Op 24 juli 1922 werd door de Volkenbond het mandaat over Palestina officieel aan de Britten gegeven.
In 1946 stond Palestina onder het bewind van het Verenigd Koninkrijk. Dat had aan het einde van de Eerste Wereldoorlog (1914-1918) het Ottomaanse Rijk – dat heeft bestaan van 1299 tot uiteindelijk 1922 – verslagen. De Ottomanen hadden het gebied ruim 400 jaar eerder veroverd op de van oorsprong Egyptische Mammelukken.
In 1917-1918 verovert Groot-Brittannië Palestina op de Turken. Sinds de 16e eeuw had Palestina onderdeel uitgemaakt van het Ottomaanse Rijk. In het gebied wonen voornamelijk Arabieren. Zij hadden de Britse troepen geholpen in ruil voor een belofte van een onafhankelijke Arabische staat in de Ottomaanse gebieden.
Tijdens de oorlog was het voornaamste doel van de Britten in het Mandaatgebied om zoveel mogelijk de rust te bewaren. Zij waren bang dat de Arabieren uit onvrede met het Britse bestuur de kant van Duitsland zouden kiezen en hoopten dit tegen te gaan door de Joodse immigratie te beperken.
Op 15 november 1988 richtte de Palestijnse Bevrijdingsorganisatie (PLO) in ballingschap in Algiers de Staat Palestina op met het uitroepen van de Palestijnse Onafhankelijkheidsverklaring.
In de oudheid werd Palestina bewoond door Semitische volkeren, waarvan de eerste van Kanaänitische oorsprong waren. Volgens de overlevering kwam Abraham, de gemeenschappelijke stamvader van joden en Arabieren, uit Ur naar Kanaän.
Andere opties waren Palestina of Zion. Uiteindelijk werd toch de Bijbelse naam Israël gekozen. Sommige mensen vinden dat het gebied waar Israël ligt eigenlijk Palestina heet. Ook wordt Israël door joden en christenen soms het Beloofde Land of het Heilige Land genoemd.
Israëlische onafhankelijkheidsverklaring 14 mei 1948
Op 15 mei 1948 liep het Britse mandaat voor Palestina af. In anticipatie hierop riep het Jewish Agency een dag eerder de staat Israël uit.
Op 14 mei 1948 roept David Ben-Goerion de onafhankelijkheid uit van de nieuwe staat Israël. Het land krijgt internationaal veel tegenstand, maar ook veel steun, want het kan een thuishaven zijn voor de vele slachtoffers van de Duitse Jodenvervolging in Europa.
Palestina wordt officieel erkend door ruim 130 landen, waaronder enkele EU-lidstaten. Israël, maar ook Nederland en België, erkennen Palestina niet.
De huidige Gazastrook is een product van de wapenstilstandsakkoorden van 1949 tussen Egypte en Israël; de grens is onderdeel van wat bekend staat als de Groene Lijn. Egypte bezette de strook van 1949 tot 1967, met een onderbreking van vier maanden Israëlische bezetting tijdens de Suezcrisis van 1956.
Om het verhaal te vertellen, moeten we terug naar het begin van de 20e eeuw. "Palestina, wat nu Israël is, werd door de Turken bestuurd en was onderdeel van het Ottomaanse Rijk", vertelt Verbeeck. "Turkije was bondgenoot van Duitsland en dus waren de geallieerden ook in oorlog met Turkije.
Onder leiding van Mozes ging het volk dat afstamde van Jakob, de Israëlieten, weg uit Egypte, terug naar Kanaän. Mozes stierf onderweg, en onder leiding van Jozua werd Kanaän weer heroverd door de Israëlieten. Het gebied heette nu weer Palestina. Dit gedeelte heet de Exodus.
Palestina is een streek aan de oostkust van de Middellandse Zee. Hoewel de term tegenwoordig vooral gebruikt wordt om de Palestijnse gebieden aan te duiden, omvatte de term Palestina vroeger een gebied dat bestaat uit het huidige Israël, de Palestijnse gebieden en delen van Jordanië, Syrië en Libanon.
De meeste Palestijnen zien het Palestijnse volk als behorend tot de Arabische wereld en hebben als moedertaal het Arabisch. Tot de Palestijnen worden doorgaans ook zij gerekend die afstammen van de Bedoeïenen die oorspronkelijk in Historisch Palestina woonachtig waren en/of in dit gebied als nomaden hun vee hoedden.
De huidige Arabische bewoners van Palestina stammen dan ook af van dit gewone volk uit alle stammen die Palestina ooit bevolkten of beheersten: Kanaänieten en Feniciërs, Hebreeën en Arabieren. Aan de andere kant hebben ook de joden in de Diaspora zich met anderen vermengd.
Wat wij de Bijbel noemen heet in Israël de Tenach. Dat is dus alleen het Oude Testament. Het woord 'Tenach' is opgebouwd uit drie delen: de T van Thora (de Wet), de N van Nebi'im (de Profeten) en de CH van Chetoebim (de Geschriften).
Vrijwel iedere inwoner van de Palestijnse gebieden is moslim. 98% van de Palestijnen is soenniet. De inwoners van de Palestijnse gebieden hebben religieuze vrijheid: ze mogen zelf kiezen welk geloof ze belijden.
In november 1917, tegen het einde van de Eerste Wereldoorlog, gaf het Verenigd Koninkrijk de Balfour-verklaring uit. Hierin zegden de Britten steun toe voor de vestiging van een Joods nationaal tehuis in Palestina.
Ook Nederland had koloniën: Nederlands-Indië (nu Indonesië), Suriname, de Nederlandse Antillen en Nederlands-Nieuw-Guinea. Daarnaast heeft Nederland nog koloniale bezittingen gehad in New York, Brazilië, Dejima, Sri Lanka langs de kust van Guinee en in Zuid-Afrika.
Zie Koninkrijk Juda voor het hoofdartikel over dit onderwerp. Na de dood van koning Salomo werd het rijk opgedeeld. De stammen Juda, Simeon en Benjamin, samen met de Levieten die de tempeldienst verrichtten, vormden het Koninkrijk Juda, met als hoofdstad Jeruzalem.
Israël is qua oppervlakte ongeveer half zo groot als Nederland en ook het aantal inwoners is met ruim acht miljoen ongeveer de helft van het inwonersaantal van Nederland. De bevolkingsdichtheid van beide landen is zodoende nagenoeg gelijk.
Land (van) Israël (Hebreeuws: אֶ֫רֶץ יִשְׂרָאֵל, Eretz Yisrael) is een concept in de joodse traditie ten aanzien van een gebied/land in het oude Kanaän. Dit is gebaseerd op teksten uit de Hebreeuwse Bijbel, vooral die waarin God aan aartsvader Abraham een land voor zijn nakomelingen beloofde, het Beloofde land.