CRP (C-reactief proteïne) is een eiwit dat gemaakt wordt in de lever. Na het ontstaan van een ontsteking neemt de hoeveelheid CRP in het bloed al binnen 6-8 uren flink toe. Daardoor is de bepaling van CRP waardevol bij het vaststellen van ontstekingen of om het effect van een medische behandeling te volgen.
Uw huisarts kan zo bepalen of de 'CRP-waarde' (een eiwit) in uw bloed verhoogd is, wat kan wijzen op een ontsteking. Bij gezonde mensen (zonder ontstekingen) is de CRP-waarde in het bloed meestal lager dan 5 mg/l.
Het gehalte CRP geeft een aanwijzing over de aanwezigheid van een ontstekingsproces of infectie in het lichaam. De CRP test is een algemene bepaling, deze test toont niet specifiek een ziekte of aandoening aan. CRP is een eiwit dat bij infecties door de lever wordt aangemaakt (acuut fase eiwit).
CRP is een eiwit dat in het serum snel stijgt bij inflammatie, weefselschade (o.a. postoperatief), recente infecties: meestal bij bacteriële, minder bij virale.
Bij een gewrichtsontsteking kunnen de bezinkingssnelheid (BSE)- en de CRP-waardes in het bloed stijgen. Hoe ernstiger de ontsteking, hoe hoger de BSE- en CRP-waardes. Je arts gebruikt deze waardes vooral om het verloop van de reumatische ontstekingen te volgen en niet zozeer om de diagnose te stellen.
Een normaal hemoglobinegehalte ligt bij mannen tussen de 8,5 en 11 millimolen per liter en bij vrouwen tussen de 7,5 en 10 millimolen per liter. Bij zwangere vrouwen mag de waarde na 30 tot 32 weken zwangerschap 6,3 millimolen per liter zijn.
Bij patiënten met een geregistreerde diagnose pneumonie is de uitslag van de CRP test in bijna een derde van de gevallen meer dan 100 mg/l. Voor alle aandoeningen geldt dat antibiotica het meest wordt voorgeschreven bij patiënten met een CRP van meer dan 100 mg/l.
Een toename van het totaal aantal witte bloedcellen noemen we leukocytose. Er zijn veel verschillende types witte bloedcellen. Aan de hand van het type dat is toegenomen, kan de arts soms zien of je een virale of bacteriële infectie doormaakt.
De normale bezinkingssnelheid is afhankelijk van de leeftijd. Ze neemt in de loop van de jaren geleidelijk toe, van 1 mm bij de geboorte tot maximaal 35 mm bij ouderen.
Symptomen van een bacteriële infectie
Bij een bacteriële infectie treden er al snel symptomen op zoals: Misselijkheid. Braken. Bloed, pus of slijm in de ontlasting.
Belangrijke bloedwaarden bij reuma. In je bloed kunnen stoffen aanwezig zijn die mogelijk op een auto-immuunaandoening wijzen. Als een bloedonderzoek een 'positieve' uitslag heeft, betekent het dus dat je misschien een vorm van reuma hebt. De uitkomsten van alle onderzoeken bij elkaar vormen de uiteindelijke diagnose.
Een verhoogde bezinking is helemaal niet specifiek. Een hoge bezinking zegt eigenlijk alleen dat er iets aan de hand kan zijn, maar niet wat. Afwijkende uitslagen moeten daarom altijd in samenhang met de klachten van de patient en overige uitslagen worden bekeken. Een normale waarde sluit een ziekte niet uit.
Er zijn vijf tekenen, of symptomen, die wijzen op een acute infectie: roodheid, warmte, zwelling, pijn en verminderd functioneren, zoals moeite hebben met het normaal bewegen van het gekwetste lichaamsdeel. Soms is een infectie klein, met slechts een klein gebied dat is gekwetst. Het lichaam geneest dan vanzelf.
De waarde ligt meestal tussen 4 en 10. Een lagere uitslag wijst op een verminderde aanmaak of een verhoogde afbraak van witte bloedcellen. Dit kan bijvoorbeeld voorkomen bij medicijngebruik en na een infectie.
Bij een sepsis reageert uw lichaam heel heftig op een bacterie, virus, schimmel of parasiet. Ook sommige gifstoffen kunnen de oorzaak zijn van een sepsis. Soms is niet duidelijk waar de sepsis door komt. U kunt bijvoorbeeld een sepsis hebben door een blaasontsteking, zonder dat u klachten van de blaasontsteking heeft.
De eerste symptomen (verschijnselen) van acute leukemie zijn vooral vermoeidheid en bloedarmoede. Ook kunt u vaker infecties hebben, blauwe plekken en slijmvliesbloedingen in mond en neus. Daarnaast ontstaan soms klachten als botpijnen, gezwollen tandvlees en klachten als gevolg van vergrote lymfklieren en milt.
Een te hoge MCV -waarde komt voor bij bloedarmoede ten gevolge van een vitamine-B12 gebrek. Een te lage MCV -waarde komt voor bij bloedarmoede ten gevolge van een ijzergebrek. MCH (Mean Corpuscular Hemoglobin) oftewel de berekening van de hoeveelheid zuurstof vervoerend hemoglobine in de rode bloedcellen.
Een verhoogde hoeveelheid lymfocyten (lymfocytose) is meestal het gevolg van een infectie met een virus en soms een bacterie. Bij bepaalde soorten bloedkanker (leukemie) kunnen de lymfocytenwaarden zijn verhoogd, vooral bij oudere mensen.
Het grootste verschil met een bacterie is dat een virus geen organisme is. Dat betekent dat een virus geen eigen cellen heeft. Het komt uw lichaam binnen via lichaamssappen zoals speeksel en bloed, en nestelt zich vervolgens in een bestaande lichaamscel.
U kunt een ontsteking aan de longvliezen herkennen aan de volgende symptomen: Pijn bij ademhalen en niezen. Vooral als u diep ademhaalt of hard niest, voelt u een scherpe pijn links en/of rechts op de borst of rug; Kortademig bij inspanning.
Fors gestegen inflammatieparameters zoals een toename in leukocyten, eventueel met linksverschuiving, en een verhoogd CRP wijzen op een parenchymateuze uitbreiding van de urineweginfectie en duiden dus op een infectie met weefselinvasie.
De meest voorkomende bloedonderzoeken zijn om te zien of er ontstekingen zijn (BSE of bezinking), om vast te stellen of er een ontsteking is en hoe hoog de ontstekingswaarde in het bloed is (CRP), een Hb-test om een algemene indruk van je gezondheid te krijgen en om te bepalen of er sprake is van bloedarmoede, een ...
Bij bloedarmoede zit er te weinig hemoglobine in het bloed. Het bloed kan dan te weinig zuurstof naar de lichaamscellen brengen. Dit kan klachten geven, zoals moe zijn, duizeligheid, het gevoel hebben dat u flauwvalt of snel kortademig worden. Bloedarmoede komt bij vrouwen het vaakst door heftig ongesteld zijn.
Bij leukemie bijvoorbeeld geeft het bloedonderzoek een abnormale stijging van het aantal witte bloedlichaampjes weer, maar ook een daling van het aantal rode bloedcellen en bloedplaatjes.