Onveilig-vermijdende hechting ontstaat doordat de opvoeder niet of niet adequaat reageert op de signalen van het kind. Het kind leert dat het niet bij de opvoeder terecht kan voor hulp, troost, complimentjes of emotionele steun.
Wat is een onveilige hechting? Als er problemen zijn met de hechting, wordt dat een onveilige hechting genoemd. Kinderen die onveilig gehecht zijn, zoeken niet direct contact met of de nabijheid van de ouder. Ze reageren bijvoorbeeld boos, angstig of gestrest op de ouder of ze vermijden de ouder.
Onveilige gehechtheid wordt over het algemeen in verband gebracht met ongevoelig ouderschap, omdat het gedrag van de ouder opdringerig is (niet gehoorzamen aan de signalen van het kind, rigide of dwingend de richting van interacties bepalen), afwijzend (negatieve reactie op of ontmoediging van de verzoeken van het kind om contact te maken of ...
Oorzaken van hechtingsstoornissen
Hechtingsstoornissen komen vooral voor na ernstige verwaarlozing, misbruik of mishandeling, of wanneer een kind veel verschillende opvoeders of verzorgers heeft gehad. Het kind moest overleven in een ongebruikelijke omgeving en heeft als reactie hierop een stoornis ontwikkeld.
Risicofactoren voor hechtingsproblemen
Bijvoorbeeld armoede, slechte huisvesting en werkloosheid, mishandeling of verwaarlozing, veel wisselende opvoeders en adoptie na de eerste verjaardag.
Een goede hechting is afhankelijk van de mate waarin ouders en verzorgers over de fysieke en emotionele nabijheid en de middelen beschikken om betrouwbaar te zijn, op een betrouwbare en sensitieve manier te reageren op de basisbehoeften van een kind , waardoor het kind zich veilig voelt en een stabiele basis heeft om de wereld te verkennen.
Uit onderzoek blijkt dat voor kinderen met een hechtingsstoornis een veilige en stabiele plek in een gezin positief werkt. Verder moet er een emotioneel beschikbare, betrouwbare opvoeder zijn, bij wie het kind zich veilig voelt en op wie het kind leert vertrouwen.
Welke leeftijd is hechting belangrijk? Het hechtingsproces is al vanaf het het eerste levensjaar al belangrijk. De eerste relaties waarbij een kind bewust is van een persoon en diegene herkent, komt al voor tussen de 6 en 12 maanden.
De borderline persoonlijkheidsstoornis wordt ook als een vroege hechtingsstoornis beschreven. Het is goed denkbaar dat het verstoorde hechtingsgedrag dat deze mensen als kind vaak vertonen, ervoor zorgt dat hun ouders zich ook minder aan hén hechten.
Kun je een hechtingsstijl veranderen? Volgens onderzoek uit de ontwikkelingspsychologie kan de hechtingsstijl inderdaad worden beïnvloed en veranderd door therapie en bewuste inspanning.
Er wordt gedacht dat onveilige-resistente hechting verband houdt met ongevoelig ouderschap dat inconsistent is . Dit kan komen doordat ouders opdringerig zijn, zich niet bewust zijn van de specifieke behoeften van een kind op een bepaald moment, of ongevoelig de signalen van het kind negeren of verkeerd interpreteren [4, 6].
Herkennen van de angstige hechtingsstijl
Overmatige bezorgdheid over de relatie en angst voor verlating. Hier heb ik het over relaties in je volwassen leven, zoals intieme relaties of vriendschappen. Constante behoefte aan bevestiging en geruststelling van de partner.
Een onveilige gehechtheid is wel een risicofactor, maar ook wat vanuit het gewone dagelijkse leven te herstellen is. Door nieuwe (wel goede) ervaringen op te doen. Eventueel met extra hulp; een periode behandeling is ondersteunend om oude pijn op te ruimen en nieuwe goede ervaringen binnen te laten komen.
Mensen met onveilige hechtingsstijlen, zoals vermijdende, angstige en gedesorganiseerde hechting , hebben vaak moeite met het ontwikkelen van veilige relaties met andere mensen. Mensen die vermijdend zijn, kunnen een verlangen naar autonomie en onafhankelijkheid vertonen. Mensen die angstig zijn, kunnen bang zijn dat hun partner hen verlaat.
Emotioneel onthechting is een psychologisch concept dat verwijst naar het vermogen om zich los te maken van iemands emoties, gedachten en gevoelens. Het wordt vaak gezien als een coping -mechanisme dat wordt gebruikt om zichzelf te beschermen tegen emotionele pijn of nood.
De vermijdende partner kan beter naar de behoefte van emotionele nabijheid luisteren. Het zoeken van ondersteuning: Vaak zijn deze problemen complex. Het kan helpen om hiervoor in gesprek te gaan met een psycholoog. Dit kan in vorm van relatietherapie.
De dissociatie en het gefragmenteerde zelfgevoel bij BPS zijn echter theoretisch gezien consistent met gedesorganiseerde gehechtheid , en noch angst noch vermijding kunnen de reeks symptomatologieën die doorgaans bij BPS worden waargenomen, volledig verklaren (American Psychiatric Association, 2013; Beeney et al., 2017).
Vroeger heette deze stoornis de manisch depressieve stoornis.
Een kind dat onveilig vermijdend gehecht is, heeft geen vertrouwen in de beschikbaarheid van de opvoeder. Het kind vermijdt contact en reageert nauwelijks als de opvoeder terugkomt na afwezigheid. Het kind blijft dan bijvoorbeeld op zijn speelgoed gericht. Het kind heeft vaak plezierig contact met vreemden.
De gehechtheden van zowel het kind als de ouders beïnvloeden het fysieke, psychologische, gedragsmatige en ontwikkelingswelzijn van kinderen . Bij elke ziekte gedragen kinderen zich en reageren ouders op manieren die beïnvloed worden door hun respectievelijke gehechtheidspatronen, die het 'gebruik' van symptomen en professionele relaties kleuren.
Onveilig gehecht op latere leeftijd: Ook op latere leeftijd kan hechtingsproblematiek ontstaan, bijvoorbeeld doordat een kind te maken heeft met een ingrijpende verandering in de leefsituatie, zoals een scheiding, verhuizing of langdurige afwezigheid van ouders.
Behandeling hechtingsproblematiek
Dit kan schematherapie, systeemtherapie of Emotion Focused Therapy zijn. De doelen van behandelingen bij hechtingsproblematiek kunnen bijvoorbeeld het verbeteren van je zelfbeeld en het leren omgaan met je emoties zijn.
Hechtingstrauma ontstaat door onveilige of inconsistente relaties met verzorgers in de vroege kindertijd. Dit kan gebeuren door: Hechtingstrauma komt voor wanneer je als kind niet tegemoet bent gekomen in je basisbehoeftes zoals warmte, nabijheid, veiligheid en zorg.
Drie vormen van onveilige gehechtheidsrelaties. Onder de noemer van 'onveilig gehecht' worden drie verschillende vormen van onveilige gehechtheidsrelaties onderscheiden: vermijdende, ambivalente en gedesorganiseerde gehechtheid. Deze vormen van onveilige gehechtheid resulteren in verschillend gedrag.