Ze hebben ook oren. Natuurlijk, anders zouden ze elkaars getsjirp niet eens horen. De oren zitten niet op de kop maar in hun voorpoten of hun achterlijf! Veldsprinkhanen en sabelsprinkhanen Deze twee grote groepen sprinkhanen zijn makkelijk uit elkaar te houden.
Kop. De kop bevat de ogen, de kaakdelen en de voelsprieten. Insecten hebben twee voelsprieten waarin zich soms de smaak- en reukzintuigen bevinden en soms ook de oren. Bij bijen, vlinders en sommige vliegen zitten de smaakzintuigen overigens op de poten.
Sprinkhanen kunnen horen omdat ze 'oren' aan hun poten of achterlijf hebben. Dat is tenminste nog eens makkelijk. Waar herken je een sprinkhaan aan. Dat is natuurlijk aan zijn lange poten.
Ze kunnen flink bijten, indien vastnemen niet noodzakelijk is moet het vermeden worden. Neem ze eventueel bij het halsschild terwijl de beide achterpoten tegelijkertijd tegen lichaam worden gedrukt.
Bij insecten die geluid horen, zitten de “oren” niet altijd op hun poten. Ze kunnen zich bijna overal op het lichaam bevinden. Bij de grote wasmot zitten de oren aan de onderkant (de kant waar ook de poten zitten) van het achterlijf. Deze motten zijn in staat om hele hoge geluiden te horen.
De vlieg maakt spectaculaire vliegmanoeuvres, past zijn snelheid in een fractie van een seconde aan, weet obstakels te ontwijken, en gaat gevaar moeiteloos uit de weg. Niet zo boeiend, zou je denken… totdat je beseft dat de vlieg dat alles doet met een minuscuul brein van slechts honderdduizend neuronen.
Insecten hebben geen centraal zenuwstelsel, een voorwaarde om pijn te kunnen voelen. Daarom nemen wetenschappers aan dat insecten in ieder geval niet hetzelfde gevoel hebben als zoogdieren. Onderzoek toont aan dat insecten zich wel bewust zijn van beschadiging van hun lichaam.
De Sprinkhaan staat voor astraal reizen, stapt over obstakels heen en maakt nieuwe stappen vooruit. Ook bezit de sprinkhaan het vermogen om snel van carrière te veranderen.
Volwassen sprinkhanen en krekels hebben een levensverwachting van enkele weken tot maanden.
Krekels zijn koudbloedig en nemen de temperatuur aan van de omgeving. Als de temperatuur stijgt, dan tjirpen ze dus sneller en ze tjirpen langzamer als de temperatuur daalt.
De Ormia-vlieg heeft zo'n vernuftig gehoorsysteem dat het een krekel op 120 meter afstand kan lokaliseren. Dat komt overeen met een mens die een mobieltje op een kilometer afstand hoort afgaan.
Kunnen krekels bijten? De overeenkomst tussen sprinkhanen en krekels is dat de meeste soorten ongevaarlijk zijn. Toch kunnen sommige krekels bijten en gif in de wond spugen. Vooral de grote krekels kunnen best wel eens aanvallen.
Krekels Krekeltjes kunnen wel goed zingen, maar duidelijk minder goed springen dan sprinkhanen. Ze hebben kleinere springpoten. De meeste krekels zijn in z'n geheel ook kleiner dan sprinkhanen en hun lichaam ziet er afgeplatter uit. Bovendien zijn ze nooit groen, maar meestal bruin gekleurd.
Er zijn ook dieren die vrijwel geen gehoor hebben. Slangen bijvoorbeeld kunnen geen geluid horen, maar kunnen wel trillingen waarnemen die via de bodem hun lichaam bereiken. Spinnen hebben haar op hun poten waarmee ze geluid kunnen waarnemen. Of dieren ook geluidshinder ervaren is nog moeilijker te bepalen.
Hebben mieren hersenen? Als je alle hersencellen van 40.000 mieren samenneemt, verkrijg je de grootte van een menselijke brein. De hersenen van een mier tellen immers 250.000 hersencellen terwijl een menselijk brein er 10.000 miljoen telt.
Gewervelde dieren zoals honden, katten, vissen en vogels hebben bijvoorbeeld hersenen, maar ook krabben, insecten en inktvissen. Dieren zoals ringwormen, slakken, sponzen, anemonen en kwallen hebben geen hersenen.
De meeste sprinkhanen zijn niet gevaarlijk, maar sommige soorten zijn giftig of hebben grote kaken waarmee ze kunnen bijten. Een bekende sprinkhaan is de wrattenbijter, deze werd vroeger gebruikt om wratten door te bijten bij mensen.
Sprinkhanen kunnen echter de mens ook tot nut zijn. Zo zouden sprinkhanen samen met andere insecten wellicht als oplossing kunnen dienen voor het wereldvoedselprobleem. Het eten van insecten is voor tachtig procent van de wereldbevolking heel normaal. Alleen in Europa en Noord-Amerika is men hier niet aan gewend.
Ze hebben wel bloed, maar gebruiken dit niet om zuurstof te transporteren zoals zoogdieren en reptielen. Het bloed bevat dan ook geen hemoglobine en is kleurloos. Ook is de ademhaling niet gekoppeld aan de monddelen, maar verloopt via vele openingen in het uitwendige skelet.
Behalve springen kunnen sprinkhanen ook 'vliegen'
Maar ze zijn er wel degelijk! Althans bij volwassen exemplaren – de nimfen hebben nog geen vleugels en kunnen dus ook niet vliegen.
De grote groene sabelsprinkhaan is één van de grootste Nederlandse insekten. Met de lange vleugels kunnen de dieren goed vliegen, hoewel dit weinig wordt waargenomen. Ze eten zowel plantaardig als dierlijk voedsel.
Elk insect heeft de volgende inwendige organen: hersenen, darmkanaal, uitscheidingsorganen (buizen van Malpighi), eierstok, buisvormig hart, buikzenuwstreng. Het bloed van insecten dient niet voor het transport van zuurstof en is meestal kleurloos. Insecten hebben nauwelijks of geen slagaders, maar wel een hart.
Zodra de vliegen de val binnenkomen kunnen ze niet meer ontsnappen en verdrinken in het water. Een voorbeeld van een vliegenvangzak is de Redtop vliegenvangzak 3 liter.
Slakken daarentegen zijn wel traag, maar beschikken ook over hersenen en zelfs over een kortetermijngeheugen. Onderzoekers die willen begrijpen hoe de geheugenfunctie werkt, gebruiken zeeslakken soms als proefdieren. Slakken reageren op pijnprikkels en onthouden dit een tijdje.