Waarom we vasthouden aan het verledenÉén van de redenen waarom veel mensen vasthouden aan het verleden is omdat het onze aandacht afleidt van het heden. In sommige vriendengroepen wordt er alleen nog maar gesproken over dingen die ze in het verleden samen hebben meegemaakt.
Velen van ons blijven hangen in het verleden vanwege onze behoefte aan zekerheid . Zekerheid is een van de zes menselijke behoeften en gaat fundamenteel over overleven. We moeten er zeker van zijn dat we pijn kunnen vermijden en, idealiter, wat troost in ons leven kunnen vinden.
Een trauma is een gebeurtenis uit het verleden die je niet goed hebt kunnen verwerken. Dit kan bijvoorbeeld een ongeluk zijn, het verlies van een dierbare, seksueel misbruik of geweld. De gebeurtenis heeft diepe indruk op je gemaakt, waardoor het moeilijk kan zijn om het een plek te geven.
Vaak gebeurt dat grotendeels onbewust. Veel mensen grijpen tijdens angst en stress (over de toekomst) terug naar dat comfortabele gevoel van oude denkpatronen en herinneringen. Dat is soms problematisch, in de eerste plaats omdat je het verleden simpelweg niet kan veranderen.
Nostalgie: Veel mensen hebben mooie herinneringen aan het verleden en vinden het leuk om daarover na te denken en die herinneringen opnieuw te beleven. Veiligheid: Het verleden is bekend en vertrouwd en sommige mensen voelen zich misschien comfortabeler en veiliger als ze in het verleden leven dan wanneer ze geconfronteerd worden met de onzekerheid van het heden of de toekomst.
U merkt misschien spontaan nostalgie op terwijl u uw dag doorbrengt, vooral na onaangename gebeurtenissen, zoals een ruzie met uw partner of een slechte dag op het werk. Als gevolg hiervan kunt u zich nog meer op het verleden richten en u fixeren op negatieve gedachten . Uiteindelijk kunt u zich verdrietig of zelfs enigszins depressief gaan voelen.
Mensen die in het verleden leefden , hebben vaak een sterke voorkeur voor traditionele manieren en sociale gebruiken . Ze kunnen erop staan om handgeschreven brieven te schrijven in plaats van e-mails, of ze hechten meer waarde aan formele eetgewoonten dan aan informele maaltijden.
Het is iets normaals en gezonds dat je hersenen doen om je aandacht te krijgen . Ze zeggen: "Hé, dit moet nu in je leven worden geïntegreerd. Het is voorbij, maar ik heb het nog niet verwerkt." Als je worstelt met gedachten als "waarom kan ik niet stoppen met denken aan mijn verleden?", dan ben je niet de enige.
Ruminatie is wanneer je het gevoel hebt vast te zitten in een cyclus van negatieve gedachten. Het kan gepaard gaan met of verergeren van angst en andere aandoeningen. Afleiding, meditatie en andere tips kunnen je helpen de cyclus te doorbreken. Ruminatie komt voor bij veel gezondheidsproblemen en heeft nauwe banden met negatieve ervaringen uit het verleden.
Onverwerkt trauma kan zich op termijn uiten in psychische klachten zoals bijvoorbeeld angsten, depressie, obsessief en compulsief gedrag. Maar onverwerkt trauma kan ook lichamelijk tot uiting komen in de vorm van lichamelijke klachten, soms ernstige ziekte.
Doe ontspanningsoefeningen
Mindfulness, yoga en meditatie helpen bij verdriet verwerken omdat het accepteren van gedachten, ervaringen en gevoelens hierbij centraal staat. Het is dus zeker de moeite waard om je elke dag even terug te trekken.
'Herkenbaarheid van vroeger brengt ons emotionele steun, maar nostalgie vervult ook een cognitieve behoefte,' zegt Krystine Batcho, hoogleraar psychologie die al sinds de jaren negentig onderzoek doet naar nostalgie. 'Het geeft ons het vertrouwen dat er betere tijden in aantocht zijn, omdat ze vroeger ook goed waren.
Leven in het verleden betekent dat je niet volledig betrokken bent bij het nu . Je mist misschien nieuwe ervaringen, kansen en relaties die zich recht voor je neus bevinden. Als dit bekend klinkt, is het tijd om een stap terug te doen en te erkennen dat je misschien vastzit in het verleden.
En het is waar. Leven in het verleden is nutteloos . Constant terugkijken naar wat je bent verloren, emotioneel en fysiek, is zinloos, omdat het weg is. Het komt nooit meer terug.
Oud zeer kun je leren loslaten door het te accepteren en erover te praten of te schrijven. Daarnaast is het belangrijk te vergeven en voldoende te bewegen. Ook kun je beter loslaten wanneer je je mindset verandert en geduldig met jezelf bent.
Piekeren over dingen die gebeurd zijn in het verleden geeft een somber of soms een boos gevoel. Het is een soort negatieve evaluatie over jezelf. Piekeraars weten vaak wel dat ze niets aan het verleden kunnen veranderen, maar blijven toch hangen in negatieve herinneringen en proberen die door denken te beïnvloeden.
Als we loslaten, staan we onszelf toe om het beste van dingen te maken . Een groot deel van je vermogen om op de lange termijn gelukkig en succesvol te zijn, hangt af van je bereidheid om los te laten wat je denkt dat je leven op dit moment zou moeten zijn, het oprecht te waarderen voor alles wat het is, en er dan het beste van te maken.
Als we niet in het moment leven, herbeleven we het verleden - of zijn we bang voor wat er in de toekomst kan gebeuren . Onze ervaringen vormen ook onze overtuigingen over onszelf. We willen graag het gevoel hebben dat we de controle hebben... Dus als er iets gebeurt dat buiten onze controle ligt, is het vaak makkelijker om onszelf de schuld te geven.
Hoewel het normaal is om af en toe terug te denken aan ervaringen uit het verleden of te reflecteren op gebeurtenissen uit het verleden, kunnen deze gedachten, wanneer ze opdringerig, overweldigend en oncontroleerbaar worden, duiden op de aanwezigheid van een psychische aandoening.
Misschien omdat je wilt ontsnappen aan de realiteit . Misschien omdat je het in het verleden geweldig hebt gehad. Misschien omdat je niet voorbereid bent op wat er nu met je gebeurt. Misschien omdat je in het verleden gelukkig was, maar je geen redenen kunt vinden om in het heden gelukkig te zijn.
Een nostalgisch persoon . Een persoon die in het verleden leeft.
Om identiteit of wereldbeeld te bevestigen : Mensen fietsen vaak door verhalen uit het verleden om zichzelf eraan te herinneren wie ze zijn en hoe ze de wereld zien. Hoe minder zeker ze zijn van hun identiteitsgevoel en wereldbeeld, hoe waarschijnlijker het is dat ze dit doen.