Dwingend recht zijn wettelijke bepalingen waarvan niet mag worden afgeweken door partijen. Deze regels dienen veelal ter bescherming van een “zwakkere” partij zoals een huurder, werknemer of. » Meer over consument consument.
Dwingend recht, ook wel bekend als imperatief recht, is het type wetgeving waarvan niet kan worden afgeweken in overeenkomsten tussen partijen. Het is bedoeld om de belangen van individuen of de samenleving als geheel te beschermen. Bijvoorbeeld, arbeidsrecht bevat veel dwingende regels om werknemers te beschermen.
Dwingend recht houdt in dat er sprake is van een wetsbepaling waarvan niet ten nadele van een partij mag worden afgeweken. Zo zijn de meeste bepalingen uit Burgerlijk Wetboek 7 betreffende arbeidsovereenkomsten van dwingend recht.
Dwingend recht zijn regels in de wet waarvan je niet af mag wijken. Dat mag ook niet als beide partijen die een overeenkomst hebben het met elkaar eens zijn. Dit recht heeft als doel om de zwakkere partij te beschermen.
Algemeen. De bepalingen van Titel 4 van Boek 7 zijn van regelend recht, van dwingend recht, van semidwingend recht, of er kan slechts bij standaardregeling van worden afgeweken.
Dwingend recht zijn wettelijke bepalingen waarvan niet mag worden afgeweken door partijen. Deze regels dienen veelal ter bescherming van een “zwakkere” partij zoals een huurder, werknemer of. » Meer over consument consument.
Bij vijfachtste dwingend recht kan de bestuurder alleen afwijken in samenspraak met een medezeggenschapsorgaan, zoals de ondernemingsraad. Dit type regelend recht is onder meer terug te vinden in de Wet arbeid en zorg en in de Wet aanpassing arbeidsduur.
Strafrecht is van dwingend recht; Procesrecht is in de regel van dwingend recht; Vaak blijkt enkel uit de rechtspraak of de rechtsleer of een bepaling van dwingend recht is, dan wel van aanvullend recht. Dwingend recht is geen synoniem van absolute nietigheid en aanvullend recht geen synoniem van relatieve nietigheid.
Er is sprake van driekwart dwingend recht wanneer in een wettelijke bepaling staat dat het mogelijk is om in de cao een afwijkende afspraak te maken.
De wetsartikelen over huurbescherming zijn grotendeels van 'dwingend recht'. Dat betekent dat er niet van afgeweken mag worden, ook niet in een huurcontract. Afwijkende bepalingen zijn dan niet geldig. De huurder met een reguliere huurovereenkomst voor onbepaalde tijd heeft volledige huurbescherming.
Verder bestaat er dus ook nog dwingend recht; hierover hebben de partijen niets te zeggen. Als in de wet staat dat een bepaling dwingend recht heeft, moet ook de cao hieraan voldoen. Een voorbeeld is dat een werknemer recht heeft op minimaal vier maal de overeengekomen arbeidsduur per week aan vakantiedagen.
Een regel van dwingend recht is een rechtsregel waarvan de partijen niet kunnen afwijken bij overeenkomst. Een regel van aanvullend recht (Synoniem: regelend recht of suppletief recht of recht van suppletieve aard) is een rechtsregel waarvan partijen bij overeenkomst kunnen afwijken.
'Bepalingen van bijzonder dwingend recht zijn bepalingen aan de inachtneming waarvan een land zoveel belang hecht voor de handhaving van zijn openbare belangen zoals zijn politieke, sociale of economische organisatie, dat zij moet worden toegepast op elk geval dat onder de werkingssfeer ervan valt, ongeacht welk recht ...
Soms staat in het Burgerlijk Wetboek dat van een bepaling mag worden afgeweken bij CAO. Dat noemen wij driekwart dwingend recht. Ook komt het voor dat van een bepaalde regel bij individuele overeenkomst mag worden afgeweken. Dat noemen we semi-dwingend recht.
Gewoonterecht is in beginsel ongeschreven recht, maar kan aldus bindende werking hebben op een overeenkomst. Een voorbeeld van gewoonterecht is te vinden in art. 6:2 BW, dat bepaalt dat schuldeiser en schuldenaar zijn verplicht zich jegens elkaar te gedragen overeenkomstig de eisen van redelijkheid en billijkheid.
Onder dwingende regels worden alle rechten of verplichtingen verstaan die voortvloeien uit de toepasselijke wetgeving en die niet kunnen worden uitgesloten, buiten toepassing gelaten of beperkt middels deze Algemene Voorwaarden .
De regels omtrent proeftijd zijn van dwingend recht. Dat betekent dat er hiervan niet ten nadele van de werknemer mag worden afgeweken door bijvoorbeeld een andersluidende afspraak in een arbeidsovereenkomst. Dit is gedaan om de werknemer te beschermen.
Voor werknemers die de AOW-gerechtigde leeftijd hebben bereikt en voor huishoudelijk personeel geldt een kortere loondoorbetalingsplicht (artikel 7:629 lid 2 BW). Een AOW-gerechtigde werknemer die ziek wordt heeft slechts recht op doorbetaling van (70% van) zijn loon gedurende 13 weken.
In Nederland heeft elke verdachte het recht te zwijgen op vragen van de politie, het OM of een rechter, tijdens verhoor (art. 29 Wetboek van Strafvordering) of het onderzoek ter terechtzitting (art. 273 lid 2 Wetboek van Strafvordering). Het zwijgrecht ziet alleen op de verklaringen van de verdachte.
De regels van dwingend recht dienen om bepaalde (private) belangen te beschermen. Zo zijn er regels om de zwakkere partij te beschermen, zoals bijvoorbeeld huurders, consumenten en werknemers. Daarnaast zijn er ook regels om derden te beschermen.
Het arbeidsrecht kent een aantal artikelen van dwingend recht. Dit betekent dat niet van die wettelijke bepalingen afgeweken mag worden. Wanneer wel mag worden afgeweken van de wettelijke bepalingen is sprake van regelend recht.
driekwart dwingende bepalingen waarvan slechts bij CAO (of regeling door publiek- rechtelijk orgaan) mag worden afgeweken.
Wat is Semi-dwingend recht
Semi-dwingend recht bevat bepalingen waarin alleen mag worden afgeweken ten voordele van de werknemer.
De afspraken in een cao mogen nooit in strijd zijn met de wet. Bijvoorbeeld met het Burgerlijk Wetboek (BW) en de Wet minimumloon en minimumvakantiebijslag. In de cao mag dus geen lager loon staan dan het minimumloon of minder vakantiedagen dan in het BW.