Bijwerkingen. Buikpijn en diarree treden vaker op bij een hoge 'worm load'. Vaak (1-10%): buikpijn. Soms (0,1-1%): buikongemak, flatulentie, diarree.
Een ernstige overgevoeligheidsreactie is te merken aan benauwdheid, een opgezollen gezicht of een ernstige huidafwijking. Stop dan met het gebruik en raadpleeg uw arts. U mag dit middel in de toekomst niet meer gebruiken. Geef aan de apotheek door dat u overgevoelig bent voor mebendazol.
Met een wormmiddel worden de op dat moment aanwezige wormen, eitjes en/of larven gedood. Enkele dagen na de behandeling kan je hond of kat dus opnieuw besmet raken. Door dieren te ontwormen volgens het behandeladvies wordt voorkomen dat een besmetting problematisch wordt.
Hoe lang duurt het voordat dit medicijn werkt? Eén kuur is meestal voldoende om alle wormen te doden. In de weken na de kuur ziet u nog regelmatig dode wormen in de ontlasting van uw kind. Als er 2 weken na de herhaalde kuur nog wormen in de ontlasting zitten, overleg dan met de arts.
Bij slechte hygiëne kunt u zichzelf telkens opnieuw besmetten. Bijvoorbeeld als u bij jeuk rond de anus krabt en daarna uw vingers in de mond steekt. Of als u uw handen niet goed wast voor het eten. De eitjes kunnen buiten het lichaam lang besmettelijk blijven.
Een besmetting of infectie met aarsmaden is vervelend, ze kunnen jeuk veroorzaken rond de anus en door het krabben kan de huid rond de anus ontsteken. Je hoeft een besmetting of infectie met aarsmaden niet te behandelen maar je loopt dan wel het risico dat je jezelf en anderen elke keer weer opnieuw besmet.
Volwassenen en kinderen ≥ 2 jaar
100 mg 2×/dag ('s morgens en 's avonds) gedurende 3 opeenvolgende dagen. Indien na 3 weken geen volledige genezing is verkregen, de behandeling herhalen. Toediening: de tablet geheel of gekauwd met een ruime hoeveelheid water innemen.
Oorzaken van aarsmaden
Je krijgt aarsmaden doordat je onbewust eitjes inslikt. De eitjes van aarsmaden worden verspreid doordat de drager vaak krabt aan de jeukende anus en dan de eitjes onder de nagels krijgt. Bij het eten of drinken komen de eitjes in de mond en vervolgens in de darmen terecht.
Drogisterijketen Etos laat aan RTL Nieuws weten dat het tekort wordt veroorzaakt doordat de grondstof voor het medicijn niet leverbaar is. "Daarom zijn de tabletten helaas tijdelijk niet voorradig." Een woordvoerder van de Kruidvat zegt: "Ze zijn zeer beperkt of helemaal niet meer verkrijgbaar in onze filialen.
Er is een hele kleine kans dat uw kind een stuip krijgt door mebendazol. Overleg eerst met uw huisarts. Bijwerkingen zijn zeldzaam. Let op: Ook als uw kind een wormenkuur krijgt, blijft hygiëne belangrijk.
Dit betekent dat uw hond of kat na ongeveer 24 uur geen wormen meer in de darm heeft en, na ongeveer 3 dagen, geen infectieuze wormeieren meer uitscheidt. Dieren kunnen zich na de werkingsduur van het toegediende product direct opnieuw besmetten door opname van nieuwe wormeieren of larven.
De meeste mensen die besmet zijn met darmparasieten hebben sowieso last van buikpijn, maar ook treedt er vaak misselijkheid op, ze kunnen zich wattig in het hoofd voelen, vermoeid voelen of wat depressief.
Klachten en symptomen bij aarsmaden
Aarsmaden zijn ongevaarlijk maar kunnen vervelende klachten veroorzaken. Kenmerkend is dat 's nachts jeukklachten ontstaan bij de anus in de bilspleet en soms bij de schaamlippen. Daarnaast kan (vage) buikpijn en soms misselijkheid voorkomen.
U kunt wormpjes zelf behandelen met mebendazol van de apotheek of drogist. Heel soms zit er een ander soort worm, zoals een spoelworm, zweepworm of lintworm. Ziet u een (stukje) worm in uw poep? Neem deze mee naar de huisarts in een dicht potje.
Aarsmade. De aarsmade (bleekgeel/wit van kleur) is een kleine worm (0,5-1 cm) die vaak bij kinderen voorkomt. De wormen houden zich op in het onderste deel van de dunne darm en bij de blinde darm. Ze hebben een levensduur van circa acht weken en zijn kommavormig.
Een besmetting met aarsmaden kan samengaan met jeuk aan de huid. Ook kan onrustig slapen een klacht zijn die door de aarsmade wordt veroorzaakt. De belangrijkste klacht is echter jeuk rond de anus, omdat de wormpjes, die daarom ook aarsmaden worden genoemd, 's nachts naar de anus kruipen om daar hun eitjes te leggen.
De vrouwelijke aarsmaden komen vooral 's nachts, na de bevruchting van hun eitjes, uit de darmen van hun gastheer naar buiten om hun plakkerige eitjes in de omgeving van de anus van hun gastheer af te zetten.
Het volwassen wijfje legt haar eitjes rond de aars. Door krabben kunnen ze op de handen en het beddengoed terecht komen. Nieuwe besmettingen gebeuren dan door het inslikken van de eitjes. Het duurt dan nog 1 tot 2 maanden voor de eitjes zijn uitgegroeid tot volwassen wormen en klachten kunnen veroorzaken.
Oorzaak van wormen bij mensen
Besmetting met wormen kan plaatsvinden van dier op dier, van mens op dier of omgekeerd en van mens op mens. Je kunt bijvoorbeeld een worminfectie oplopen als er eitjes op je handen aanwezig zijn en je je handen vervolgens in je mond stopt.
Bijna iedereen krijgt er vroeg of laat mee te maken: aarsmaden. Naar schatting is zo'n 60% van de kinderen besmet of wel eens besmet geweest. De officiële naam van deze onschuldige, menselijke darmparasiet is Enterobius vermicularis of oxyuris. In de volksmond heeft iedereen het echter over 'wormpjes'.
De mogelijkheid van een infectie met E. vermicularis dient men in overweging te nemen bij patiënten met diarree en onverklaarde eosinofilie. In dergelijke gevallen verdient het aanbeveling om de feces en de perianale huid specifiek te onderzoeken op de aanwezigheid van aarsmaden of de eieren van deze wormen.
Verzakking van de dunne darm (enterocele)
Bij een enterocele is de dunne darm tot laag in het bekken gezakt. De endeldarm wordt daardoor samengedrukt waardoor de ontlasting er niet goed uit kan. Typisch voor deze klacht is dat u vaak 's nachts het gevoel hebt dat u moet poepen.
Een infectie die is veroorzaakt door een parasiet, wordt behandeld met een parasietdodend middel. Deze middelen verhinderen de aanmaak van eiwitten door de parasiet. Zonder eiwitten kan de parasiet niet groeien en sterft deze af. Voorbeelden zijn atovaquon, clindamycine en metronidazol.