De reden waarom dit gebeurt, is omdat dit in de huidige realiteit het beste is voor het kalf en de koe. Hoe langer je kalf en koe bij elkaar laat, hoe zwaarder het afscheid en hoe groter de stress. Bovendien is het sneller scheiden ook beter voor de gezondheid van het kalf: zo zijn ze minder vatbaar voor ziektes.
Nog beter is alle kalveren minstens drie maanden bij hun moeder te laten Dat is beter voor koe en kalf, maar het leidt ook tot sterkere dieren die zwaarder en sterker zijn én minder antibiotica nodig hebben.
Op een aantal biologische bedrijven blijft het kalf bij de moeder. De periode varieert van 2 maanden tot wel een half jaar. De kalveren lopen dan tussen de melkkoeien en kunnen zowel bij de eigen moeder als bij andere koeien zuigen.
Een deel van de vrouwelijke kalfjes die op de melkveebedrijven geboren worden, dient om later ingezet te worden ter vervanging van opgebruikte melkkoeien. Het overschot aan vrouwelijke kalfjes en alle mannelijke kalfjes worden verkocht aan vleeskalverenbedrijven, waar ze worden vetgemest voor de slacht.
De eerste weken wordt het kalf alleen in een klein hok gezet. Zo leert hij sneller uit een emmer te drinken. De kalfjes mogen niet bij elkaar staan, omdat ze dan urine uit elkaars geslachtsdelen zuigen. Dit komt omdat de aangeboren behoefte om te zuigen zo sterk is dat ze naar vervanging van de moederuier zoeken.
Maar als we per mail aan Saskia Arndt, hoogleraar diergedrag aan de Universiteit Utrecht, vragen of koeien kunnen huilen, antwoordt ze: „Mij is geen onderzoek bekend dat aantoont dat dieren emotionele tranen produceren.” Wel wordt soms meer traanvocht geproduceerd dan de traanbuis kan afvoeren, bijvoorbeeld door stof ...
Mannelijke kalfjes geven geen melk en zijn daarom 'nutteloos' voor de melkveehouder. In Nederland worden ze meestal op een apart bedrijf vetgemest voor hun vlees. Daarom worden ze ook wel vleeskalveren genoemd. In sommige landen worden de mannelijke kalfjes direct na de geboorte gedood.
Zo blijft de melkproductie hoog. Het merendeel van deze kalfjes is een 'restproduct. ' De stiertjes geven tenslotte geen melk en groeien niet snel genoeg om er biefstuk van te maken. Dus worden zij vetgemest en geslacht voor kalfsvlees, na een kort leven zonder moeder.
Als de koe haar melk niet meer kwijtraakt, maakt het dier eerst nog wel een tijdje melk aan. Hierdoor neemt de druk op de uier toe. Dit is erg pijnlijk voor de koe, en er kunnen ontstekingen in de uier ontstaan. Daarom beginnen koeien ook hard te loeien wanneer ze te lang niet gemolken zijn.
Melkkoeien zijn gedurende tientallen jaren zorgvuldig geselecteerd en gekweekt op de hoeveelheid melk die ze geven. Maar een koe geeft pas melk als ze gekalfd heeft. Na 15 maanden is een kalf geslachtsrijp om te worden bevrucht. Dat gebeurt meestal door kunstmatige inseminatie.
Bovendien hebben zulke jonge kalfjes warme melk nodig. Kalfjes zijn ten minste de eerste drie weken van hun leven volledig afhankelijk van melk. Onder natuurlijke omstandigheden drinken ze gedurende deze eerste levensweken zo'n vijf tot negen keer per dag bij de koe.
Biomelk is diervriendelijke melk
Een overzicht: Tijdens het graasseizoen grazen of wroeten de dieren overdag in de weide, waar ze voldoende ruimte krijgen. Om de wei gezond te houden, worden geen chemisch gesynthetiseerde gewasbescherming of kunstmest gebruikt, wel dierlijke mest.
Als de kalfjes twee weken oud zijn worden ze vervoerd naar een kalverhouderij om opgefokt te worden voor de slacht. Tot ze 8 weken oud zijn verblijven ze in 'eenlingboxen'. De eenlingboxen hebben wanden die zo gemaakt zijn dat de kalveren elkaar kunnen zien en aanraken.
Kalfsvlees is van jonge runderen. De leeftijd ligt doorgaans rond de 6 tot 7 maanden. Een kalf is tot 1 jaar een kalf, daarna wordt het een rund genoemd. Het vlees wordt dan rundvlees genoemd.
Een kalf is het jong van een koe, maar bij andere grote zoogdieren wordt de aanduiding ook gebruikt. Het baren noemen we kalven of afkalven, en het pasgeboren kalf heet een nuchter kalf, afgekort nuka. Een vrouwelijk kalf wordt ook vaarskalf, koekalf of kuis genoemd, een mannelijk kalf is een stierkalf of bul.
De mestproductie ligt op zo'n 29 kuub per jaar plus 43,5 kilo fosfaat, waardoor een koe per dag zo'n €1,37 kost aan mest. – De overige kosten, zoals ziektekosten, water en de kosten van het melken (exclusief de arbeid), bedragen zo'n 41 cent per dag.
De uier van een koe kan gebruikt worden voor het gerecht uierboord. Dit wordt meestal als broodbeleg gebruikt.
Gemiddeld ligt de prijs op €1.900 met uitschieters naar €2.500 voor de vaarzen die al goed wat kilo's melk geven.
Het dierenleed dat zuivel heet. Wat wil het geval? Afgelopen zomer voerde Dier&Recht campagne onder de naam 'Stoppen met Zuivel'. De stichting wees op een ongemakkelijke, maar onomstotelijke waarheid: de productie van melk, kaas, kwark, yoghurt en andere zuivelproducten gaat gepaard met ernstig dierenleed.
Consumenten zouden alleen vrouwelijke dieren willen omdat een stier te stevig zou zijn. Stieren leveren meer op dan kalfjes. Daarom houden de eigenaren van deze stier jonge mannelijke dieren aan tot ze volwassen zijn. Toch zijn er slagers die weigeren stierenvlees te verkopen.
Stierkalveren boven de 50 kilo noteren tussen de 110 en 120 euro. Roodbonte stierkalveren met dezelfde gewichtsklasse brachten tussen de 125 en 145 euro op. Vaarskalveren boven de 45 kilo gingen tussen de 5 en 20 euro van de hand.
En bij het woord kalfsvlees denken de meeste Nederlanders aan een jong geslacht dier, vinden dat zielig en blieven geen kalfsvlees. Het kalfsvlees gaat dus massaal de grens over. Relatief goedkoop, terwijl het boeren in Nederland geen sinecure is.
Medewerkers krijgen een training, Animal Welfare Officer, in het goed omgaan met de kalveren en het zorgvuldig slachten. Het doden gebeurt met een schietmasker. Het dier is direct verdoofd. Daarna wordt een halssnede aangebracht en loopt het bloed weg.
De meeste mannetjesdieren zijn niet gewild in de vee-industrie, omdat ze geen melk produceren of eieren leggen. Daarom worden veel haantjes, bokjes en stiertjes meteen geslacht.