden.
Noem de symptomen in de volgorde waarin ze voor u van belang zijn. Realiseer u dat het vaak lastig is om een diagnose van een auto-immuunziekte te krijgen. Een AARDA-studie onder auto-immuunpatiënten vond dat de gemiddelde tijd voor de diagnose van een ernstige auto-immuunziekte 4,6 jaar is.
Een verzwakt immuunsysteem herken je aan de volgende symptomen: Aanhoudende vermoeidheid. Terugkerende infecties, zoals regelmatige blaasontstekingen, ontstoken tandvlees, maagklachten of diarree. Regelmatige verkoudheidsklachten.
Als je grote hoeveelheden auto-antilichamen of anti-nucleaire antilichamen (ANA) in je bloed hebt, kan dit wijzen op een auto-immuunziekte. De ANA-test spoort de anti-nucleaire antilichamen (ANA) in je bloed op. Anti-nucleaire antilichamen (ANA) richten zich tegen de kern (nucleus) van de cellen in je lichaam.
Auto-immuunziektes kan je niet genezen. De behandelingen die ervoor bestaat, kunnen wel het effect van het immuunsysteem beperken waardoor de pijn en ontsteking kan verminderen. Meestal worden middelen zoals NSAIDs en immunosuppressiva ingezet.
De prevalentie in Nederland is circa 1-3 op de 10.000 mensen en 80-90% daarvan is vrouw. De prognose van deze patiënten is de afgelopen decennia verbeterd, maar de ziekte veroorzaakt nog steeds schade aan organen en gewrichten en vroegtijdig overlijden.
Chronische stress kan leiden tot auto-immuunziekten doordat immuuncellen gezond weefsel aanvallen. Dit kan de progressie van auto-immuunziekten zoals reumatoïde artritis en lupus versnellen.
Auto-immuunziekten:
Bij auto-immuunziekten is het immuunsysteem verstoord en valt het lichaamseigen cellen aan. Cyclofosfamide helpt dit proces tegen te gaan.
De ziekte komt meestal voor tussen de 30 en 50 jaar (maar kan op elke leeftijd voorkomen) en komt vier tot acht keer vaker voor bij vrouwen dan bij mannen. Soms gaat de auto-immuunziekte gepaard met een oogziekte (dit staat bekend als Graves' opthalmopathie).
Tot deze ziekten behoren onder meer coeliakie, inflammatoire darmziekte, auto-immuun enteropathie, auto-immuun hepatitis, primaire scleroserende cholangitis en primaire biliaire cholangitis .
De ziekte van Bechterew begint met pijn en stijfheid, vooral laag in de rug. Na de rugwervels raken ook de gewrichten van schouder, heup en knieën ontstoken. Patiënten met de ziekte van Bechterew zijn vaak moe. In een latere fase kunnen ook de ogen, hart en andere organen ontstoken raken.
In het begin zijn de symptomen van auto-immuunziekten vaak vrij licht en vaag, waardoor de patiënt er weinig aandacht aan besteedt. Denk aan vermoeidheid, hoofdpijn, futloosheid, darmklachten, spierpijn, gewrichtspijn … Bij een doktersbezoek wordt er zelden alarm geslagen, omdat de symptomen niet ernstig zijn.
Wat is auto-immuun hemolytische anemie ? Auto-immuun hemolytische anemie (AIHA) is een zeldzame stoornis van de rode bloedcellen die optreedt wanneer antilichamen die gericht zijn tegen de eigen rode bloedcellen van een persoon ervoor zorgen dat deze barsten, wat leidt tot een onvoldoende concentratie in het bloed.
Auto-immuunziekten, zoals lupus, reumatoïde artritis of diabetes type 1 .
Medicijnen tegen afweerreacties
De meest gebruikte medicijnen om de afweer te onderdrukken zijn azathioprine, basiliximab, ciclosporine, mycofenolzuur, sirolimus, tacrolimus, thalidomide en thymocytenimmunoglobuline.
Omdat auto-immuunziekten pas net erkend worden als de onderliggende oorzaak van zo'n 100 bekende auto-immuunziekten en omdat de symptomen vaag en niet zichtbaar kunnen zijn , denken veel artsen er niet aan om in eerste instantie te testen op auto-immuunziekten.
Als een van de onderdelen van het afweersysteem niet goed werkt, dan kan er een afweerstoornis ontstaan. Mensen met een afweerstoornis zijn vaker ziek dan anderen. Als ze ziek zijn, verloopt de ziekte vaak heftiger en is soms moeilijker te genezen. Gelukkig zijn afweerstoornissen zeldzaam.
De tijd die nodig is om ANA-testresultaten te ontvangen kan variëren. Ze kunnen binnen een paar dagen beschikbaar zijn.