De enige landen waar drop ook enigszins populair is, zijn Duitsland en de Scandinavische landen. Echter eten ze daar in vergelijking met Nederlanders aanzienlijk minder drop. Zo populair als het in Nederland is, is het dus nergens.
Nederlanders zijn er gek op: drop! Katjesdrop, muntdrop, dropveters, zoute drop, dubbelzoute drop, salmiak… Het is iets typisch Nederlands. Drop wordt gemaakt van wortelsap uit de zoethoutplant.
Drop komt uit Engeland
Rond 1760 verkocht George Dunhill, een apotheker, voor het eerst drop in zijn apotheek als medicijn. Hij verzon het om suiker aan het product toe te voegen en maakte daarmee de dropjes zoals wij die kennen: lekker zacht en zoet.
In Nederland (13de eeuw) werd in de natuurencyclopedie van Jacob van Maerlant drop aanbevolen als middel tegen hoest en aandoeningen van de luchtwegen in het algemeen. Tot op de dag van vandaag wordt zoethoutwortelextract nog steeds gebruikt in geneesmiddelen tegen hoest en keelverzachting.
Drop wordt niet alleen in Nederland gegeten. Drop is namelijk ook populair in andere Europese landen, zoals Duitsland, Engeland en Scandinavië, maar ook in Portugal houdt men van soortgelijke snoep. De drop consumptie ligt in de landen echter wel lager dan in Nederland.
Nederlanders eten zo'n twee kilo drop per persoon per jaar. Met zijn allen maakt dat zo'n 32 miljoen kilo drop per jaar - veruit het meeste van de hele wereld.
Waarom is drop zo lekker? De kenmerkende dropsmaak is afkomstig van het ingrediënt glycyrrhizine. Deze stof komt uit het zoethoutwortelextract dat in de wortels van de struik Glycyrhizia Glabra L zit. Het heeft een hele zoete smaak en is de belangrijkste grondstof in drop.
Wat is typisch Nederland is het land van de tulpen en windmolens. Een Hollander loopt op klompen en eet graag kroketten, drop en bruin brood met hagelslag. Een maaltijd bestaat in Nederland uit aardappelen, vlees en groenten en er wordt naar muziek uit een draaiorgel geluisterd.
De veelkleurige dropjes worden in Europa en Amerika gegeten en werden voor het eerst gemaakt in de stad Sheffield in Engeland, anno 1899. Dus ja: Engelse drop is écht Engels. Daar noemen ze het 'liquorice allsorts'.
Wist je dat in zoete muntdrop meer zout zit dan in zoute haringdrop? Hoe gek het ook klinkt: zoete drop is zouter dan zoute drop. En dat is niet al te best voor je bloeddruk.
Ongeveer 80% van de Nederlandse bevolking neemt wel eens een dropje tot zich. Zo'n 14% daarvan regelmatig tot zeer regelmatig. Ongeveer 1 à 2% van de Nederlandse bevolking eet meer dan 100 gram drop per dag.
Er zijn verschillende smaken. En daar zijn suiker, zout, zoet, salmiak, pepermunt, honing en drop een paar van.
Engelse drop is een soort snoepgoed dat bestaat uit een mix van verschillende soorten veelkleurige dropjes. De voornaamste ingrediënten zijn drop, suiker, kokos en anijs. Verder wordt veelal gelatine gebruikt bij de productie.
Typisch Nederlands snoep zoals Haagse hopjes, kaneelstokjes, boterwafeltjes of zuurstokken, wat ons betreft een geweldig Nederlands (zakelijk) cadeau.
Drop bestaat al heel lang maar niemand weet wie de maker van de eerste drop is. Wél weten we dat de Italiaan Giorgio Amarelli de industriële verwerking van de drop mogelijk heeft gemaakt. Hij slaagde erin in 1731 om het sap uit de zoethoutwortel tot drop, of Glycyrrhiza glabra, de Latijnse apothekersnaam, te verwerken.
Gezondheid
Engelse drop is niet geschikt als onderdeel van je dagelijkse voeding. Engelse drop kun je wel als extraatje eten. Het advies is om dat niet meer dan drie keer per week te doen.
Engelse drop is, hoe kan het ook anders, een echt Engels product. Het werd rond 1899 voor het eerst gemaakt in de snoepfabriek van Basssett & Co in de Engelse plaats Sheffield. In Groot-Brittannië heten deze snoepjes gewoon “Liquorice allsorts”, wat vrij vertaald zo iets als “gemengde soorten drop” betekent.
Bij Engelse drop wordt de typische dorp smaak vermengd met de smaken van anijs en kokos. Deze gemengde drop soort werd voor het eerst gemaakt in 1899, in Sheffield, Engeland. Vandaar de naam: Engelse drop. Het verhaal gaat dat een klant verschillende snoepjes apart had besteld en ze per ongeluk in één zak kreeg.
Van stamppot tot stroopwafel, pannenkoeken tot pastei. Haring, huzarensalade, hutspot... De Hollandse keuken kent een schát aan klassiekers.
Een dropje met zoetstof bevat gemiddeld zes calorieën, eentje met suiker heeft er rond de dertien. Dus zolang je geen hele zak drop in één keer op eet, word je ook van suikerhoudende drop niet heel dik.'' Bovendien kan het eten van drop effect hebben op de bloeddruk.
Dit komt door het glycyrrhizinezuur dat in drop zit, een zoetstof afkomstig uit zoethout. Deze stof zorgt ervoor dat u vocht vasthoudt en de bloeddruk omhoog gaat. Daarnaast kan het voor een versnelde hartslag, gezwollen ledematen en zelfs hartfalen zorgen.
Het is verleidelijk om die hele zak drop in één leeg te eten, maar volgens de FDA kun je dat beter niet doen. Hun onderzoek toont aan dat wanneer je gedurende twee weken lang elke dag meer dan 50 gram drop eet - zo'n tien dropjes -, je in het ziekenhuis terecht kunt komen met hoge bloeddruk en een kaliumtekort.