Een zeester heeft een bijzondere manier van eten: ze wrikt een schaaldier open, stuwt haar maag naar binnen, slokt het weekdier op en trekt haar maag weer terug. Sommige soorten jagen vooral op mosselen, zee-egels, kreeften en slakken.
Vijanden van de zeester is de wulk, grote krabben, zeemeeuwen, maar ook kannibalisme is onder jonge zeesterren een veel voorkomend verschijnsel.
De zeester kan een mossel openbreken door twee armen op de linkerklep en de andere armen op de rechterklep vast te zetten. De mossel sluit haar kleppen met de sterke sluitspier, maar de zeester heeft geduld.
Zeesterren hebben een gevarieerd dieet en kunnen verschillende soorten voedsel eten, maar hun favoriete prooi is de mossel.Daarnaast eten ze ook kleine visjes, slakken, schelpen en dode krabben.
Zijn besluit? “Het is belangrijk om te onthouden dat zeesterren dieren zijn en dat het beter is om ze gewoon in het water te laten. In het beste geval kan je er dus vanop een afstand naar kijken en van genieten zonder fysiek contact.”
De maximale leeftijd van zeesterren is ongeveer 35 jaar, alhoewel van veel soorten de maximale leeftijd niet bekend is. De meeste soorten worden waarschijnlijk tussen de vier en zes jaar oud.
Omdat zeesterren koudbloedig zijn, hebben ze snel last van de warmte. Vooral zeesterren die in de branding leven hebben het zwaar; soms moeten ze wel zes uur zonder verkoelend water zien te overleven. Als de sterren tijdens deze droogte te lang in temperaturen van meer dan 35 graden moeten leven, sterven ze vaak.
Soms bijten ze een hele poot af! Maar ook in Nederland zie je zeesterren met minder dan vijf poten. Bij zeesterren kunnen verloren armen na verloop van tijd weer aangroeien. Dit maakt de zeester tot een heel bijzonder dier.
Zeesterren eten
In Nieuw-Zeeland is het een stuk gebruikelijker om de zeedieren te nuttigen, na een paar minuten roosteren op het vuur. Vooral op het Noordereiland is foerageren – oftewel: het zelf zoeken naar voedsel in de omgeving – nog steeds een traditie van Maori-stammen, de eerste bewoners van Nieuw-Zeeland.
Zeesterren kennen geen paring, maar laten grote hoeveelheden geslachtscellen los in het water. Een eicel wordt bevrucht als deze een zaadcel tegenkomt in het water. Drie tot vier dagen na de bevruchting kruipt de larve uit het ei. De meeste soorten zeesterren kennen elk jaar één paarseizoen.
Dit water wordt door de kieuwen van de mossel gefilterd en met behulp van trilhaartjes wordt het voedsel naar zijn inwendige mond verplaatst. De oneetbare deeltjes die de kieuwen hebben tegengehouden worden uitgescheiden.Een soort poep dus.
Met de middelste tand nemen we de mossel bij zijn scharnier vast.De buitenste twee tanden zorgen voor ondersteuning. De mossel zit zo goed vast dat we met de andere tweetand de mossel handig, gaaf in zijn geheel en snel uit de schelp kunnen plukken.
Het geslacht van een mossel is te herkennen aan de kleur van het vlees. Vrouwelijke mosselen zijn oranje, mannetjes zijn bleek.
Zeesterren kunnen met hun ogen niet zien zoals jij ziet.Zij zien namelijk alleen of het licht of donker is. Als een zeester dus een donkere schaduw aan ziet komen, zoals een gevaarlijke haai, dan kruipt hij weg onder een steen of iets anders waar hij zich veilig voelt.
Zeesterren hebben inderdaad maar weinig vijanden. Heel af en toe eten zeemeeuwen wel een zeester (als ze geen ander voedsel vinden). Er zijn ook enkele grote vissen of krabben die zeesterren eten.
Zeesterren horen tot de stekelhuidigen. Ze voelen ruw aan, doordat hun huid allemaal kleine kalkplaatjes bevat. Zeesterren lopen niet met hun armen, maar met de zuignapjes eronder.
Je vindt ze op de bodem van de zee tot op 8 kilometer diepte, al zoeken de meeste zeesterren vooral ondiepe kustwateren op. Een zeester heeft een bijzondere manier van eten: ze wrikt een schaaldier open, stuwt haar maag naar binnen, slokt het weekdier op en trekt haar maag weer terug.
Deze dieren hebben écht geen hart
O.a. zeesterren, kwallen en zeekomkommers hebben helemaal geen gespierde pomp nodig om hun lichaam van zuurstof te voorzien.
Deze ogenschijnlijk mooie beestjes zijn namelijk erg giftig honden. Laika vond de zeester wel een heel bijzonder beestje en hij rook ook nog is zó lekker! Een onweerstaanbaar hapje voor haar. Helaas wist Laika niet dat ze iets giftigs had gegeten, maar gelukkig haar baasjes wel!
Volgens de Wet op dierproeven valt onderzoek met ongewervelde dieren, zoals insecten, kreeften en zeesterren, niet onder proefdieronderzoek. De wet beschouwt ongewervelde dieren -die geen ruggengraat hebben- als dieren zonder een (grote) hersencapaciteit, die ook geen stress of pijn ervaren.
Zeesterren eten vooral schelpdieren zoals mosselen en oesters. Deze tweekleppige schelpdieren worden met grote kracht geopend, waarna de zeester zijn maag naar buiten pompt, de schelp in. Het voedsel wordt op deze manier gedeeltelijk al buiten het lichaam verteerd. Dit kan wel enkele uren duren.
De zeesterren houden het niet lang vol op het droge, na een paar minuten worden ze slap en gaan ze dood. Wie de diertjes wil redden, kan ze een handje helpen. "Zie je ze aanspoelen?Dan kun je ze gewoon oppakken en terug in de zee leggen", aldus de bioloog.
Grootste zeester ter wereld
De grootste zeester die ooit is gevonden, is de Midgardia Xandaros, had een doorsnede van 170 cm en leeft in de golf van Mexico. In de Noordzee komt vooral de Aterias Rubens ofwel de Gewone Zeester voor. Deze soort heeft een doorsnede van 10-30 centimeter.
De zeester ligt in de vorm van een zeester: op de rug met de handen omhoog, op het kussen. Je staat graag voor anderen klaar en bent een echte luisteraar. Zelf sta je liever niet zo in de belangstelling.
Zeesterren leven op de bodem van de zee, van de getijdenzone tot in de diepzee. Zeesterren kunnen niet zwemmen en zijn, eenmaal volwassen, uitgesproken bodembewoners (benthos). Van andere stekelhuidigen zoals sommige zeekomkommers is wel zwemgedrag bekend.