Italianen staan er om bekend dat ze hun handen graag en vaak laten spreken. Als je Italiaans spreekt zonder handgebaren, spreek je eigenlijk niet echt Italiaans. Handgebaren zijn echt een aanvulling op wat je zegt; ze helpen je uitdrukken wat je bedoelt.
Het is een van de meest bekende gebaren. Bij dit gebaar raken de vingertoppen allemaal het topje van de duim aan. Het kan verschillende betekenissen hebben, maar over het algemeen betekent dit iets in de trant van wat wil je nou, kom eens ter zake ('ma che cosa vuoi').
Italianen komen vaak uit grote families en dus zijn ze gewend heel luid te praten om boven de rest uit te komen. En daarom staat de televisie vaak ook zo kei-hard. Wel gezellig overigens!
Het meest bekende handgebaar in Nederland is misschien wel de duim omhoog. Bij ons betekent dat: 'top' of 'heel goed'. Maar in Afghanistan, Iran en bepaalde delen van Italië en dus Griekenland betekent het 'rot op'. In veel Aziatische landen staat het gebaar gelijk aan wanneer wij een middelvinger opsteken.
Italianen communiceren meestal erg verbaal, dat wil zeggen luid en levendig. Maar ook de non-verbale communicatie is erg belangrijk. Je moet dus niet alleen op de letterlijke betekenis van woorden letten, maar vooral ook op de intonatie, de manier van spreken en in welke situatie iets wordt gezegd.
Veeg je mond nooit af met je servet, dat wordt als zeer onbeleefd beschouwd. Leg je handen niet op tafel tijdens het eten, maar houd ze op schoot. Verhef je stem niet in restaurants of op andere openbare plekken.
'De meeste Italianen idealiseren Nederland als een liberaal land, waar alles goed is georganiseerd en iedereen werk heeft', zegt Arthur Weststeijn, docent Italiaanse geschiedenis en auteur van Nederlanders in Rome in het AD. 'Als Italianen zien hoe Nederlanders zich in Italië gedragen, verbazen ze zich.
Het betekent eigenlijk niets. In mediterrane landen wil een pink opsteken zeggen dat je door hebt dat de ander je voor de gek probeert te houden. In Zuid-Amerika betekent het 'dun' en in Italië staat het voor 'klein' en 'zeer dun'. In Japan wordt het pink-gebaar gezien als symbool voor de vrouw.
Gekruiste vingers is een gebaar dat we gebruiken om iemand die voor een uitdaging staat succes te bezorgen of te wensen. Een vergelijkbare uitdrukking is "ik zal voor je duimen", bedoeld om het lot gunstig te stemmen en een goede afloop toe te wensen.
Victory – als teken van overwinning. In deze betekenis werd het teken vooral bekend door Winston Churchill. Vrede of vriend – wordt in deze zin wereldwijd gebruikt door vredesbewegingen.
Italianen en Spanjaarden verstaan elkaar best wel, als ze maar langzaam spreken. Russen en Polen kunnen elkaar nog wel begrijpen maar niet elkaars boeken lezen (de Polen ons Latijnse alfabet en de Russen het Cyrillische).
De Italianen zijn een van de Indo-Europese volkeren in Europa. Italianen spreken gewoonlijk Italiaans en zijn overwegend rooms-katholiek. Er zijn naar schatting zo'n 100 miljoen Italianen of mensen van Italiaanse afkomst. Ruim de helft hiervan (60 miljoen) woont in Italië.
Italië is geen arm land.Het heeft een bbp per capita dat iets onder het Europese gemiddelde ligt. Het is, afgemeten aan bbp op basis van koopkrachtpariteit, nog altijd de twaalfde economie ter wereld. Hoewel het land vaak wordt gezien als een belangrijk schuldenland, is dat een onvolledig beeld.
ð¤ I love you-teken – gebruikt om liefde of genegenheid uit te drukken.
Duim en wijsvinger die een cirkeltje vormen, de drie andere vingers gestrekt: het ziet eruit als een onschuldig handgebaar, maar in een bepaalde context wordt het een bevestiging van een racistisch en extremistisch gedachtegoed.
Het is een teken dat staat voor overwinning en vrede en wordt in Westerse landen veelal gebruikt bij demonstraties. Ook laten inwoners van Oost-Aziatische landen regelmatig een peace-teken zien als er een foto wordt gemaakt.
In versie 7 van de Unicode-standaard is een symbool opgenomen voor de Vulcaanse groet: (ð), op codepunt U+1F596.
Gekruiste vingers is een gebaar dat men gebruikt om iemand die voor een uitdaging staat succes te bezorgen of te wensen. Het gebaar bestaat eruit om wijs- en middelvinger van een hand gekruist over elkaar te houden. In de Engelse taal bestaat een equivalente uitdrukking, namelijk keeping one's fingers crossed.
Winston Churchill schijnt het tijdens de Tweede Wereldoorlog te hebben ingevoerd als teken voor Victory. Het had toen alles te maken met het verdelgen van de vijand en de daarbij horende zege. In Nederland werd het overgenomen.
Het gebaar lijkt onschuldig, maar in landen als Frankrijk, Duitsland, Portugal, Griekenland, Turkije, Tunesië en Brazilië betekent het teken juist het omgekeerde, namelijk dat je iets niet belangrijk vindt. In Frankrijk staat het teken gelijk aan nul, terwijl je in Brazilië iemand er een klootzak mee noemt.
De shaka is een teken van begroeting. Dit van origine Hawaïaanse handsignaal wordt nu ook veel gebruikt door surfers en windsurfers. Het wordt ook wel de hang loose genoemd. Om het teken te maken steekt men de duim en de pink uit en houdt men de drie middelste vingers ingetrokken.
Uit Deense wetgeving van 1633 blijkt dat het gebaar oorspronkelijk met 3 opgestoken vingers werd gemaakt. Zij beschrijven dat de betekenis van de drie vingers (duim, wijsvinger en middelvinger) samenhangt met de Drie-eenheid. Vader, Zoon en Heilige Geest worden bij de eed tot Getuigen geroepen.
Op de 1e plaats Sardinië
Sardinië is de klassieke vakantiebestemming van de rijke Italianen, we herinneren ons uiteraard nog de bunga bunga parties van Berlusconi in zijn vakantie villa. Vaste gasten in Sardinië zijn onder meer Flavio Briatore en Elisabetta Gregoraci.
Denemarken lijkt zowel wat betreft land als cultuur veel op Nederland. Meer nog dan Zweden en Noorwegen. Het zijn beide nuchtere, egalitaire, sociaal democratische landen met gedeelde normen en waarden.
Veel Nederlanders gingen je al voor en verwelkomen je graag op hun droomplek in Toscane, in Umbrië en Le Marche, in Puglia en op Sardinië of in een van de andere prachtige regio's die Italië rijk is.