Het gaat om huidmijten, minuscule geleedpotigen die verwant zijn aan spinnen en teken. Met het blote oog zijn ze niet te zien, en je voelt ze ook niet wanneer ze rondkruipen. Niet dat ze dat doen - deze minikluizenaars zitten het grootste deel van hun leven moederziel alleen ondersteboven in een porie.
En hoewel u dat op het eerste gezicht niet ziet, is het een drukte van belang. Want op onze huid leven miljoenen beestjes. Ook op de huid in ons gezicht leven bacteriën en gisten, schimmels en mijten. Een groot deel van deze beestjes zijn niet eens met het blote oog te zien.
Wist je dat er beestjes op je huid leven? Niet alleen bacteriën en gisten, maar ook mijten. Op dit moment zitten er duizenden – misschien wel miljoenen – van op jouw gezicht. Ieder van ons beschikt over een compleet leger van mijten.
De aandoening die bekendstaat als parasietenwaan, infestatiewaan of het Ekbom-syndroom is de beleving van de patiënt dat er beestjes of parasieten op of in zijn huid leven, en soms ook in zijn leefomgeving. De patiënt voelt en ziet de beestjes, maar andere mensen zien ze niet.
De mijten kunnen zich op de mens niet handhaven en gaan ook niet in de huid zitten. De eventueel ontstane huiduitslag is alleen symptomatisch te behandelen, dus met jeukstillende middelen. Hoewel de vogelmijt ziekten kan overdragen op het pluimvee, is dit niet aangetoond bij de mens.
De eventueel overgebleven mijten zijn dan slecht in staat om mensen te besmetten, omdat ze door gebrek aan voedsel te verzwakt zijn om zich nog te kunnen ingraven in de huid. Tien minuten bij minimaal 50°C doodt de mijt. De mijt overleeft het langst (7 dagen) bij hoge luchtvochtigheid (liefst verzadigd) en 12°C.
Klachten bij schurft
Bij schurft heeft u vooral 's nachts heftige jeuk. De jeuk komt doordat de afweer van uw lichaam in actie komt tegen de poep van de mijt. Verder kunt u schilferende gangetjes in de huid zien. De mijten zelf zijn nauwelijks te zien.
U herkent een plaag van bedwantsen aan donkere of zwarte vlekken aan de zoom van de matras. Dit komt door de poep van de bedwants. Ze hebben een aparte geur. Ze ruiken naar zoete amandel of koriander.
De meest voorkomende beestjes die je in je bed tegen zult komen zijn huisstofmijten, bedwantsen (ook wel wandluis of bedluis genoemd) en vlooien. Spinnen zul je vooral rond je bed zien, omdat zij zich voeden aan de muggen, die zich weer aan jou voeden.
Op de plek van de beet ontstaat een klein rood bultje (als bij een muggenbeet). Vaak zitten er een paar bultjes op een rij of dicht bij elkaar. De bultjes jeuken. Sommige mensen reageren heftiger op de beet dan andere: met meer roodheid en jeuk.
Ze zijn doorzichtig, maar kleuren felrood als ze bloed zuigen. Check je bed ook op volwassen bedmijten. Een bedmijt is slechts 5 mm groot en heeft een plat roodbruin lijf dat opzwelt en verkleurt als er bloed wordt gezogen. Bedmijten kunnen alleen kruipen.
Het gaat om huidmijten, minuscule geleedpotigen die verwant zijn aan spinnen en teken. Met het blote oog zijn ze niet te zien, en je voelt ze ook niet wanneer ze rondkruipen. Niet dat ze dat doen - deze minikluizenaars zitten het grootste deel van hun leven moederziel alleen ondersteboven in een porie.
Onze hele huid is bedekt met zweetklieren. Maar onder je oksels, in de streek rond de anus en op je tepels zitten zogeheten apocriene zweetklieren. Deze produceren een olieachtig zweet. Verschillende soorten Corynebacterium- en Staphylococcus-bacteriën, soorten die veel op de huid voorkomen, doen zich hier tegoed aan.
De haarfollikelmijt, de Demodex folliculorum, leeft met name op ons lijf en wel in de haarzakjes en de talgklieren in ons gezicht. Een variant: de Demodex brevis, bevindt zich voornamelijk in de haarzakjes van onze oogwimpers.
Hieronder verstaan we bacteriën, bacteriofagen, virussen, schimmels, gisten en wat grotere diertjes zoals mijten. In totaal zijn dat er gemiddeld één miljoen, bestaande uit meer dan honderd verschillende 'bewoners en passanten', die elke vierkante centimeter van onze huid bezetten.
Jouw lichaam zit tjokvol micro-organismen, waaronder bacteriën, schimmels, archaea en virussen. Het zijn er alles bij elkaar tien keer zo veel als het aantal menselijke cellen in jouw lichaam. Samen zijn ze goed voor een gewicht van 1,5 kilo.
Niet alleen bacteriën en schimmels, maar ook huisstofmijten houden van een klamme omgeving. Een gemiddeld matras bevat dan ook meer dan 2 miljoen huisstofmijten. Veel mensen zijn allergisch voor de uitwerpselen van deze minuscule beestjes, waardoor zij luchtwegklachten, eczeem en andere allergische reacties krijgen.
Bedwantsen bijten, waardoor je rode bultjes op je huid kunt krijgen. Deze bultjes zien eruit als muggenbulten en ze jeuken. Na een paar weken verdwijnen de bultjes. Bedwantsen bijten je op plekken waar je lichaam het matras raakt.
Zoals de naam al doet vermoeden worden bedwantsen vaak aangetroffen in het bed of in beddengoed, maar ze kunnen ook verstopt zitten in meubels. Bedwantsen worden vaak aangetroffen in: bedframes en hoofdeinden. beddengoed, zoals kussens, dekens, dekbedden, lakens.
Het kan spijtig genoeg een paar maanden duren voor je signalen van bedwantsen ontdekt. Vaak merk je iets van ze als je bent gebeten. Maar een bedwantsenbeet wordt pas zichtbaar na drie tot twaalf dagen. De kans is groot dat de bedwantsen zich intussen verder hebben verspreid.
Iedereen kan bedwantsen krijgen. Bedwantsen kunnen zelfs voorkomen in de duurste en schoonste hotels. Dat er bedwantsen aanwezig zijn in uw huis, wil absoluut niet zeggen dat uw huis vies is. Als u bedwantsen heeft is het wel zeer verstandig om zo snel als mogelijk actie te ondernemen.
Waar komen ze vandaan
Bedwantsen komen oorspronkelijk uit Zuid-Amerika en hebben zich zodanig verspreid dat ze nu in alle delen van de wereld voorkomen. Het zijn parasitaire insecten die zich voeden door het bloed van mensen en dieren op te zuigen met hun steeksnuit.
Leefwijze en eetpatroon
Mijten verzamelen, leven en paren overal waar ze maar voedsel kunnen vinden. Plekken met veel stof en vezels is waar huisstofmijten hun meeste voedsel kunnen vinden. Daarom kom je ze ook veel tegen in matrassen, kussens, dekens, tapijten, gordijnen, honden- en kattenmanden, en ga zo maar door.
De jeuk is vaak het ergst op en rondom de billen, bij de polsen en tussen de vingers. De jeuk ontstaat doordat je lichaam zich probeert af te weren tegen de ontlasting schurftmijt.
Ze leven op de huid van de gastheer. Ze voeden zich met huidschilfers en weefselvocht (lymfe) dat zij met hun monddelen aanprikken. De vrouwtjes kunnen tien dagen zonder voedsel, de andere stadia nog geen twee dagen.