Hij is van mening dat een orgasme een cocktail van emoties veroorzaakt omdat in de hersenen heel wat stoffen - zoals endorfines, prolactine en oxytocine (het knuffelhormoon) - vrijkomen waardoor die "door elkaar geschud worden". Met alle gevolgen en dus soms een huilbui vandien.
“Een orgasme is een ontzettende ontlading, op emotioneel vlak kan je dat ook voelen. Er komen heel veel verschillende hormonen vrij, waaronder oxytocine en endorfine. Die boost aan hormonen kan resulteren in een enorme ontlading in de vorm van huilen.
Net iets meer dan vijf procent van de vrouwen heeft zelfs regelmatig te maken met een huilbui na de sexytime. Waar je die tranen aan te danken hebt? Hormoonschommelingen! Deze worden veroorzaakt door je vrijpartij en kunnen ervoor zorgen dat je ineens overspoeld wordt door emoties.
De hartslag verhoogt, de ademhaling neemt toe, de vagina wordt nog vochtiger, de buitenste schaamlippen zwellen nog meer op en de baarmoeder kantelt nog een beetje verder. Bij de man is de penis volledig stijf en worden de teelballen meer naar het lichaam toegetrokken.”
Wanneer een vrouw haar climax bereikt, komt het zogenaamde 'gelukshormoon' oxytocine vrij. Dat hormoon zorgt voor een warm en ontspannen gevoel en neemt alle spanning en stress in je lichaam weg. Dat een vrijpartij kan meetellen als een goede workout is alom gekend.
Vlak voor het hoogtepunt, werden ook andere delen in de hersenen geactiveerd zoals de sensorale cortex die alles regelt dat met aanraking heeft te maken, en de thalamus die signalen doorstuurt naar de lichaamsdelen. Eens het orgasme is begonnen werden ook emotionele gebieden geactiveerd.
Het huilen na een orgasme is een ontlading van spanningen, die je hebt opgebouwd en heet post-coïtale dysforie. Dit heeft meestal niets met de seksuele relatie te maken. In jouw situatie lijkt het mij helemaal niet gek dat je spanningen in het dagelijks leven hebt opgebouwd die er na het orgasme uitkomen.
Zoals geleerden zeiden: "Tranen zijn geen teken van zwakte, maar een teken van kracht." De vocht die uit onze traanbuisjes komen verzorgen onze oogleden en oogballen. Traanvocht zorgt er ook voor dat onze slijmvliezen niet uitdrogen. Als we niet huilen dan zien we ook veel slechter, of helemaal niet!
Eigenlijk zijn tranen niets anders dan zweet of speeksel. Dit kun je steeds opnieuw aanmaken. Als je uitgehuild bent kan het zijn dat je emotie verandert of afneemt, maar de tranen kunnen niet fysiek op zijn.
Snel emotioneel door stress of burn-out: Laat die tranen maar stromen. Als mensen veel stress hebben of een burn-out krijgen komt het vaak voor dat ze ook snel emotioneel zijn. Bij Liberi zien we vaak dat er sprake is van heftige emoties als gevolg van stress of burn-out.
Iemand kan zich bijvoorbeeld helemaal terugtrekken, opstandig zijn, zich volledig op het werk storten of veel drinken. Sommigen huilen niet, anderen juist heel veel. Het rouwproces is pas voltooid als alle vier de taken zijn voltooid. Hoe lang dat duurt staat niet vast.
Normaal, bestaat dat eigenlijk? Er bestaat geen standaard proces voor rouw. Er is ook geen tijdlimiet aan een rouwproces. Verdriet van een verlies draag je met je mee en er kunnen in een leven altijd momenten komen dat dit weer heel sterk voelbaar is.
Zo zijn er volgens de Zwitsers-Amerikaanse psychiater Elisabeth Kübler-Ross 5 fases van rouw. Het rouwproces begint volgens haar met ontkenning en wordt opgevolgd door woede, het gevecht aangaan / onderhandelen, depressie en uiteindelijk aanvaarding.
Een overleden persoon kan door jouw energie in te zetten geluiden maken, zichzelf tonen of iets in je huis aan zetten of uitzetten bijvoorbeeld! Wanneer je boodschappen doorkrijgt van een overleden persoon heeft dat vaak iets troostends. 'Ze zijn er nog!
Houd je ogen wijd open.
Door je ogen open te houden droog je ze uit, waardoor je lichaam tranen gaat produceren. Doe alsof je een staarwedstrijd met iemand houdt en houd je ogen zo lang mogelijk open. Als er nog geen tranen komen en je voelt de drang om te knipperen, gebruik dan je vingers om je ogen open houden.
Emotionele instabiliteit kan verschillende oorzaken hebben. Een veelvoorkomende oorzaak is stress. Je kunt bijvoorbeeld veel deadlines op je werk hebben of weinig waardering ontvangen. Kritiek van andere mensen kan ook stressvol zijn, net als te weinig tijd voor jezelf.
“Mensen die emotioneel uitgeput zijn, durven al eens extreme uitspraken te doen. Ze flappen dingen eruit zonder daar op het moment zelf over na te denken. Maar achteraf gaan de hersenen in overdrive en piekeren ze zich suf over wat ze gezegd hebben.
De kleinste taken zijn al te veel gevraagd en dat kan zorgen voor gevoelens van falen. Als je een burn-out hebt, dan heb je vaak ook veel klachten die voorkomen bij een depressie. Zo voel je je vaak somber, lusteloos en heb je last van schuldgevoelens. De ziektebeelden zijn moeilijk van elkaar te onderscheiden.
Burn-out: Fysieke en/of mentale instorting (fase 12)
Er komt helaas niets meer uit je. Al je plannen zijn omgevallen. Het leven dat je hebt opgebouwd stelt niets meer voor. Je ziet de zin en het nut van het leven niet meer in en je kunt zelfs zelfmoordgedachten hebben.
vooral lichamelijke moeheid: een uitgeput gevoel. en geestelijke moeheid: moeite uw aandacht erbij te houden (concentreren) en/of dingen te onthouden (geheugen); onrustig slapen. prikkelbaar zijn (snel boos of geïrriteerd)
Adem bewust en goed in en uit. Je erkent je emoties, staat er even bij stil en geeft ze 'meer lucht'. Ze worden dan minder heftig en zijn beter 'in de hand' te houden. 'Even diep zuchten' is dus nog niet zo gek om je emoties te reguleren.
Bij behandeling van emotionele instabiliteit is het voornamelijk belangrijk dat de oorzaak wordt weggenomen. Is de oorzaak stress, dan is het belangrijk om erachter te komen wat er stress in je leven veroorzaakt. Dit kan met de hulp van een psycholoog.
Door heel hard te lachen, maar tegelijkertijd je handen voor je gezicht te houden en in je ogen te wrijven alsof je aan het huilen bent, kan zorgen voor het gewenste huil-effect. Zolang je dan maar zorgt dat je niet meer lacht zodra je achter je handen vandaan komt en de scène begint.
Henrik Sjögren beschrijft in 1933 als eerste het syndroom van Sjögren. Hij merkte op dat patiënten aangeven dat hun ogen droog blijven bij het huilen, terwijl ze zeker weten dat zij vroeger wel konden huilen met tranen. In de jaren die volgden is er weinig geschreven over problemen met huilen bij mensen met droge ogen.