Urine bevat behalve water in water oplosbare stoffen, vooral ureum en anorganische zouten. Urobiline en porfyrine zorgen voor de typische gele kleur. Wanneer iemand erg veel drinkt, wordt de urine bij benadering waterkleurig.
bij microscopisch onderzoek van de urine wordt een proefbuisje met urine gedurende 5 minuten gecentrifugeerd. Daardoor zinken alle cellen en andere bestanddelen van de urine naar de bodem van het buisje. Dat bezinksel wordt dan onder de microscoop bekeken.
Een volwassene plast normaal gesproken drie tot acht keer per dag, afhankelijk van de vochtinname. Meestal is de urine lichtgeel tot goudgeel van kleur. Bij minder geconcentreerde urine is de kleur lichter. Urine kan ook kleurloos, bruin, zwart of zelfs paars zijn.
Als je urine bruinrood van kleur is, kan dit een teken zijn van een leverontsteking. Je darmen geven een bruine galkleurstof – ook wel urobiline genoemd - af aan je lever. Als je lever ontstoken is, kan hij de urobiline niet goed verwerken.
Urine wordt door de nieren geproduceerd tijdens het zuiveren van het bloed. Urine bestaat uit water en opgeloste afvalproducten. Deze afvalproducten zijn stoffen die het lichaam niet nodig heeft en die schadelijk kunnen zijn voor onze organen als ze zich in het lichaam ophopen.
Wat is het? In normale omstandigheden wordt er geen glucose of suiker in de urine teruggevonden, omdat de nieren bij een normaal suikergehalte in het bloed geen suiker doorlaten in de urine. Bij bepaalde ziektebeelden of onder bepaalde omstandigheden kan er echter wel suiker in de urine worden vastgesteld.
Het is algemeen bekend dat urine gaat stinken door het eten van asperges. Ook andere voedingsmiddelen zoals zalm, knoflook en bepaalde specerijen hebben eenzelfde soort effect op de geur van urine. Soms kan stinkende urine echter duiden op gezondheidsproblemen zoals urineweginfecties, nierstenen en prostaatproblemen.
In urine kan van alles worden gevonden: micro-organisamen, stofwisselingsproducten, rode bloedcellen, witte bloedcellen, cellen van slijmvlies van de urinewegen en allerlei chemische verbindingen. Wanneer u klachten heeft kan de huisarts aan Saltro vragen om in het laboratorium een aantal testen te doen.
Normaal gesproken is urine strogeel van kleur. Als je patiënt veel vocht binnen krijgt, kan de urine lichtgeel tot vrijwel kleurloos worden. In de meeste gevallen is dat normaal: de urine is sterk verdund door het vele vocht en bevat daardoor simpelweg een lage concentratie nierkleurstoffen (urochroom).
Als je veel gedronken hebt en dus goed gehydrateerd bent, is je urine lichtgeel, bijna helder van kleur. Heb je weinig gedronken, dan wordt de urochroomconcentratie van je urine groter en kleurt je plas dus donkerder.
Er wordt aangeraden om 1,5 tot 2 liter water per dag te drinken. Bij deze vochtinname gaat een volwassene gemiddeld 5 tot 8 keer per 24 uur naar het toilet. Plast u 8 keer of minder op een dag? Dan wordt dat gezien als een normale plasfrequentie.
De plas kan troebel zijn of er kan bloed in zitten. Bij een gewone blaasontsteking heeft u geen koorts, hooguit wat verhoging. Soms gaat een blaasontsteking over in een ontsteking van het nierbekken. U voelt zich dan zieker, met koorts en vaak ook pijn in uw flank of zij.
Het lichaam breekt aminozuren uit eiwitten af wanneer er te veel van zijn. Hierbij komt ammoniak vrij, dat de lever omzet in ureum of urea. Deze stof wordt via de urine uitgescheiden. Sporters die extra eiwitten nemen voor de opbouw van spieren hebben daarom ook vaak last van deze ammoniakgeur.
Als er wel eiwit in de urine zit, dan is dat vaak een teken van nierschade. Hoe meer eiwit in de urine zit, hoe slechter het met de nieren gesteld is en hoe slechter het in de toekomst met de nieren zal gaan. Als eiwit verloren gaat in de urine, dan zal het lichaam proberen meer eiwit aan te maken.
Voor erytrocytenverlies afkomstig van nieren en urinewegen (hematurie) geldt: microscopische hematurie is meestal onschuldig; macroscopische hematurie die niet wordt verklaard door menstruatie, myoglobinurie na extreme inspanning, een urineweginfectie of nierstenen, is een alarmsymptoom en een indicatie voor verwijzing ...
Gezonde urine is bijna geurloos en heeft de kleur van stro. Of, voor de kenners: die van een blond biertje. Veranderingen in de kleur of geur van urine kunnen allerlei oorzaken hebben. Wanneer moet je niet-pluisgevoel aanslaan?
Mocht het iets meer oranje kleuren, hoef je je nog geen zorgen te maken dat je iets onder de leden hebt, maar het is wel slim om wat meer te drinken. Deze kleur kan namelijk ontstaan als je te weinig vocht in je lichaam hebt. Als je urine oranje kleurt, kan dit dus een symptoom zijn van uitdroging.
"Als je urine heel donker is, colakleurig, moet je ook direct naar de huisarts. Dat kan duiden op een afsluiting van de galwegen. Vaak gaat dat gepaard met witte ontlasting en geel oogwit. Maar bij urine die iets donkerder is dan gewoonlijk, oranjekleurig, hoef je niet naar de dokter.
Je urine onthult je biologische leeftijd en of je gezond oud zal worden, stellen onderzoekers van Universiteit Hasselt en KU Leuven. Via een urinetest kan de biologische leeftijd van een persoon worden gemeten en worden bepaald of iemand vatbaarder is voor bepaalde ouderdomsgerelateerde ziekten.
bewaar de urine maximaal 4 uur in de koelkast (koel bewaren) een klein beetje urine is echt voldoende: een bodempje van 1 cm. volstaat.
Eiwit in urine bij urineweginfectie
coli bacterie die zich via de plasbuis naar de blaaswand verplaatst. Bij aanhoudende klachten als ongemak met plassen, buikpijn, pijn in de flanken, koorts en bij risicogroepen wordt er een onderzoek gedaan naar bacteriën, eiwitten, suiker en bloedcellen in de urine.
Voor mensen met diabetes en een te hoge bloedglucosespiegel, geven de nieren overtollige suiker door via de urine. Hierdoor ruikt de urine zoet. Andere symptomen van een hoge bloedsuikerspiegel zijn een erg dorstig gevoel en vaak moeten plassen.
Je hebt een blaasontsteking
Wanneer je een ontsteking hebt opgelopen aan je urinewegen, geeft je lichaam vaak ook een andere geur af dan normaal. Om precies te zijn: je plas ruikt in geval van een blaasontsteking vaak naar ammoniak.
Oorzaak overactieve blaas
Bekkenbodemproblemen. Sommige mensen spannen zonder dat ze dat weten de bekkenbodem te veel aan. Hierdoor ontstaat er druk op de blaas, waardoor je vaker moet plassen. Een ziekte aan de blaas: blaasontsteking, blaasstenen of een blaastumor.