Geen zuurstof betekent dat het bloed er ook geen meer kan opnemen, terwijl het hart blijft verder pompen. Na ongeveer 15 seconden is de voorraad zuurstof in je lichaam geconsumeerd; het zuurstofloos bloed vloeit naar de hersenen en je verliest het bewustzijn. En de dood volgt na een paar minuten.
Maandenlang bivakkeren in het internationaal ruimtestation (ISS) is niet gezond voor ons lichaam, dat geëvolueerd is op zwaartekracht. Door gewichtloosheid raken organen en systemen ontregeld; botten, spieren en het hart (ook een spier) verzwakken.
Daarom is het vacuüm niet veilig voor mensen zonder ruimtepak. Eerst wordt zuurstof uit de longen geperst, wat binnen ongeveer 15 seconden leidt tot bewusteloosheid (door zuurstofgebrek in de hersenen). Daarna duurt het niet langer dan twee minuten voordat de organen stoppen met werken en de persoon sterft.
Een ballon in een vacuüm zal ontploffen, en dat is ook wat er met je longen zou gebeuren. Hou je adem dus maar niet in. Het belangrijkste gevaar is dus zuurstofgebrek: in 1965 werd iemand blootgesteld aan een vacuüm door een technische fout bij een experiment uitgevoerd door Nasa (op Aarde).
Volgens NASA's bioastronautische databoek zou het vacuüm in de ruimte ook lucht uit je longen trekken, waardoor je binnen enkele minuten zou stikken . Nadat er een eerste luchtstroom naar buiten was geslingerd, zou het vacuüm gas en waterdamp uit je lichaam blijven trekken via je luchtwegen.
In het vacuüm van de ruimte is er geen luchtdruk, wat een groot probleem is. Op aarde zijn onze lichamen gewend aan de constante druk van de atmosfeer. Wanneer je die druk plotseling wegneemt, zullen je lichaamsvloeistoffen, inclusief die in je hand, gaan koken bij een veel lagere temperatuur vanwege het gebrek aan druk .
Endosporen en tardigrades combineren deze veerkracht met andere beschermingsmechanismen die de stralingsbestendigheid maximaliseren. Tardigrades kunnen tot 10 dagen overleven in het door straling overspoelde vacuüm van de lage aardbaan dankzij speciale eiwitten die hun DNA repareren.
Wat gebeurt er met het menselijk lichaam bij een implosie op die diepte? "Het menselijk lichaam is gebouwd voor de druk zoals we die op land ervaren.De druk op de diepte waar de Titan opereerde is dus ook onmiddellijk fataal voor de mens.
Dit gebeurt er met je lijf als je langer dan 879 dagen in de ruimte bent. Vandaag verbrak de Russische kosmonaut Oleg Kononenko het record van de meeste dagen in de ruimte: meer dan 879 dagen.
Slappe spieren, brosse botten
Maar in de ruimte is die zwaartekracht vrijwel verdwenen, waardoor spieren slap en botten bros (en daardoor breekbaar) worden. Astronauten kunnen elke maand één tot twee procent van hun botmassa kwijtraken, waarbij ze het meeste botmateriaal verliezen in de onderrug en de benen.
VANDAAG LEERDE IK: Als je in de ruimte sterft, zal je lichaam niet op de normale manier ontbinden, omdat er geen zuurstof is . Als je in de buurt van een warmtebron zou zijn, zou je lichaam mummificeren; als je dat niet zou zijn, zou het bevriezen. Als je lichaam in een ruimtepak zou worden opgesloten, zou het ontbinden, maar alleen zolang de zuurstof het volhield.
De functies van de huid
De huid is ons grootste zintuiglijke orgaan en heeft als belangrijkste taak: het lichaam beschermen tegen externe invloeden.
Wanneer de grond voldoende zuurstof en water doorlaat, zal een menselijk lichaam op tien à vijftien jaar volledig ontbonden zijn. In gebieden waar er veel klei- en veengrond aanwezig is, zal de ontbinding aanzienlijk vertragen. Zo kan men zelfs na dertig jaar nog resten van weefsels terugvinden.
Negentien astronauten zijn tijdens een missie omgekomen – minder dan 3 procent van het totaal. Het gros van die sterfgevallen is toe te schrijven aan twee missies. In 1986 viel de Amerikaanse spaceshuttle Challenger een dikke minuut na de lancering uit elkaar. Alle zeven bemanningsleden kwamen daarbij om het leven.
Ruimtevaart beschadigt het DNA, verandert het microbioom, verstoort het circadiane ritme, tast het gezichtsvermogen aan, verhoogt het risico op kanker, veroorzaakt spier- en botverlies, remt het immuunsysteem, verzwakt het hart en verplaatst vocht naar het hoofd, wat op de lange termijn pathologisch kan zijn voor de hersenen - om er maar een paar te noemen.
In moderne ruimtevaartuigen worden astronauten zodanig geöriënteerd dat ze de versnelling door hun borst voelen. Eén van de eerste dingen waar astronauten over klagen is misselijkheid. Het gebrek aan zwaartekracht treft het gevoelige binnenoor, waardoor evenwicht, coördinatie en ruimtelijke oriëntatie beïnvloed worden.
Het record voor een enkele reis naar de ruimte staat momenteel op 437 dagen , maar langere perioden in de ruimte kunnen het lichaam van een astronaut op verrassende manieren veranderen, zoals veranderingen in de spieren, de hersenen en zelfs de darmbacteriën.
Voorlopig zijn er dus nog geen bewijzen voor het bestaan van buitenaards leven, maar de kans dat er in het uitgestrekte universum op slechts één klein planeetje leven is ontstaan, wordt door vrijwel iedereen verwaarloosbaar klein geacht.
Als astronauten in het ISS ruimtestation geplast hebben in het speciale toilet, dan wordt hun plas niet zomaar doorgetrokken. Het wordt opgevangen en zeer efficiënt verwerkt.Zo'n 80 tot 85 procent van alle urine in het ruimtestation wordt namelijk gerecycled tot drinkwater. Poep wordt in een plastic zak opgeslagen.
De lucht in een onderzeeër heeft een vrij hoge concentratie koolwaterstofdampen. Wanneer de romp instort, ontbrandt de lucht automatisch en volgt er een explosie op de eerste snelle implosie, zegt dhr. Corley. Menselijke lichamen verbranden en veranderen onmiddellijk in as en stof .
Er zijn vermoedelijk menselijke resten gevonden in de brokstukken van de geïmplodeerde mini-onderzeeër Titan, die zijn geborgen en aan land gebracht op het Canadese eiland Newfoundland. De Amerikaanse kustwacht meldt dat de overblijfselen zijn gevonden in de verbrijzelde romp van de onderzeeër.
Met 'diepzee' wordt alles dieper dan 4000 meter aangeduid. Hier zijn de omstandigheden extreem. De druk stijgt 1 atmosfeer met elke 10 meter die je afdaalt, en op de diepste plek is de druk 1100 keer hoger dan aan het aardoppervlak. Het milieu is even uitdagend, ontoegankelijk en onherbergzaam als dat in de ruimte.
LeBlanc was een van de eerste mensen die ooit werd blootgesteld aan vacuüm . Dankzij zijn werk en het werk van zijn collega's bij NASA begrijpen we de risico's van ruimteverkenning. Vanwege de testen waaraan hij deelnam, is er nog nooit een astronaut gestorven door blootstelling aan vacuüm.
Hoe lang kun je overleven in de ruimte? Zonder ruimtepak verlies je het bewustzijn in ongeveer 15 seconden, sterf je na 90 seconden en bevries je binnen 12 tot 26 uur .
"De zuurstof begint uit te zetten en scheurt je longen, scheurt ze uit elkaar - en dat zou koken en borrelen van je bloed veroorzaken, wat onmiddellijk een embolie zou veroorzaken en een fatale impact op je lichaam zou hebben", aldus de Mey.