Eten doen ze allemaal, de schildpadden uit het gematigd klimaat (en dat zijn echt niet zoveel soorten) kunnen een aantal maanden (ongeveer 6) zonder eten en drinken als ze in winterslaap gaan, voorwaarde is dan wel dat ze op een koude droge plek liggen.
Geef waterschildpadden altijd voer in het water!
Deze schildpadden eten alleen in het water, ze hebben namelijk water nodig om het voer door te slikken. Geef ze daarom nooit eten buiten het water. Schildpadden zijn in de eerste twee jaar van hun leven het meest kwetsbaar omdat ze dan nog in de groei zijn.
Het water moet minstens even diep zijn als de lengte van het schild van je schildpad, zodat ze zich in het water kan draaien. Bij jonge dieren verhoog je geleidelijk het waterniveau. Een sterke binnen- of buitenfilter is nodig, want het dier vervuilt het water sterk. Meer informatie over filters.
Hij kan maandenlang zonder lucht onder water blijven, bijvoorbeeld tijdens zijn winterslaap. Wetenschappers vragen zich al tijden af hoe de schildpad aan voldoende zuurstof komt op zijn onderduikadres.
Overigens kunnen vrijwel alle schildpadden goed zwemmen, dus ook de landschildpadden, maar houden veel soorten dat niet zo lang vol als een zeeschildpad. Maar hoe goed ze ook kunnen zwemmen, alle schildpadden kunnen verdrinken.
Een winterslaap die buiten wordt gehouden loopt meestal van midden oktober tot eind april. Binnen kan de winterslaap korter gehouden worden (begin november- begin maart). Wanneer de schildpad actiever wordt in de lente moet hij gebaad worden in lauw water. Hij moet beginnen eten binnen de 2 weken.
Het dier bewoog zich dan weer naar links en dan weer naar rechts . Door deze beweging onstond er een kuiltje onder het schild waardoor het dier kan kantelen. Met zijn kop drukt het dier zich omhoog en met de juiste beweging van de poten kan het dier zich kantelen.
Als je een schildpad ziet, zorg er dan voor dat je hem niet aanraakt of oppakt. Schildpadden kunnen namelijk flink bijten! De bijtschildpad kan zoals zijn naam al doet vermoeden, flink bijten.
De dieren beschikken over een speciale tong waarmee ze onderwater kunnen ademen. De bijzonder kleine tong van de muskusschildpad bevat speciale cellen die zuurstof kunnen ontrekken aan water. Het dier gebruikt zijn tong dan ook voornamelijk om te ademen en niet om voedsel te verorberen.
Waarschijnlijk de meest ongewone vorm van ademen in het hele dierenrijk is bij sommige soorten schildpad te vinden. Ze ademen met hun achterwerk - preciezer gezegd door hun cloaca.
Gewenning leren ze wel , maar echt tam maken is niets voor een schildpad. gileman: geen enkel dier is tam te maken. elk 'tam' dier kan opeens bijten/aanvallen.
Het gehoor
Schildpadden hebben een slecht gehoor, omdat ze aan de buitenkant geen oren hebben. Er zit gewoon een laagje huid over hun trommelvlies. Trillingen gaan via de achterpoten en het schild naar het oor. Hierdoor kunnen ze wel andere dieren, bijvoorbeeld vijanden of soortgenoten, aan horen komen.
Dieren vanaf de leeftijd van een half jaar voert u drie tot vier keer per week, en dieren vanaf twee jaar kunt u tweemaal per week voeren. Actievere dieren hebben meer voedsel nodig. Let wel op dat ze niet te dik worden.
Waterschildpadden kunnen alleen voedsel eten wat in het water ligt. Dit komt doordat de waterschildpad de voeding doorslikt met behulp van water. Zonder water kan de waterschildpad de voeding niet doorslikken. Het is erg belangrijk bij de voeding maagkiezel te geven aan waterschildpadden.
Lekkernijen zijn bijvoorbeeld andijvie, brandnetels, gras, paardenbloem, witloof, weegbree en spinazie. Waterschildpadden daarentegen zijn alleseters en zullen zowel dierlijk voedsel (wormen, garnalen, insecten en zelfs rauwe biefstuk) als waterplanten en groenten naar binnen werken.
Ze kunnen echter zeer oud worden, de kleinste soorten bereiken gemakkelijk een leeftijd van twintig tot veertig jaar. Grotere soorten kunnen meer dan honderd jaar oud worden en de alleroudste exemplaren die bekend zijn werden ruim 150 jaar oud.
De mens: Een gevaar in het ecosysteem van de schildpad
Het gevaar van zwemmen met schildpadden tijdens een trip zit hem in het voeden van de mens. Met een vissersboot vaar je naar de plek waar de schildpadden gevoed worden. De dieren herkennen de boot en weten dat ze hier voedsel krijgen.
De Geelwangschildpad, Geelbuikschildpad en Roodwangschildpad staan sinds juli 2016 op de Europese Unielijst (EU-lijst) van invasieve exoten. Een soort die op de EU-lijst staat mag o.a. niet meer worden verhandeld en niet zomaar worden gehouden.
Huisvesting. Waterschildpadden hebben veel ruimte nodig en dus is het belangrijk dat je een groot aquarium aanschaft. Twee volwassen schildpadden hebben een aquarium nodig van minimaal 150 x 50 x 50 centimeter en het water moet minimaal 40 centimeter diep zijn.
In geval van nood trekken ze hun kop en poten terug binnen het schild. De eieren van schildpadden worden tijdens een paring bevrucht in het lichaam van het vrouwtje. Voordat een mannetje toestemming krijgt, moet hij veel moeite doen. Hij loopt om haar heen.
De bek is erg scherp, in combinatie met de stevige kaakspieren kan de schildpad zeer krachtig bijten. De bijtkracht van een groter exemplaar kan 500 kilogram per cmĀ² bedragen. Aan de voorzijde van de bovenkaak is een snavelachtige, omlaag gekromde punt aanwezig.
Maak altijd eerst melding via emailadres: [email protected] dit is zeer belangrijk. Of bel naar 088-444 0 700 wanneer u een schildpad heeft gevonden en gevangen en als deze is geweigerd om op te halen door de lokale Dierenambulance.
Gedrag. Een schildpad maakt geen geluid, wel kan hij een soort van sissend geluid maken als hij boos is. Ze kunnen soms boos reageren als je ze oppakt. Een schildpad die steeds heen en weer zwemt in zijn terrarium is niet gelukkig.
Stemt het vrouwtje toe in de paring en stopt ze met zwemmen dan zinken de dieren naar de bodem. Het mannetje beklimt het schild van het vrouwtje en houdt dit met alle vier de poten vast. Hierbij bijt hij het vrouwtje soms in de nek.
U mag uw huisdier begraven in uw eigen tuin of op eigen grond. Hiervoor moet voldoende ruimte zijn. Let hierbij op de risico's voor volksgezondheid, diergezondheid en milieu. Begraaf uw dier daarom tenminste 75 centimeter diep.