Dieren eten plastic op of raken erin verstrikt. Dit resulteert in verwondingen of zelfs de dood. Jaarlijks gaan een miljoen zeevogels, 100.000 zeezoogdieren, zeeschildpadden en een ontelbaar aantal vissen dood door plastic afval [1]. Plastic heeft een negatieve invloed op de voedselketens.
De Australische grote pijlstormvogel, een grote roestbruine zeevogel die zijn broedplaats heeft op eilanden voor de kust van Australië en Nieuw-Zeeland, eet in verhouding tot zijn lichaamsgewicht meer plastic dan welk ander zeedier dan ook.
In 1997 werd voor 267 diersoorten vastgesteld dat ze of plastic binnenkrijgen of erin verstrikt kunnen raken. In 2015 was dat aantal gestegen tot 557 en in 2020 jaar kwamen Nederlandse onderzoekers uit op 914 mariene soorten. Je kunt je langzamerhand beter afvragen welke soorten geen hinder ondervinden van plastic.
Dieren die verstrikt raken sterven een langzame dood doordat ze verdrinken, uithongeren of doodgaan aan de infectie van wonden 2. Dieren raken het vaakst verstrikt in achtergelaten visnetten; dit wordt ook wel 'spookvissen' genoemd.
Dieren eten plastic omdat ze lang niet altijd in staat zijn om plastic van voedsel te onderscheiden. Organismen die water filteren (plankton, schelpen, baleinwalvissen) of die onder het oppervlak van stranden leven (zeepieren) kunnen dat onderscheid per definitie niet maken.
Bij de productie van plastic komen schadelijke chemicaliën in de lucht terecht, waaronder CO2. Dit leidt tot opwarming van de aarde en is slecht voor de gezondheid. Ook het verbranden van plastic brengt schadelijke stoffen in de atmosfeer.
Plastic frisdrankflesje: 5 -10 jaar. Plastic zak: 10 - 20 jaar. Kauwgom: 20 - 25 jaar. Aluminium blikje: tot 1 miljoen jaar.
Wat is het probleem? Plastic maakt niet alleen een vuilnisbelt van de kusten, maar schaadt ook de levensomgeving van zeedieren. Dieren raken verstrikt in grotere stukken plastic, en verwarren kleinere stukjes voor voedsel.
Plastic vergaat niet. Dat betekent dat al het geproduceerde plastic dat in de natuur terecht is gekomen daar op de een of andere wijze nog aanwezig is.
Meer dan 100 miljoen dieren sterven jaarlijks door Plastic
Ze zien die voor kwallen aan, wat hun voedsel is. Plastic afval kan vast komen te zitten in koraal en tast de gezondheid aan. Microplastics worden door vrijwel alle zeedieren geconsumeerd, zelfs door plankton.
Het equivalent van een rietje! En dan niet zo'n gezellig pasta-rietje dat op den duur afbreekt, maar zo'n old school inmiddels veelal verboden plastic rietje. In jóuw buik. Onder microplastics vallen deeltjes ter grootte van een sesamzaadje.
Slakken, wormen en andere dieren ruimen het op. Deze diertjes eten afval. Schimmels groeien met pluizige draadjes in de grond. Kijk maar tussen de bladeren en in rottend hout.
Wanneer plastic kookgerei gebruikt wordt wanneer voedsel boven de 70 graden verhit wordt, kunnen er schadelijke oligomeren vrijkomen en in het voedsel belanden. Wanneer die in hoge dosissen genuttigd worden, kunnen ze leiden tot aandoeningen aan de lever en de schildklier.
De plasticvervuiling van de oceanen is gekend als de plastic soep, een immens en mondiaal probleem. Inderdaad, immens groot, zelfs zo groot dat er geen exacte cijfers bekend zijn. Momenteel wordt er geschat dat er ca. 100 tot 150 miljoen ton plastic afval in onze oceanen en zeeën ronddrijft.
Plastic kan op allerlei manieren in zee belanden. Bijvoorbeeld doordat we afval laten slingeren of op straat gooien. Maar ook doordat in producten zoals scrubs, douchegel, kleding, autobanden en zelfs verf plastic of kunststofdeeltjes zitten.
Plastic is wel altijd een kunststof. Er zijn drie soorten kunststof: thermoplasten, thermoharders en elastomeren.
In 1907 maakt de Belgisch-Amerikaanse Leo Baekeland het eerste volledig synthetische plastic uit aardolie. Hij vernoemt het naar zichzelf: bakeliet. De nieuwe stof geleidt geen stroom en kan goed tegen hitte.
Het grootste 'plasticeiland', de Great Pacific Garbage Patch (GPGP), ligt tussen Hawaï en Californië en is drie keer de grootte van Frankrijk. Per vierkante kilometer drijft daar minstens 1 kilo afval in het water, maar soms wel meer dan 100 kilo.
Conclusie. Het kan geen enkele kwaad een bananenschil in de berm te gooien. Het brengt geen enkele schade toe aan de natuur. Doe dit dan wel op een plek waar ie niet in het zicht ligt (of in de weg), want het oog wil natuurlijk ook wat.
Zo wordt het klokhuis van een appel het snelst afgebroken – tussen de twee tot acht weken – terwijl de afbraak van een bananen- of sinaasappelschil zo'n twee jaar kan duren. Gemiddeld is groente- en fruitafval in de natuur na een aantal maanden helemaal verdwenen.
Uiteraard voldoen wij aan alle nationale en Europese voorschriften inzake kunststoffen en kunnen je verzekeren dat al onze producten die in België verkocht worden geen hormoonverstorende stoffen bevatten en BPA-vrij zijn.
Hoge dichtheid polyethyleen is een stevige plasticsoort die gebruikt wordt voor o.a. bepaalde types flessen en plastic tasjes. Omdat HDPE grotendeels uit koolstof en waterstof bestaat, komen er geen gevaarlijke stoffen vrij bij blootstelling aan hogere temperaturen. Deze vorm van plastic is veilig.
Code 1: PET of PETE
Deze code staat voor polyethyleentereftalaat en wordt vooral gebruikt voor frisdrank- en waterflessen. PET plastic is bedoeld voor eenmalig gebruik, omdat bij hergebruik het aantal bacteriën snel kan toenemen in de fles.