De eerste twee tot drie dagen na de operatie kunt u last hebben van een onaangenaam en pijnlijk gevoel. Bij pijn kunt u pijnstillers zoals paracetamol gebruiken. Ook een warm zitbad kan de pijn verlichten. Meestal kunt u binnen één of twee dagen uw werkzaamheden weer hervatten.
De arts brengt met een rubberen bandje het uitgezakte slijmvlies weer iets naar binnen in uw anale kanaal. Er is geen verdoving nodig. De behandeling doet geen pijn, maar geeft wel even een vervelend gevoel. De aambeien worden afgekneld door het rubberen bandje en sterven binnen enkele dagen af.
Aambeien genezen vaak vanzelf. Hoelang dat duurt verschilt bij iedereen. Van een paar dagen tot enkele maanden. Het hangt van de grootte van de aambeien af, hoeveel klachten u heeft en wat u zelf doet.
Tegen die tijd zijn de pijnklachten meestal goed onder controle, de wondjes kunnen soms pas na 6 weken volledig genezen zijn. Indien nodig zal dan ook een vervolgafspraak voorzien worden. Ondanks correcte behandeling kunnen de aambeien na maanden of jaren opnieuw klachten veroorzaken.
Na de behandeling aambeien afbinden
Een vrij groot percentage van de op deze wijze behandelde patiënten kan last krijgen van enigszins onaangename gevoelens. Zoals pijn, loze aandrang en gevoel van een zwelling ter plekke, onmiddellijk na de ingreep. Dit houdt meestal tot meer dan drie dagen aan.
De eerste dagen na de ingreep
Uw concentratie- en beoordelingsvermogen kunnen verminderd zijn na de narcose. Regelmatig komen keelpijn en spierpijn voor na de operatie. Dit is normaal en gaat meestal vanzelf over. Tevens kan het zijn dat u nog enige tijd na de operatie snel vermoeid bent.
Probeer de anus slap te laten en de billen te ontspannen; richt de druk op de anus. Komt de ontlasting echt niet, terwijl u wel aandrang heeft, dan is het aan te raden van het toilet af te gaan en ongeveer tien minuten intensief te bewegen (wandelen, huishoudelijke taken).
Een getromboseerde aambei is een uitgerekt adertje bij de anus waarin een klein en ongevaarlijk bloedstolsel zit. Het adertje rekt uit, zwelt op en is hierdoor pijnlijk. Een getromboseerde aambei kan zich aan de binnen of aan de buitenkant van de anus bevinden. Soms ontstaan er meer bloedstolsels.
Voel je een opgezette bult bij de rand van je anus, of kun je een opgezwollen ader zien met behulp van een spiegel? Als de symptomen alleen tot pijn, jeuk of bloed in de ontlasting beperkt blijven en niet erger worden, of met andere symptomen gepaard gaan wijst dat eerder op aambeien dan op kanker.
Stress; Stress kan voor spijsverteringsproblemen en een overactieve bekkenbodem zorgen. Daardoor kunnen aambeien ontstaan.
De aambei moet vervolgens zelf genezen. Bij jeuk en irritatie kunt u zinksulfaatvaselinecrème rond de anus smeren. Heeft u vooral veel last van pijn dan kunt u beter lidocaïne-vaselinecrème gebruiken. De crème vormt een verzachtend laagje op de huid rond de anus.
Tandpasta. Een mogelijke gouden tip: er is veel anekdotisch bewijs dat tandpasta zou helpen bij het verschrompelen van de aambei. Je verlaagt daarmee de druk en pijn. Let op: deze methode is niet wetenschappelijk onderzocht.
Sudocrème: sommige mensen zeggen dat dit goed werkt tegen aambeien. In de praktijk blijkt dit echter slechts voor een enkeling te gelden. De zalf is hier ook zeker niet voor ontwikkeld.
Als de aambeien in de anus afknellen, zwellen ze verder op en bestaat de kans dat ze kapot gaan. Hierdoor verliest u wat helderrood bloed na of op de ontlasting. De sluitspier van de anus en de huid rondom dit gebied raken daarvan meestal geïrriteerd, wat een branderig gevoel en jeuk tot gevolg heeft.
Vermijd zeep en vochtig toiletpapier waar alcohol of parfum in zit, omdat dit jeuk en irritatie verergert. Soms kan de pijn verminderen door uitgezakte hemorroïden voorzichtig naar binnen te duwen.
Heb je last van grote, uitwendige aambeien die na een toiletbezoek naar buiten blijven hangen? Dat kan vervelende klachten geven, zoals jeuk, irritatie en pijn. Deze uitwendige, uitpuilende aambeien kun je in dat geval voorzichtig terugduwen met de vingers. Prik nooit aambeien door en knijp ze niet uit.
Bij een endeldarmverzakking is de endeldarm verzakt. De endeldarm stulpt meestal eerst inwendig in zichzelf en kan, in een verder gevorderd stadium, helemaal naar buiten komen. Dat kan tijdens het persen optreden, maar ook spontaan. In ernstige gevallen is de darm niet meer terug te duwen.
Bij een anale prolaps betekent dit dat een gedeelte van de endeldarm door de anus naar buiten is uitgezakt. De dikke darm gaat over in de endeldarm (rectum). De endeldarm ligt vlak boven de anus en is een tijdelijke opslagplaats voor ontlasting. Als er ontlasting in de endeldarm komt, ontstaat het gevoel van aandrang.
Als uw aambeien niet vanzelf overgaan door meer water te drinken, vezels te eten en te bewegen, kan uw huisarts u verwijzen naar het ziekenhuis. Daar doet de chirurg op de polikliniek een lichamelijk onderzoek. Vaak kunnen we dan direct de aambeien behandelen.
Bijvoorbeeld bij paardrijden, fietsen of gewichtheffen zet je het anale gebied onder extra druk. Met aambeien kun je dat beter vermijden. Als een bepaalde sport of activiteit niet goed voelt, probeer je gewoon iets anders. Als je maar regelmatig beweegt.
Bij graad III of IV aambeien kan een aambei knel komen te zitten en dan stolt het bloed dat er in zit op. Deze aambei is vaak bedekt door de huid en heeft als verschijnselen: pijn, zwelling, is vaak boonvormig en blauw doorschemerend.
Molenaar noemt tien dagen het maximum: "Daarna moet je opgenomen worden, want dan loop je de kans dat de endeldarm scheurt. De ontlasting kan dan in je buik komen en dat is levensgevaarlijk. Als je niet binnen vierentwintig uur behandeld wordt, is het afgelopen."
U kunt een vette vaselinecrème gebruiken of zinksulfaatvaselinecrème. Na elke ontlasting brengt u de crème, op en in de anus aan met een vingercondoom of met een speciaal buisje (canule). Deze crèmes vormen een verzachtend, beschermend laagje. Ze mogen worden gebruikt als de aambeien steeds bloeden.
Raadpleeg altijd je huisarts als je anale bloedingen hebt. Ze kunnen namelijk ook een andere oorzaak hebben (bv. kloof, fistel, maag-darmbloeding, darmkanker). Een correcte diagnose bij bloedverlies is daarom belangrijk.