In de praktijk onderscheidt men 'community-acquired pneumonia' (CAP), een pneumonie die buiten het ziekenhuis is ontstaan, en nosocomiale pneumonie, ontstaan in het ziekenhuis of verpleeghuis. De reden van dit onderscheid is het verschil in verwekker(s), comorbiditeit en therapie.
CAP wordt gedefinieerd als een acute infectie van het longparenchym die gepaard gaat met koorts, hoesten met of zonder sputumproductie en/of pleurale pijn. Nieuwe afwijkingen op de thoraxfoto zijn obligaat. CAP ontstaat buiten het ziekenhuis of kan zich openbaren tot 72 h na een ziekenhuisopname.
De verwekkers van community acquired pneumonie zijn vooral pneumokokken, Haemophilus influenzae, Mycoplasma pneumoniae en Chlamydophila pneumoniae.
Een lichte longontsteking kan thuis behandeld worden. Bij een ernstige longontsteking kan opname in het ziekenhuis nodig zijn. Hier krijgt u medicijnen (zoals antibiotica) en eventueel vocht via een infuus en zonodig extra zuurstof.
Een nosocomiale pneumonie (NP) is een pneumonie ontstaan na een verblijf van 72 uur of meer in het ziekenhuis; ook een pneumonie bij een persoon die al lang in een verpleeghuis verblijft, valt hieronder. De verwekkers van pneumonie zijn bacteriën, virussen of (zelden) schimmels.
Er wordt onderscheid gemaakt tussen een longontsteking die buiten het ziekenhuis is opgelopen (community acquired pneumonia, CAP) en een longontsteking die in een ziekenhuis of een andere instelling als een verpleegtehuis (hospital acquired pneumonia, HAP) is opgelopen.
Tijdens een verblijf in het ziekenhuis, kan een patiënt een infectie oplopen, ook wel nosocomiale infectie genoemd. Deze infecties maken het genezingsproces moeilijker, waardoor het kan zijn dat de patiënt langer in het ziekenhuis moet verblijven.
Hoe krijg je een longontsteking? Een longontsteking kan ontstaan door virussen of bacteriën. Meestal wordt een longontsteking veroorzaakt door een pneumokokkenbacterie. Ook een griepvirus (influenzavirus) of het nieuwe coronavirus kunnen een longontsteking veroorzaken.
Bij een CRP boven de 100 betreft het waarschijnlijk ee n pneumonie en kan de huisarts antibiotica voorschrijven. Bij een CRP-waarde tussen de 20 en 100 hangt het af van de overige symptomen van de patiënt.
De uitslag geeft aan hoeveel CRP er in uw bloed aanwezig is. Normaal is deze waarde kleiner dan 10. Een verhoging wijst op een ontsteking in uw lichaam. Als er een verdenking bestaat op een longontsteking dan wordt er bij waarden van 100 of groter meestal overgegaan tot het voorschrijven van een antibioticum.
Hoe wordt de diagnose van een longontsteking gesteld? De diagnose wordt gesteld op basis van een anamnese, een klinisch onderzoek, beeldvorming van de longen en een kweek van opgehoest slijm.
Naar het ziekenhuis
Heb je een ernstige longontsteking en worden de klachten na drie dagen antibiotica niet minder of voel je je zieker ondanks de antibiotica? Bel dan de huisartsenpraktijk:Als het nodig is word je opgenomen in het ziekenhuis. Dat is niet prettig, maar wel nodig.
Keuze antibioticum
Bij vermoeden van een pneumonie is het antibioticum amoxicilline nog steeds eerste keus. De reden hiervan is dat een pneumonie regelmatig wordt veroorzaakt door een pneumokok (S Pneumoniae). Een klein percentage van de pneumokokken is resistent tegen doxycycline.
Deze meta-analyse toont aan dat β-lactamantibiotica, met name amoxicilline, de eerste keuze zijn bij patiënten met niet-ernstige 'community acquired' pneumonie. Deze conclusies komen overeen met de Britse en Nederlandstalige richtlijnen voor de behandeling van volwassenen met 'community acquired' pneumonie.
Een longontsteking of pneumonie is een ernstige infectieziekte die het longweefsel aantast. Pneumonie wordt zowel door virussen als door bacteriën veroorzaakt. Een longontsteking moet men altijd ernstig nemen.
Aanmaak van slijm
Dit slijm zorgt ervoor dat zuurstof moeilijker in het bloed wordt opgenomen. Het slijm en de irritatie in de longen zorgen ervoor dat je gaat hoesten. Dat hoesten is goed, want zo verdwijnt de bacterie of het virus uit het lichaam. Maar het is wel vervelend.
Neem voldoende rust. Stop met roken. Was vaker uw handen, dit voorkomt dat bacteriën zich kunnen verspreiden. Overweeg u te laten vaccineren tegen griep en pneumokokken als u een kwetsbare gezondheid heeft (vraag advies aan uw huisarts)
U kunt langere tijd last houden van: hoesten, dyspnoe, vermoeidheid en/of pijn. Een normaal herstel van een longontsteking kan 6 weken tot 3 maanden duren. Neem de medicatie in volgens voorschrift van de arts, het is belangrijk om de antibioticakuur af te ronden, ook als u geen klachten meer heeft.
Hoewel de ontsteking met antibiotica meestal snel verdwijnt, kan het herstel weken tot zelfs maanden duren. Zeker als u een chronische longziekte, zoals astma of COPD heeft. Chronisch betekent dat het niet meer over gaat.
Bij een longontsteking zijn de kleine vertakkingen - de bronchiën - en de longblaasjes ontstoken. Meestal is een bacterie de oorzaak, soms een virus. Een combinatie is ook mogelijk. Bij een longontsteking heb je vaak moeite met ademen.
Intraveneuze antibiotica die worden aanbevolen zijn: amoxicilline, amoxicilline-clavulaanzuur, cefuroxim of ceftriaxon. Bij een bekende verwekker kan de behandeling daarop worden aangepast. De werkgroep beveelt amoxicilline aan als eerste keus.
Maar voor mensen met een verminderde weerstand, zoals in een ziekenhuis, kan besmetting met zo'n bacterie gevaarlijk zijn. De bekendste ziekenhuisbacterie wordt 'MRSA' genoemd. Dit is de afkorting voor: Methicilline Resistente Staphylococcus aureus.
Elke bacterie kan een infectie veroorzaken. Bij gezonde mensen gaat dat vaak vanzelf over. Als de infectie niet vanzelf over gaat, schrijft de arts medicijnen voor. De infectie wordt dan behandeld met speciale medicijnen die bacteriën doden.