Dit is een bijeenkomst van familieleden en kennissen en hier wordt de overledene herdacht en wordt er afscheid genomen. Deze bijeenkomst wordt ook wel Dede Oso genoemd, wat letterlijk sterfhuis betekent, en dit gebeurt op de plek waar de overledene (of zijn of haar familie) heeft gewoond.
Ze dansen terwijl ze de kist naar de begraafplaats dragen. De dragers dansen eerst naast de kist en daarna op het graf. Dat doen ze om geesten te misleiden, zodat ze niet mee het graf in gaan. Daarna begeleiden ze de nabestaanden van de begraafplaats af met opgewekte muziek.
De rouw benadrukt de verbondenheid van de doden met de levenden en moet er voor zorgdragen dat de overledene rust vindt. Na het overlijden worden er verschillende rouwbijeenkomsten georganiseerd in het dede oso; het dodenhuis. Bij een sterfgeval draait men spiegels en portretten om of dekt die af.
In de 40 dagen periode neemt de ziel afscheid van de aarde en verlaat uiteindelijk deze wereld, in sommige geloofstradities wordt dit ook wel de hemelvaart genoemd. Gedurende deze periode moeten de ontslapenen of overledenen gaan beseffen dat ze moeten doorstromen naar hun nieuwe bestaan en herenigd worden met God.
Bij de begrafenis is iedereen in het wit gekleed en de naaste familie heeft een hoofddoek, een “anjisa”, op. Bij de begrafenis gaat vaak een bazuinkoor of een trompettist voor. Veel Surinamers geven tijdens het leven aan dat zij dansend naar het graf gebracht willen worden.
Van oudsher is wit de rouwkleur. Wist je dat deze kleur vanaf ongeveer 1500 veranderde naar zwart? Het zwart kwam terug in rouwkleding, rouwaccessoires en rouwserviezen. Wit verdween niet als rouwkleur en werd bijvoorbeeld nog gebruikt bij de uitvaart van Prins Hendrik in 1934 en die van Koningin Wilhemina in 1962.
Dat deden zij met een Singi Neti , zo noemen Surinamers de avond voor de begrafenis. Dan komt iedereen bij elkaar en wordt er gezongen en mooie herinneringen opgehaald.
Overleden dierbaren die overgegaan zijn naar het Licht, kunnen en komen op bezoek. Veelal zoeken ze contact. Je ervaart dan warmte, liefde en niet meer de onverwerkte emoties en trauma's van die persoon. Vaak kiezen zij ervoor om als tijdelijke gids bij je te blijven en je te ondersteunen.
Een crematie is goedkoper dan een begrafenis. Cremeren is beter voor het milieu. Er is geen graf dat onderhouden moet worden en dat op een later moment weer extra kosten met zich meebrengt.
Volgens de meeste mensen en religies gaat het zo: als je lichaam sterft, treedt je onstoffelijk ziel eruit, om op weg te gaan naar het hiernamaals of een volgend leven. Een aardig idee, dat het helaas zonder wetenschappelijk bewijs moet stellen – en niet omdat wetenschappers hebben nagelaten ernaar te zoeken…
In de Afro-Surinaamse traditie betekent de dood niet dat iemand voorgoed verdwenen is; men gelooft dat de ziel na het overlijden in een andere vorm eeuwig voortleeft.
Suriname. Een traditionele Creoolse uitvaart in Suriname is behoorlijk prijzig. Dat komt omdat hier veel diensten bij zijn inbegrepen, zoals ritueel wassen, een dodenwake, transport naar de begraafplaats, graflegging en de plechtigheid. De gemiddelde kosten komen neer op ongeveer 6.700 euro.
Op de dag zelf wordt de grafkist met veel uitbundigheid naar de begraafplaats gebracht. Gedurende deze tocht maken de dragers, ook wel wi kan doe genoemd, swingende danspasjes. Volgens Surinaamse rituelen zorgt dit ervoor dat kwade geesten op een dwaalspoor worden gezet en worden verdreven.
Cremeren is het proces waarbij een overleden lichaam wordt verbrand. Het verbranden van het lichaam doet voor diegene geen pijn, je voelt er dan niks meer van want alleen je lijf is er nog.
Bij een crematie wordt de temperatuur in een crematieoven opgedreven tot het niveau dat de kist vanzelf ontvlamt. Daarmee start de crematie. Het lichaam van de overledene wordt gereduceerd tot as en een groot deel van de botten. De botten verbranden dus niet helemaal tijdens de crematie.
Hoewel Jezus begraven was, en dit een gebruikelijke uitvaartmethode was in de bijbel, keurt de bijbel cremeren niet af. Er zijn geen regels over de manier waarop je je lichaam al dan niet laat bewaren na je overlijden.
De stevigere aardse energie kan worden gebruikt om bijvoorbeeld een aanraking of windvlaag te laten voelen, een kaars te doven of de deurbel af te laten gaan. Ook kunnen speelgoed auto's spontaan gaan rijden of je telefoon ineens afgaan! Kort na de dood zijn er nog de aardse energielagen die langzaamaan loslaten.
Er is nog te weinig onderzoek gedaan naar het fenomeen om het percentage waarnemingen met zekerheid vast te stellen. Het fenomeen van de doden zien wordt wel een hallucinatoire wenspsychose genoemd, de officiële term is: Post-bereavement hallucinatory experiences (PBHE) of Hallucinatoire ervaringen na overlijden.
De wetgever gaat er van uit dat na een begraving van 10 jaar een lichaam helemaal geskeletteerd is. Dat houdt in dat alleen de belangrijkste grote botten over zijn. Bij sommige mensen zal dit al na 5 of 7 jaar het geval zijn, afhankelijk van de omstandigheden.
Zwart is in de heterogene subcultuur waarvan hier sprake is en waarvan de aanhangers gothics worden genoemd, niet alleen een kleur, maar ook een levensmotto. Wat alle aanhangers gemeen hebben, is hun voorliefde voor bepaalde soorten muziek en kunst en in het bijzonder de voorkeur voor een bepaalde kleur: zwart.
De meest gebruikte bloemen op een begrafenis of in een rouwboeket in deze landen zijn: witte rozen, rode anjers of paarse eustoma. Paarse bloemen staan voor waardigheid en rouw, de eustoma voor dankbaarheid. De rode anjer heeft zowel in het bijgeloof als in het christelijke geloof een belangrijke betekenis.
Het dragen van bijvoorbeeld felle kleuren, opvallende prints en sieraden of sportkleding is af te raden. Een donkere, neutrale rok of jurk met donkere panty is voor dames een veilige keuze. Voor mannen is een net colbert met een donkere (spijker)broek zonder gaten of andere opvallende kenmerken gepast.