In het deel van je brein waar je emoties en gevoelens zijn ontstaan zijn wel degelijk herinneringen aan je geboorte bewaard gebleven. Ook je lichaamscellen hebben herinneringen aan je geboorte; het zogenaamde cellulaire lichaamsgeheugen.
Er is geen wetenschappelijk bewijs dat traumatische herinneringen onbewust in je lichaam worden opgeslagen. Geloven dat je je eigen geboorte kan herbeleven, of andere verdrongen herinneringen kan ophalen, is niet zonder risico. Het kan schadelijke gevolgen hebben voor jezelf en je omgeving.
Het is algemeen aanvaard dat niemand zich zijn geboorte kan herinneren . De meeste mensen herinneren zich doorgaans niets van vóór de leeftijd van drie, hoewel sommige theoretici (bijv. Usher en Neisser, 1993) beweren dat volwassenen zich belangrijke gebeurtenissen - zoals de geboorte van een broertje of zusje - kunnen herinneren als ze al op tweejarige leeftijd plaatsvonden.
Zo blijkt uit onderzoek dat een 6 maanden oude baby een pas aangeleerde handeling ongeveer 24 uur kan onthouden. Een 8 maanden oude baby daarentegen kan zich een aangeleerde handeling een jaar later (bij 20 maanden oud) nog steeds herinneren.
De informatie die je als baby door ervaringen in de buik en rondom de geboorte meekrijgt, kun je je later niet bewust herinneren. Dat komt onder meer omdat een baby hier nog geen woorden aan kan geven (verderop wordt dit uitgelegd), maar ook omdat het korte- en langetermijngeheugen zich nog verder moeten ontwikkelen.
Onze hersenen zijn niet volledig ontwikkeld wanneer we geboren worden — ze blijven groeien en veranderen tijdens deze belangrijke periode van ons leven. En naarmate onze hersenen zich ontwikkelen, ontwikkelt ook ons geheugen zich.
Een baby leert als snel dat huilen aandacht oplevert. De hippocampus, de motor van het kennisgeheugen, is nog onvoldoende ontwikkeld tijdens het eerste levensjaar. Opslag van feitenmateriaal lukt dus nauwelijks.
Toch moeten baby's mensen vaak zien om ze te kunnen onthouden. ( In de eerste maanden kunnen ze zich dingen maar een paar minuten herinneren, en op 1-jarige leeftijd een paar weken .) Daarom kan je baby zich zijn favoriete juf of meester op de crèche goed herinneren, maar tante Martha, die hem of haar vorige maand heeft ontmoet, niet.
Ze voelen de emoties van hun omgeving aan en kunnen daardoor ook anders reageren, bv. mama haar stem is anders of haar bewegingen zijn rustelozer. Dan voelt de baby zich minder snel getroost. Vanaf de leeftijd van vier, vijf maanden beginnen kinderen de vertrouwde ouderfiguur te missen.
Hoewel niemand zich zijn ervaring in de baarmoeder herinnert , kan de foetus herinneringen vormen die wekenlang meegaan. Zo herinneren pasgeborenen zich geluiden en smaken die ze in de baarmoeder ervoeren.
Hoewel ze zich misschien niet de exacte details van wat er gebeurde herinneren, kunnen ze een gevoel van de ervaring vasthouden, wat hun gedrag en reacties later vormgeeft . Baby's slaan herinneringen voornamelijk op via sensorische ervaringen zoals zicht, geluid, geur, aanraking en smaak, in plaats van cognitieve verwerking zoals volwassenen dat doen.
Er zijn een paar theorieën over waarom we ons niets kunnen herinneren van voor de leeftijd van drie. Eén theorie is dat de hippocampus, die verantwoordelijk is voor het vormen van nieuwe herinneringen, nog niet volledig ontwikkeld is . Een andere theorie is dat we simpelweg geen tijd hebben gehad om langetermijnherinneringen te vormen.
Je verliest ongeveer een halve liter bloed en je baarmoeder verandert direct van vorm. Tijdens en na de bevalling maakt je lichaam het hormoon oxytocine aan. Dit stofje zorgt tijdens de bevalling, maar ook daarna, voor het samentrekken van je baarmoeder (weeën). Na de geboorte voel je dit als lichte naweeën.
Wanneer we kijken naar de huidige stand der kennis is er geen hard bewijs voor het bestaan van verdrongen herinneringen, terwijl het bewijs ertégen zich het afgelopen decennium heeft opgestapeld. Zo weten we inmiddels dat mensen zich verdrongen herinneringen herinneren vatbaar zijn voor suggestie.
Zoals de Franse schrijver Honoré de Balzac schreef: 'Herinneringen maken het leven mooi, vergeten maakt het leven draaglijk. ' Maar een traumatische gebeurtenis kan niet vergeten worden, omdat deze ook niet herinnerd kan worden. In plaats daarvan kan het trauma door bepaalde 'triggers' weer bij je terugkeren.
De meeste kinderen kunnen zich gebeurtenissen herinneren die plaatsvonden toen ze pas achttien maanden oud waren.
De eerste maanden kan een baby nog geen onderscheid maken tussen zijn mama en zichzelf; de baby ìs mama en mama is de baby. Samen zijn ze één geheel en de baby weet nog niet dat hij een apart persoon is. Dat besef komt pas later, vanaf dat hij een maand of 8 oud is (soms iets eerder, soms iets later).
Ze begrijpen het concept van tijd niet, dus ze weten niet dat deze persoon terug zal komen, en kunnen overstuur raken door hun afwezigheid. Bijvoorbeeld, of de verzorger nu in de keuken is, in de slaapkamer ernaast, of op kantoor, het is allemaal hetzelfde voor de baby, die misschien huilt totdat mama weer in de buurt is .
Vooral in periodes waarin ze slecht slapen (en jij dus ook), overdag huilerig en/of drammerig zijn en jij en je partner steeds verder bij elkaar vandaan lijken te komen staan is het heel normaal dat je soms spijt van kinderen hebt.
Met het denkende deel van je brein heb je inderdaad geen herinneringen meer aan je geboorte. Maar er is ook een ander deel. In het deel van je brein waar je emoties en gevoelens zijn ontstaan zijn wel degelijk herinneringen aan je geboorte bewaard gebleven.
Als je baby nog maar een paar weken oud is, duurt zijn geheugen meestal tot twee dagen . Een onderzoek bevestigde dat tegen de tijd dat hij 5 maanden oud is, hij foto's van gezichten tot wel 14 dagen kan onthouden.
Hoewel bewijs anders suggereert, hebben een paar mensen beweerd dat ze zich hun geboorte herinneren. Ze herinneren zich dat ze hardop huilden of de pijn van het uit het geboortekanaal worden getrokken [bron: Haynes].
Na twee maanden herkent een baby, naast zijn moeder, ook stemmen en gezichten van anderen. Hoe meer het brein van je kind groeit, hoe meer geheugencapaciteit er ontstaat. De meesten onder ons herinneren ons vaag wat kleine details, maar echt grote herinneringen komen pas later. Onderzoekers in Canada onderzochten dit.
Wanneer uw baby u nog helemaal niet wil aankijken, heeft het al genoeg aan het verwerken van indrukken die het opdoet met oppakken, voeden en knuffelen. Vervolgens komt dan het moment dat uw baby u toch wil aankijken, al is het maar eventjes. Deze momenten komen steeds vaker; het worden 'ogenspelletjes'.
Kinderen onder de 2 jaar hebben eigenlijk nog geen tijdsbesef. Door structuur en regelmaat houden ze grip op het verloop van de dag. Een peuter leert dat het na het slapen tijd is voor lunch en daarna mag spelen.