Traditioneel knoopt het einde van een verhaal alle losse draadjes aan elkaar. Mysteries en openstaande vragen worden beantwoord en acties van de personages hebben een (goed of slecht) resultaat. Dit heet een gesloten einde. Veel lezers zien het liefst een gesloten einde, omdat het verhaal dan echt af voelt.
(Literaire) theorie
We onderscheiden bij fictie twee soorten eindes: Het gesloten einde: dit houdt in dat het hoofdprobleem is opgelost, de hoofdvraag is beantwoord. Dus de grote vraag / het grote avontuur dat speelde in het boek is tot een einde gekomen.
11. Einde van het verhaal, open of gesloten einde? Het verhaal heeft een open einde, omdat de ik-persoon er nooit meer achter zal komen of hij Oeroeg zag of niet. En je weet niet hoe het verder afloopt met de ik-persoon.
Tijdens het lezen vraag je je dus wel af wie de moordenaar zal zijn. Op sommige momenten is het boek best spannend en wil je graag doorlezen. Vooral aan het einde van elk deel is het het meest spannend, omdat er iemand wordt vermoord. Het verhaal heeft een gesloten einde.
Een open einde is wanneer een verhaal eindigt zonder een bepaalde conclusie of oplossing . De auteur laat opzettelijk vragen onbeantwoord, of het lot van personages onbepaald, waardoor lezers zelf kunnen speculeren over wat er hierna gebeurt.
Gesloten einde – In dit type conclusie knoopt de auteur de losse eindjes van het plot succesvol aan elkaar, waardoor het hoofdverhaal een bevredigend eindpunt krijgt .
Een open einde is het tegenovergestelde van een gesloten einde. Er blijven dus vragen onbeantwoord of problemen onopgelost. Een voordeel hiervan is dat je je lezers aan het denken zet. Daar staat tegenover dat sommige lezers zich bedrogen of gefrustreerd voelen als het verhaal niet af voelt.
Het boek heeft een open einde, omdat je niet weet hoe het precies met Merel af gaat lopen en wat er precies buiten gaande is. Er zijn echter wel verhaallijnen afgesloten, bijvoorbeeld van wie de pillen waren.
Er is geen verteller die de lezer hierover uitsluitsel kan geven. Het boek heeft dan ook niet voor niets een 'open einde'.
Het boek is het tweede deel van een driedelige serie. Het boek heeft dan ook een open einde. Het boek is geschreven in veel korte zinnen. Ook staat het boek vol dialoog.
De inspiratie voor het verhaal vond Haasse in haar eigen gemis van Nederlands-Indië, waar ze werd geboren en een groot deel van haar jeugd doorbracht.
Het verhaal heeft een gesloten einde, omdat de vragen van Anton over de aanslag beantwoord worden door Karin Korteweg.
De novelle verscheen in 1948 als Boekenweekgeschenk onder het motto 'Soeka Toelis', Maleis voor 'Ik hou van schrijven'. Oeroeg verscheen anoniem; de lezers - die het boek cadeau kregen bij een boekaankoop van ten minste ƒ3,50 - konden raden wie de schrijver was.
Gesloten of zwijgzame mensen laten niet blijken wat ze werkelijk denken. Ze hebben een koele blik, zijn onbewogen en terughoudend. Ze sluiten andere mensen buiten. Ze kunnen lastig zijn doordat ze bedoeld of onbedoeld essentiële informatie achterhouden, of nalaten te waarschuwen voor een opdoemend probleem.
Open / onopgelost einde
Houd je ervan om de lezer na het dichtslaan van je boek achter te laten met vragen? Dan is een open / onopgelost einde iets voor jou.
in de lijst met antoniemen (woorden met een tegengestelde betekenis): gesloten ≠ mededeelzaam, open.
Het boek, dat in 1964 verscheen en een bestseller werd, heeft als middelste motto een citaat uit De donkere kamer van Damokles: 'Wat is een held?
Plot. Het spel begint met het personage van de speler dat een vuur aansteekt in een donkere kamer. Kort daarna struikelt een vrouw de kamer binnen en stort in. Terwijl ze worstelt om te slapen en wordt geplaagd door "stemmen", begint het personage van de speler grondstoffen te verzamelen uit een nabijgelegen bos om te kalmeren.
'De titel De donkere kamer van Damokles is afgeleid van de uitspraak “Het zwaard van Damokles”. Dit is een oude spreuk om een voortdurende dreiging aan te duiden. Bij dit boek was het zwaard, de dreiging, meer de foto van Dorbeck en Osewoudt samen in de spiegel, die zijn onschuld had moeten bewijzen.
Alles wat er was vertelt een post-apocalyptisch verhaal van acht mensen in een schoolgebouw, die door de barre omstandigheden van de buitenwereld gedoemd zijn hier met z'n allen te overleven. Het verhaal van Hanna Bervoets wordt gekenmerkt door een beklemmende, realistische schrijfstijl.
Het begint op dag 91 en het volgende hoofdstuk is weer dag 5, dus de dagboekfragmenten lopen niet chronologisch. Dit komt mede doordat Merel opeen gegeven moment niet meer helemaal haarzelf is waardoor ze door haar agenda gaat bladeren en alle blaadjes er uitvliegen en loskomen dus door elkaar komen.
'Liefde is gekend willen worden' In het zomergasteninterview haalde interviewer Janine Abbring een citaat aan uit Alles wat er was : 'liefde is gekend willen worden'. Uiteindelijk lijkt dat een leitmotiv in Bervoets' werk. Waar liefde vaak lastig is, gaat het er de personages om dat zij gekend en gezien worden.
Open einde (verhaallijn), een verhaal waarin de afloop niet wordt verteld.
Open einde speelgoed geeft oneindig speelplezier.Doordat de uitkomst niet van tevoren vastligt, geven kinderen het steeds weer een ander doel. Hierbij worden materialen gebruikt die de fantasie prikkelen, materialen zonder vaste betekenis. Kinderen verzinnen zo echt hun eigen spel.
Je rondt de hoofdboog/het hoofdverhaal af, maar laat een deur open om dat "Wat kan er hierna komen"-gevoel te verkennen . Op deze manier heb je een reis voltooid tot voltooiing op een (hopelijk) bevredigende manier, maar laat je de deur op een kier staan voor een nieuw verhaal, maar een verhaal waar de lezer zelf over na zal denken.