Het is echter niet de manier waarop anderen jou zien. De spiegel kan ook vertekenen, afhankelijk van de vorm en kwaliteit van het glas. Een camera legt een momentopname van je gezicht vast. Dit is een objectievere weergave van hoe je eruit ziet, maar het is ook statisch en kan emoties of bewegingen niet vastleggen.
Mensen zien je zoals op de camera aan de achterkant, maar maak je geen zorgen. De camera's van smartphones hebben een andere lens dan hoe onze ogen ons echt zien.
Verschillen tussen spiegelreflex- en systeemcamera's
Een spiegelreflexcamera heeft een optische zoeker en een systeemcamera heeft een digitale zoeker. Als je door de optische zoeker van een spiegelreflexcameera kijkt, dan kijk je meteen via een pentaprisma en de spiegel door het objectief naar je onderwerp.
Een spiegel is - zoals het woord zegt - een weerspiegeling van jouw reflectie.Hierdoor zie je jezelf in spiegelbeeld. Wat dus niet is hoe anderen jou zien. Die zien jou omgekeerd.
We kennen onszelf voornamelijk dankzij spiegels. Aan die reflectie zijn we zo gewend geraakt dat we denken er écht zo uit te zien.Het zorgt er automatisch voor dat we dat beeld leuk gaan vinden, zo vertelt psycholoog Pamela Rutledge tegen Upworthy. “We zien onszelf constant in de spiegel.
Camera's, vooral die met groothoeklenzen, hebben de neiging om gezichten te vertekenen. Dit kan resulteren in een breder ogend gezicht, een groter ogende neus en andere vervormingen die afwijken van je 'echte' uiterlijk. Belichting speelt ook een belangrijke rol.
Twee dingen: een spiegel is gespiegeld ten opzichte van een foto; en cameralenzen hebben vervorming door compressie/expansie van de scherptediepte, waardoor het uiterlijk van uw lichaam kan veranderen, afhankelijk van de brandpuntsafstand en hoe ver u zich van de lens bevindt .
Nee.Wat u in een spiegel of andere reflectie ziet, is lateraal omgekeerd . Daar komt de term "spiegelbeeld" vandaan. Anderen zien u niet lateraal omgekeerd, of "omgekeerd". Het omgekeerde beeld ziet er voor u normaal uit, maar voor niemand anders.
Hoe dit komt? Mensen hebben twee ogen/lenzen en kunnen daarom diepte en perspectief zien. Een camera heeft slechts één lens en ziet dus geen diepte en perspectief. Een camera spreidt een object hierdoor uit als een pannenkoek, waardoor een object breder lijkt.
We voelen ons lelijk omdat dingen niet gaan zoals we willen op psychologisch niveau, niet op fysiek niveau. Je kijkt in de spiegel en voor je 't weet val je in een diep, donker gat: je rare neus, dat kapsel dat niet wil, je vale teint en bovenal die intens trieste, wanhopige blik in je ogen.
Verlichting en schaduwen
Verlichting speelt een cruciale rol in hoe we onszelf op foto's waarnemen. Onflatteuze of harde verlichting kan schaduwen creëren, onvolkomenheden benadrukken en ons minder aantrekkelijk laten lijken dan we zouden zijn onder natuurlijke of zachtere verlichting .
Bij spiegelkijken worden de gezichtsuitdrukkingen van het subject weerspiegeld in de spiegel en vervolgens waargenomen en herkend door het subject zelf . Deze dynamische zelfreflectie kan binnen het subject herkenning-expressie of perceptie-actie lussen produceren.
Dat heeft alles te maken met het feit dat je jezelf dan niet in spiegelbeeld ziet. Volgens psycholoog Robert Zajonc zijn we daar niet aan gewend en vinden we het dus simpelweg onwennig en gek om onszelf zo te zien. Vandaar dat we onszelf ook knapper vinden in de spiegel dan op foto's.
De waarheid is dat noch platte spiegels noch camera's ons precies laten zien hoe we eruit zien. Beide methoden zijn vatbaar voor vervormingen die door verschillende factoren worden beïnvloed. Spiegelbeelden bieden reflecties van zelfperceptie (wanneer ze worden omgedraaid), terwijl camerafoto's vastleggen hoe anderen ons waarnemen .
Nee, een camera vervormt door de lens, de spiegel laat je in spiegelbeeld zien... dus je zult nooit een echt beeld van jezelf zien, het zal altijd een reproductie zijn met enige vervorming.
Helder glas reflecteert ongeveer 6% tot 8% wanneer het licht het oppervlak loodrecht raakt. Hierdoor krijg je een minder duidelijk perspectief dan bij een spiegel. Door minder perspectief lijk je dikker. Het spiegelbeeld is dus het meest reëel.
Op een foto heb je niet in de hand wat er wordt afgebeeld en kun je dus minder makkelijk dan in een spiegel selectief kijken naar mooie details. Het beeld op de foto kan dan tegenvallen. ' Toch liggen mensen met een positief lichaamsbeeld hier niet wakker van.
'In levenden lijve zijn we mensen in 3D, met zijkanten en rondingen. Maar op het scherm is alles 2D. Een camera heeft slechts één lens en ziet dus geen diepte of perspectief.Ze spreidt een object daardoor uit als een plat vlak, waardoor het breder lijkt.
Lensvervorming
De uitdrukking "de camera voegt 10 pond toe" verwijst dus naar de vervorming die wordt veroorzaakt door groothoek- of semi-groothoeklenzen, waardoor u op foto's veel zwaarder lijkt dan in het echt.
Plaats 2 spiegels in een rechte hoek tegen elkaar om jezelf ongespiegeld te zien . Om jezelf te zien zoals anderen je zien, pak je 2 spiegels. Plaats ze naast elkaar zodat de randen elkaar raken. Draai vervolgens elke spiegel diagonaal naar je toe, alsof je een boek vasthoudt, zodat de randen een rechte hoek vormen.
Pareidolie is wanneer we gezichten herkennen in alledaagse voorwerpen. Dit komt doordat onze hersenen geneigd zijn om overal iets bekends van te maken. Deze eigenschap heeft ons geholpen om vormen te herkennen die mogelijk gevaar signaleren, zoals het silhouet van een roofdier.
Er is een verschil tussen jouw imago in de spiegel en op foto's. Het beeld dat je in de spiegel ziet, is omgekeerd vergeleken met het beeld dat anderen face-to-face met jou zien . Je vrienden zijn bekend met jouw niet-omgekeerde imago, terwijl jij bekend bent met jouw omgekeerde imago in een gewone spiegel.
Hoe dichter de camera bij ons gezicht is, hoe meer ons uiterlijk vervormd kan lijken , wat onflatteus kan zijn. De hoek van de camera kan ook van invloed zijn op de manier waarop onze gezichtskenmerken eruitzien, waardoor we er anders uit kunnen zien dan in de spiegel.
De cameralens speelt ook een rol.
Het probleem is echter mogelijk helemaal niet de hoek waaronder u fotografeert, maar eerder lensvervorming . Omdat uw gezicht zo dicht bij de lens van de camera staat, kunnen bepaalde kenmerken overdreven lijken. Foto's kunnen alleen een tweedimensionaal beeld van ons ware zelf vastleggen.
Dit komt omdat de weerspiegeling die je elke dag in de spiegel ziet, degene is die je als origineel ervaart en dus als een beter uitziende versie van jezelf . Dus als je naar een foto van jezelf kijkt, lijkt je gezicht de verkeerde kant op te staan, omdat het is omgedraaid dan hoe je het gewend bent te zien.