De Klaagmuur is het overblijfsel van de Tweede Joodse Tempel, die in de eerste eeuw voor Christus werd gebouwd door de Joodse koning Herodes en in de eeuw daarop door de Romeinen werd vernietigd.
Een van de vroegste koningen van de dit volk werd koning Salomo. Hij besefte dat het Tabernakel kwetsbaar was. Nadat hij deze inclusief de Ark des Verbonds naar Jeruzalem had gebracht, liet hij ter vervanging een stenen tempel bouwen.
Salomo bouwde een tempel op de berg Moria in Jeruzalem. De Bijbelboeken Koningen en Kronieken beschrijven de bouw en de architectuur van de Tempel van Salomo zeer gedetailleerd.
Doordat vele joden aan de muur klaagden vanwege de verwoesting van de tempel en de diaspora, vooral tijdens de rouw- en vastendag Tisja Beav, wordt de muur door niet-joden ook wel Klaagmuur genoemd.
Een jad is een aanwijsstok om te gebruiken bij het voorlezen van de Thora, het heilige boek van de Joden. Zo'n stok wordt gebruikt om te voorkomen dat de perkamenten Thora-rollen worden bezoedeld door vingers.
Joden zitten vaak urenlang op de Klaagplaats, gebogen in treurige meditatie over de geschiedenis van hun ras, en herhalen vaak de woorden van Psalm 79 .
Van 1917 tot 1947
Tot september 1922 bleef Jeruzalem en de rest van Palestina onder Brits militair bestuur. Door de Volkerenbond werd in 1922 het mandaat aan de Britten gegeven om Palestina te besturen en de lokale bevolking voor te bereiden op zelfstandigheid.
Tijdens de Romeinse periode, in 70 na Christus, werd de Tweede Tempel verwoest, samen met Jeruzalem, door Titus' leger. Het was ook tijdens deze periode dat Jezus in Jeruzalem was . Hij werd ongeveer 40 jaar voor de verwoesting van de stad gekruisigd.
Iedere dag verzamelen zich honderden joden bij deze muur. Hele families bezoeken de klaagmuur. Ze bidden tot god en houden er andere religieuze ceremonies. Je voelt hier een speciale kracht en energie in Israël.
Tina Bulthuis uit Rotterdam-Lombardijen vraagt: waarom bewegen Joodse mensen bij het bidden vaak met hun bovenlichaam heen en weer? Antwoord: Dat doen de orthodoxe Joden niet alleen met hun hoofd, maar met hun hele lichaam. Het moet uitbeelden dat ze God aanbidden met hun hele lichaam, en niet alleen met de ziel.
De onafhankelijkheidsoorlog van Israël. Wat gebeurt er met al dat papier? Twee keer per jaar — voorafgaand aan de Joodse feestdagen Pesach en Rosj Hasjana — worden de briefjes van de muur gehaald en meegenomen naar de Joodse begraafplaats op de Olijfberg, net aan de overkant van de Kidronvallei vanaf de Oude Stad.
Veel bezoekers stoppen briefjes tussen de stenen met daarop gebeden. Deze worden vervolgens begraven op de Olijfberg.
Dit verhaal is dus de eerste verwijzing naar de stad Jeruzalem. Jeruzalem, dat is de plaats. Vanaf het moment dat er geen privé-offers meer mogen worden gebracht en alleen nog in de heilige stad Jeruzalem geofferd mag worden, mogen wij dus geen offers brengen wanneer de Tempel er niet meer is.
De Klaagmuur is een fragment van de vestingwerken van de Tempelberg . Het is het enige overblijfsel van de verwoesting van Jeruzalem en de Tweede Tempel door de Romeinen, onder leiding van keizer Titus, tijdens de Eerste Joodse Oorlog in 70 na Christus.
Volgens de Islamitische overlevering is de Rotskoepel de plek, waar vandaan de profeet Mohammed zijn hemelreis heeft gemaakt. Er zou dan ook een voetafdruk van de profeet te zien zijn. Deze plek wordt in Koran verder niet genoemd.
En Jezus ging de tempel van God binnen en joeg er allen uit die in de tempel verkochten en kochten, en Hij keerde de tafels van de wisselaars om, en de stoelen van hen die de duiven verkochten. En Hij zeide tot hen: Er staat geschreven: Mijn huis zal een huis van gebed genoemd worden, maar gij hebt het tot een rovershol gemaakt.
Volgens het bijbelverhaal zou het lichaam van Jezus Christus na de kruisiging op een marmeren steen gelegd zijn in een grot. Die graftombe, uitgehouwen in de rotsen, bevindt zich in de Heilige Grafkerk in het ommuurde deel van Jeruzalem (Israël).
De heersers kwamen en gingen en vulden hun voorraadschuren met graan, dadels, vijgen en andere rijkdommen uit het land van David. In Jezus' tijd bezetten de machtige Romeinen Palestina. Ze waren 60 jaar eerder het land binnengevallen en hielden de bevolking in een ijzeren greep.
Uit de bovenstaande tijdlijn blijkt duidelijk dat de Joden 2600 jaar vóór de Arabieren en de moslims in Palestina leefden, gerekend vanaf de tijd van Abraham. Of minstens 1600 jaar vóór de vestiging van het koninkrijk Israël.
In de oudheid werd Palestina bewoond door Semitische volkeren, waarvan de eerste van Kanaänitische oorsprong waren. Volgens de overlevering kwam Abraham, de gemeenschappelijke stamvader van joden en Arabieren, uit Ur naar Kanaän.
De Joden in de wereld kunnen grofweg worden verdeeld in de groep Asjkenaziem en de groep Sefardiem. Het laatste woord komt van de Hebreeuwse benaming voor Spanje: Sefarad. De Sefardische Joden komen dan ook uit Spanje en Portugal maar ook uit de andere landen rond de Middellandse Zee zoals Tunesië en Marokko.
Kenmerkend voor de Joodse graven is dat er overal steentjes op liggen. Die dienen als herinnering aan de overledene. Uit respect leggen bezoekers op het graf een steentje neer, een teken dat men de dode nog niet is vergeten. Dit verwijst naar de tijd van de Exodus uit Egypte.
Het is mogelijk om de muur te naderen en er te bidden . Hoewel de meerderheid van de mensen die dit doen Joods zijn, kunnen mensen van elk geloof de muur bezoeken. Veel bezoekers schrijven aantekeningen en stoppen deze in de spleten tussen de stenen. Het is mogelijk om de muur en het plein te bekijken vanaf uitkijkpunten die zich voor gebouwen tegenover de muur bevinden.
Vooral het Barkhu-gebed, waarmee de ochtend- en avonddienst beginnen, vereist een buiging , net als de eerste en de laatste twee zegeningen van de Amidah.