Als niet-onderwerpsvorm kunnen we zowel me als mij gebruiken. Het is aan te bevelen om zo veel mogelijk de gereduceerde vorm me te gebruiken. Overmatig gebruik van de volle vorm mij maakt zowel gesproken als geschreven taal onnatuurlijk.
Me betekent mij
Me kan alleen gebruikt worden als de onnadrukkelijke vorm van mij: De caissière vroeg mij of ik zegels wilde. De caissière vroeg me of ik zegels wilde. Vraag mij niet telkens hoe laat het is!
'Me' is een doorzichtiger woord. Als het geen nadrukkelijke functie in de zin heeft, zou ik om die reden altijd 'me' verkiezen boven 'mij'. Tekstuele zaken die de aandacht trekken (wat 'mij' vaak een beetje doet) leiden namelijk af van de inhoud van je tekst.
Juist is: 'beter dan ik'. Het is een verkotring van: 'hij zingt beter dan ik zing'. Bij vergelijkingen met 'als' gebeurt hetzelfde: hij zingt net zo goed als ik (zing).
Me is geen bezittelijk voornaamwoord
Me is geen bezittelijk, maar een persoonlijk voornaamwoord. Voor veel taalpuristen is dit taalergernis nummer één. Voorbeelden: me broer, me fiets, me taalfout. Dat moet zijn: mijn broer, mijn fiets, mijn taalfout.
De Mobiele Eenheid (ME) heeft als primaire taak verstoringen van de openbare orde te voorkomen of te bestrijden. Je ziet de ME vaak bij voetbalwedstrijden of demonstraties. Een politieagent is nooit alleen ME'er, hij of zij doet het naast het normale werk.
me = persoonlijk voornaamwoord. heel = bijwoord (van graad) aardig = bijvoeglijk naamwoord.
Als het voornaamwoord de functie van onderwerp vervult, is ik de correcte vorm.Als het om een lijdend of meewerkend voorwerp gaat, is mij correct.
In verzorgde schrijftaal is dan de aan te bevelen vorm na een vergrotende trap (zoals jonger, beter, liever) en na anders en combinaties met ander(e). Als gebruiken we na de woorden even, (net) zo, evenveel, (net) zoveel, hetzelfde en dezelfde.
Wat is goed: 'Zij dansen beter dan ik of dan mij'? Eigenlijk moet je hier dan ik gebruiken, maar in de praktijk komt dan mij veel voor – zeker in spreektaal.
In de spreektaal en ook wel in de informele schrijftaal (tweets, appjes), wordt me vaak gebruikt als bezittelijk voornaamwoord: me moeder. De gereduceerde vorm van mijn is echter m'n, niet me. Met m'n moeder is dus niets mis.
Ook kun je met een bezittelijk voornaamwoord relaties aanduiden: Dat is mijn vader en zijn broer. In mijn huis woon ik met mijn man en mijn twee kinderen.
Beide zijn goed, maar er is wel een zeker verschil in stijl. Het verschil zit 'm in de stijl: je kan is informeler en meer spreektaal. Bij het schrijven kun je beter kiezen voor je kunt. Tegenwoordig kom je in teksten steeds vaker de informele vorm je kan tegen.
Me gebruik je om naar jezelf te verwijzen
Me is een persoonlijk voornaamwoord. Je gebruikt het om naar jezelf te verwijzen. Voorbeeld: Ze hebben me uitgenodigd voor het sollicitatiegesprek.
Als het voornaamwoord de functie van onderwerp vervult, is ik de correcte vorm. Als het om een lijdend of meewerkend voorwerp gaat, is mij correct.
Zowel belangrijkere als belangrijker is correct in combinaties waarin je een buigings-e zou verwachten, zoals belangrijker(e) dingen. Bij meerlettergrepige bijvoeglijke naamwoorden in de vergrotende trap kan de buigings-e achterwege blijven als er drie of meer onbeklemtoonde lettergrepen op elkaar volgen.
Als het voornaamwoord de functie van onderwerp vervult, is jij de correcte vorm.Als het om een lijdend of meewerkend voorwerp gaat, is jou correct.
Na een gelijkheid (stellende trap) schrijf je als.Na een ongelijkheid (vergrotende trap) schrijf je dan. Maak de zin langer om te horen welk persoonlijk voornaamwoord achter als of dan komt.
(1a) Hij is groter dan ik (ben). Voorwerpsvormen van voornaamwoorden na als en dan komen overigens wel voor; in sommige gevallen is beter dan mij mogelijk naast beter dan ik, maar met een heel andere betekenis: (2a) Jij vindt hem beter dan mij. (2b) Jij vindt hem beter dan ik.
Ik is de onderwerpsvorm van de eerste persoon enkelvoud. Die wordt gebruikt als het voornaamwoord de functie van onderwerp vervult. Mij (of me) is de voorwerpsvorm.
Me is de onbenadrukte vorm van mij, zoals in “ik heb me vergist” en is nooit een bezittelijk voornaamwoord. Informele bezittelijke voornaamwoorden, zoals “m'n”, gebruik je nooit in academische teksten.
Me huis, me auto, me baan. Ja, het klopt dat bezittelijke voornaamwoorden zo kunnen klinken als je ze snel (of slordig) uitspreekt. Maar nee, het woord 'me' schrijf je nooit wanneer je het woord 'mijn' bedoelt. Het is dus: mijn huis, mijn auto en mijn baan.
Maar wat is dat nu eigenlijk, iemand missen? De grote Van Dale geeft een simpele betekenis: het niet aanwezig zijn. Maar iedereen die wel eens iemand gemist heeft, weet dat er meer aan de hand is. Je wilt bij de ander zijn, met hem of haar kunnen praten of kunnen aanraken.