Het echte spul is veel waard: ambergris kost ongeveer 18 euro per gram. Ter vergelijking: voor een gram goud betaal je 27 euro. Ambergris is zo waardevol omdat de kans ontzettend klein is dat je op een klomp walviskots stuit. Een potvis moet eerst een aardige hoeveelheid ambergris uitspugen.
Het braaksel - ook ambergris genoemd - is dan ook enorm veel geld waard. In 2016 verkocht een Brit een stuk walvisbraaksel van anderhalve kilo voor 55.000 euro. In november van datzelfde jaar, vonden enkele Omaanse vissers een brok van ruim tachtig kilo, dat voor 2,5 miljoen euro werd verkocht.
Het kostbare goed wordt ook wel amber(gris) genoemd, een hard wasachtig product uit het darmstelsel van de potvis. Fortuinjagers overspoelen de kust op zoek naar dit drijvende goud. Slechts 1 gram van het goedje kan je 15 euro opleveren, een gemiddelde klomp al snel 1500 euro.
De grootste klomp ooit gevonden, woog 455 kg en werd in 1914 in Londen verkocht voor 23.000 pond, wat in april 2013 (gezien de inflatie) ongeveer 1,6 miljoen pond zou zijn. De potvis die op 15 december 2012 bij het eiland Texel aanspoelde, had 83 kg amber in zijn darmen.
Informatie over het verkopen van de ambergris kan je vinden op www.ambergris.fr.
Omdat het zo zeldzaam is, is ambergris heel erg duur. Een klomp van ruim een kilo zou tussen 50.000 en 80.000 euro kunnen opbrengen. Anderzijds is de handel in de stof in de meeste landen illegaal, omdat potvissen beschermde dieren zijn.
Het echte hoogwaardige ambergris heeft een prachtige complexe geur, die op zichzelf staat. Bij ambergris ruik je bijna niets in de top, maar des te meer in de basis: warm, zoutig, sensueel, zoet, dierlijk, musk-achtig.
Straatarme vissers in Jemen vinden ambergrijs in buik van dode potvis – de 'walviskots' blijkt €1,2 miljoen waard. Een groep van 35 vissers uit Jemen heeft een stuk 'walviskots' gevonden ter waarde van 1,2 miljoen euro in de buik van een dode potvis, beter bekend als ambergrijs.
Ambergrijs blijft doorgaans op zee en wordt in de netten van vissers gevonden. Ook treffen de slachters van de walvissen, die aan het werk moeten na een stranding van een groot zeezoogdier, het in de ingewanden zelf aan. Grijze amber is zacht en wasachtig en buitengewoon welriekend.
Ze volgden de stank en stuitten op een bizar 'steenachtig' object, wat uiteindelijk een stuk amber bleek te zijn (een wasachtig product uit het darmstelsel van potvissen). Het koppel wist dat het walvisbraaksel veel wordt gebruikt in parfum en flink wat geld kan opleveren, dus namen ze het mee.
Het aroma van amber is houtachtig en heel oosters. Het is een combinatie van de geuren van zoethout, specerijen en honing. De tonen van amber zijn verwarmend, poederachtig, en geven parfums een zoetig tabak- en vanille aroma. Amber onderstreept andere parfumingrediënten en geeft parfums een langdurige werking.
Amber, ook wel ambergris, is een wasachtig goedje dat ontstaat in de darmen van potvissen. Volgens sommigen wordt amber gevormd uit de verteerde rugschilden van inktvissen, het belangrijkste voedsel van potvissen. Ambergris spoelt wel eens aan op stranden en soms drijft het op zee.
Ambergrijs is een vetachtige substantie die in de darm van potvissen wordt afgezet tegen scherpe voorwerpen zoals inktvisbekjes. Het dient om de ingewanden te beschermen tegen beschadigingen van die scherpe voorwerpen. Het is dus geen poep, maar een lichaamseigen stof van de walvis.
Een bruine of grijze klomp die meegeeft als je erop duwt. Zo ziet ambergrijs eruit. Herkomst: de darm van een potvis. De stof wordt aangemaakt in het darmstelsel van potvissen om de darmwand te beschermen tegen de harde, onverteerbare delen van een favoriete potvislekkernij: inktvis.
Walvistraan werd van de 17e tot diep in de 19e eeuw gebruikt als lampolie en bij de zeepbereiding.
Castoreum (Bevergeil)
Ze gebruiken dit donkerbruine, harsachtige goedje om hun vachtje mee in te vetten. Castoreum heeft een dierlijke, kruidige, zoete geur. In parfums wordt het vaak gebruikt om een stoere leer-geur na te bootsen, vandaar dat het voornamelijk wordt gebruikt in heren parfums.
Waar is een Amberblokje van gemaakt? De amberblokjes bestaan uit een mix van natuurlijke en kunstmatige Ingrediënten zoals; Musk Ambrette 2%, Musk Xylol 5%, Vanaline 4%, Rose Powder 8%, Essential Oil 10%, Perfume base 71%. De geur is te omschrijven als zacht, warm, zoet en sensueel.
Ook in de cosmetische industrie is het materiaal veelvuldig gebruikt. De vroege walvisvaarders dachten dat de vloeistof het sperma van de potvis was. Het dier kwam hierdoor bekend te staan als de 'spermawalvis' en heet in het Engels nog altijd zo.
Potvissen eten vooral pijlinktvissen, die vaak op grote diepte leven. Potvissen zijn dan ook gespecialiseerd in diep duiken, tot een record-diepte van wel 2800 meter. Ze leven daarom in de oceaan, maar zo nu en dan strandt er een op de kusten van de Noordzee.
Als je het geurblokje wilt gebruiken als lichaamsparfum, dan kan je het geurblokje over de huid wrijven. Als je een beetje schaafsel van het amberblokje in je stofzuigerzak doet, zal de heerlijke geur worden verspreid tijdens het stofzuigen. Stofzuigen wordt op die manier een feestje.
Hoe ruikt patchouli? Patchouli ruikt gronderig, kruidig, houtachtig, kampferachtig, naar natte aarde en groene bladeren. Je kunt ook licht leerachtige en zelfs zoete tonen ontwaren. Het heeft een donker karakter en brengt diepte en sensualiteit in parfums.
Uiterlijke kenmerken. De potvis is de grootste tandwalvis en tevens een van de grootste roofdieren die bekend zijn in de dierenwereld. Mannetjes worden tot 18 meter lang en vrouwtjes tot 11 meter; het gewicht kan tot 50 ton bedragen. De lichaamskleur is donkergrijs en in het licht van de zon vaak bruinig.
In de dikke darm van alle dieren zat nog een flinke hoeveelheid poep, dus de hele darm (variërend: 140-170 m lang!) was nog niet leeg. Een potvis kan ongetwijfeld weken zonder voedsel, dus een paar dagen vasten is geen enkel probleem voor zo'n dier. Ze zijn dus niet verhongerd.
Barnsteen bestaat voornamelijk uit koolwaterstoffen doordat ze uit organisch materiaal zijn ontstaan; voornamelijk koolhydraten. Tijdens de verstening van de hars zijn de koolhydraten alle zuurstofatomen kwijtgeraakt. De koolwaterstoffen kunnen zeer lange ketens vormen, zogenoemde macromoleculen.