Buikademhaling is namelijk een eenvoudige en efficiënte manier om alle spanning in nek en schouders los te laten. De buikademhaling wordt soms ook de natuurlijke ademhaling of middenrif ademhaling genoemd. Bij de buik ademhaling zet de buik uit bij het inademen.
De middenrifspier zet naar beneden uit, waardoor je longen helemaal kunnen uitzetten. Hierdoor kan je dieper ademhalen, waardoor je meer zuurstof opneemt en meer afvalstoffen kunt afvoeren. Daarnaast masseert het middenrif de organen in je buik, waardoor deze beter gaan functioneren.
Inademing vindt plaats door het vergroten van het volume van de borstkasholte. De vergroting van de borstkasholte vindt plaats door afvlakking van het middenrif (buikademhaling) in combinatie met samentrekking van de tussenribspieren, waardoor de ribben naar boven en naar buiten worden getrokken (borstademhaling).
Veel beter is het om vanuit je buik te ademen. In een ontspannen lichaam is er bij het inademen altijd beweging in het buikgebied en de uitademing is ontspannen. Dit maakt ademhaling via de buik tot de meest natuurlijke manier van ademhalen.
Een verkeerde ademhaling is te herkennen aan de volgende punten: U ademt regelmatig door uw mond. U moet regelmatig zuchten en/of gapen. Soms voelt u zich duizelig of licht in het hoofd.
Mensen klagen over een scala van klachten die variëren van borstkas gerelateerde klachten (zoals kortademigheid, een benauwd strak gevoel op de borst, pijn en steken op de borst) tot hoofdpijn, duizeligheid, tintelingen, krampen, buikpijn, angst en chronische vermoeidheid.
De buikademhaling is een goede ademhaling omdat je gedwongen wordt rustiger en voller te gaan ademen. Hierdoor ontspan je meer en maak je meer contact met je lichaam. Bij een buikademhaling maak je gebruik van je middenrif, de spier die de scheiding vormt tussen je longen en buikgebied.
Een normale ademhaling van een persoon in rust gaat via de buik. Bij het inademen stroomt er lucht de longen in. Hierdoor zet de buik uit bij inademen. Bij het uitademen loopt de zak met lucht leeg, waardoor ook de buik inzakt.
Borstademhaling. Wanneer de borstkas omhoog komt tijdens inademen, spreken we van borstademhaling. De ribben komen ook omhoog, de schouders gaan mee omhoog, je tilt zelfs de rug een stukje op. Deze manier van ademen kost veel energie omdat je allerlei hulpademhalingsspieren gebruikt.
In sommige gevallen zit de pijn in de bovenrug bij de longen. De één voelt de pijn op een specifieke plek, de ander voelt pijn en stijfheid in de hele bovenrug. De pijn kan uitstralen naar de borst, de nek of de armen. Ook hoofdpijn en ademhalingsproblemen kunnen een gevolg zijn van hoge rugpijn.
De buikademhaling doe je met je middenrifspieren. Je middenrif is een gespierde wand die tussen je longen en je darmen zit, net onder je borstkas.
Middenrif- en borstademhaling
Doorgaans zal daarna passief uitgeademd worden, bij actieve uitademing trekken andere tussenribspieren de ribben weer naar beneden. Bij borstademhaling beweegt vooral de borstkas voorwaarts en omhoog. In de praktijk is de normale ademhaling een combinatie van beide.
Als u merkt dat u hyperventileert of andere verschijnselen van angst voelt opkomen, probeer dan rustig te ademen. Een rustige ademhaling kan helpen de klachten te verminderen . Zoek afleiding: neem een slok water, loop naar buiten, doe een paar oefeningen (bijvoorbeeld kniebuigingen) of ga hardop lezen.
Als de spieren van het middenrif zich samentrekken, wordt het middenrif platgetrokken. Hierdoor wordt het volume van de borstkas vergroot. De longen stromen vol met lucht. Als de spieren van het middenrif ontspannen, "springt"het middenrif uit zichzelf weer terug naar zijn holle vorm.
De buitenste tussenribspieren zorgen ervoor dat de borstkas omhoog en naar voren kan bewegen. Dit gebeurt als deze spieren zich aanspannen. Hierdoor kun je inademen. Wanneer deze spieren zich weer ontspannen zakt de borstkas vanzelf weer naar beneden door de zwaartekracht.
Met een diepe inademing neem je evenveel zuurstof op als met een lichte ademhaling. Je blaast er ook koolzuurgas mee weg, die juist nodig is om de zuurstof naar je lichaamscellen te vervoeren. ' Als je heel vaak diep ademhaalt, kun je gaan hyperventileren: je hartslag versnelt, je begint te zweten en je wordt duizelig.
Adem rustig in, niet te lang, en adem heel langzaam uit. Na de uitademing nog even wachten alvorens weer rustig in te ademen. Je kunt grofweg dit tempo vasthouden; adem 2 tellen in, adem 4 tellen uit en houdt de adem 2 tellen vast. Doe deze oefening minstens drie keer per dag, gedurende +/- 10 minuten.
Door diep in te ademen open en vul je alle longblaasjes opnieuw een verbeter je de uitwisseling van zuurstof en koolstofdioxide. Dat is de hoofdreden waarom we vanuit fysiologisch perspectief zuchten: het gezond houden van de longen. Vier à vijf keer per uur zuchten is een normale frequentie."
Chantal Driesen legt uit: 'De longen reageren overmatig op prikkels, zoals temperatuurwisselingen, stof en pollen. Stress is ook zo'n prikkel. Hierdoor knijpen de spiertjes om de luchtwegen te sterk samen, waardoor je je heel benauwd kunt voelen.
"Je neus is bedoeld om door te ademen. Deze hoort bij je luchtwegen, terwijl je mond onderdeel is van je spijsverteringskanaal." Eigenhuis legt uit dat we, in ongezonde situaties zoals bijvoorbeeld stress of een slechte conditie of leef- en eetgewoontes, sneller geneigd zijn door onze mond te ademen.
Aan de hand van casulstiek en literatuurgegevens wordt aannemelijk gemaakt dat dit niet altijd het geval is: hyperventilatie kan leiden tot ischemie van de hartspier en daarmee waar- schijnlijk bijdragen aan angina pectoris, hartinfarct en acute hartdood.
Symptomen van zuurstoftekort
Versnelde ademhaling (niet te verwarren met hyperventilatie) Versnelde hartslag. Bleekheid of grauw gelaat. Blauwe verkleuring van de slijmvliezen (cyanose): gelaat, lippen, tong, vingers, nagels.
Iemand reageert niet op aanspreken en schudden en is dus bewusteloos. Iemand lijkt niet of niet normaal adem te halen.