Het chassidisch jodendom bestaat uit vele bewegingen (chassidusen), die ieder hun eigen leider hebben. Deze leider staat bekend als een rebbe. Een rebbe is een spiritueel leider van een chassidische stroming, maar hoeft niet per se een grote geleerde te zijn. De positie van rebbe gaat vaak van vader op zoon.
De meeste joden vinden dat ze het gebod naleven als ze hun bakkebaarden laten staan. Maar chassidische joden, een sekte met wortels in het Oost-Europa van de 18e eeuw, gaan een stapje verder. Om hun sterke geloof en culturele verbondenheid te tonen laten ze het haar voor hun oren groeien.
Orthodoxe Joden stemmen op nationaal niveau doorgaans op Republikeinse kandidaten. Gemeenschapsleiders steunen echter vaak lokale Democratische kandidaten als zij de kans krijgen om te winnen of als zij de belangen van de orthodoxe gemeenschap effectief kunnen vertegenwoordigen in een Democratische fractie met een meerderheid.
Door de Holocaust leek het Jiddisch bijna verdwenen, maar thans wordt de taal weer gebruikt als spreektaal door orthodoxe Joden over de hele wereld, die het oud-Hebreeuws als hun heilige religieuze taal behouden.
Activiteiten die verboden zijn, zijn onder andere autorijden, het gebruik van elektrische apparaten, koken, winkelen of omgaan met geld . Een Joodse persoon mag zelfs geen enkel object buiten zijn huis meenemen.
Chassidisme is een mystieke beweging die in de 18e eeuw in Oekraïne ontstond, maar zich tegenwoordig vooral concentreert in New York en Israël. Chassidische joden staan erom bekend dat ze bijzonder streng zijn in het mijden van seculiere cultuur en onderwijs , maar ze blijven ook een mystieke beweging die zich richt op Gods nabije aanwezigheid.
Hoewel sommige chassidische mannen zelfstandig werken, zoals zelfstandige computerconsultants, elektriciens, aannemers of taxateurs (zoals Ben Zion Horowitz in onze film), werken de meesten samen met andere chassidim.
Jiddisch , de traditionele taal van Oost-Europese Joden, had voor de Tweede Wereldoorlog ongeveer 10-12 miljoen sprekers, maar wordt tegenwoordig beschouwd als een bedreigde taal. Het blijft echter de alledaagse taal van ongeveer 700.000 chassidische Joden wereldwijd, met belangrijke centra in New York, Londen, Antwerpen, Jeruzalem en Bnei Brak.
Joden moesten dichter bij christelijke cultuur komen
Na 1787 voerden andere Duitstalige staten dezelfde regel in, en de namen verspreidden zich via het Jiddisch, de op het Duits gebaseerde taal die vrijwel alle joden in Midden- en Oost-Europa onderling spraken.
Hij schatte dat er wereldwijd 129.211 chassidische huishoudens waren, ongeveer 5% van de geschatte totale Joodse bevolking. Van hen woonden 62.062 in Israël en 53.485 in de Verenigde Staten, 5.519 in het Verenigd Koninkrijk en 3.392 in Canada.
Israel Ben Eliezer, de "Baal Shem Tov", wordt gezien als de grondlegger ervan, en zijn discipelen ontwikkelden en verspreidden het. Het hedendaagse chassidisme is een subgroep binnen het Haredi-jodendom en staat bekend om zijn religieuze conservatisme en sociale afzondering.
Net als andere monotheïstische religies, gaat het Joodse geloof uit van één God die de wereld heeft gemaakt. Het is een God die er altijd was, is, en zal zijn en die allesbepalend is. Dat betekent dat er niets gebeurt zonder dat God het weet of wil.
Het chassidische jodendom is een spirituele revivalistische beweging die in de 18e eeuw in Polen ontstond. Oprichter Rabbi Israel Ben Eliezer combineerde de mondelinge traditie van de Kabbalah met leringen uit de Joodse heilige teksten, de Thora en de Talmoed .
Traditioneel gezien is seks buiten het huwelijk taboe. (Mede) hierom is homoseksualiteit ook niet toegestaan. Een andere reden hiervoor is dat je het zaad niet mag verspillen. Bij het liberale jodendom is homoseksualiteit echter wel toegestaan.
Een mezoeza is in eerste instantie een herinnering aan het Sjema en de beleving ervan in de huiskring. Dat krijgt bij sommige joden ritueel vorm door bij het binnen- en buitengaan de hand te kussen en daarmee de mezoeza aan te raken. Ze doen dat steeds met de rechterhand.
Net als bij de meeste traditionele praktijken wordt gedacht dat het dragen van een tallit katan de drager beschermt tegen kwaad en pech, en ons op een spirituele manier verbindt met de tradities van onze voorouders.
Door de grote Jiddische diaspora die ontstond als gevolg van immigratie uit Oost-Europa in de tweede helft van de 19e eeuw, bood het Jiddisch Joden in verre landen een taalkundig middel om met elkaar te communiceren.
Jiddisch is taalkundig verder niet aan het Hebreeuws verwant. De naam is afgeleid van Middelhoogduits Jüd, Jiddisch yid (Jood).
In het gemeenschapsleven waren Joden meestal bekend onder hun naam en de naam van hun vader (bijv. Abrahams zoon van Mozes, Dina-dochter van Isaak), of, wanneer ze in gebed werden genoemd, door hun naam en de naam van hun moeder (bijv. Dinah-dochter van Leah).
Veel Joden hebben ook wat Hebreeuws geleerd als onderdeel van hun religieuze opvoeding, als ze die al gehad hebben. Joden in Israël spreken Hebreeuws, maar ze leren Engels op school (en leren het van internet en de media), omdat het de wereldwijde lingua franca is geworden .
Jiddisch zag een afname in zijn prevalentie onder de Israëlische bevolking in de vroege staat Israël, vanwege het verbod op het gebruik ervan in theaters, films en andere culturele activiteiten . Het heeft de afgelopen jaren een culturele opleving ondergaan. Jiddisch is de primaire taal in sommige Haredi Ashkenazi gemeenschappen in Israël.
Een groot deel van de Asjkenazische joden was sinds het einde van de Middeleeuwen vanuit de Duitse landen naar Polen getrokken. Daar bleven ze het Jiddisch gebruiken, geïsoleerd van de verdere ontwikkeling van de Germaanse talen en tegelijkertijd beïnvloed door de Slavische talen.
Bij de chassidische sekten van Williamsburg beginnen de jongens al op tweeënhalfjarige leeftijd met school en blijven ze in het systeem tot ze trouwen . Ze gaan zes dagen per week, het hele jaar door naar school. Ze worden met de bus vanaf het huis van de familie gehaald en aan het einde van de dag weer bij de deur afgezet.
Ultraorthodoxe mannen werken meestal niet. Sommigen hebben banen of een bedrijfje in hun eigen gemeenschap, maar ze werken zelden ergens anders. In plaats daarvan wijden ze zich fulltime aan religiestudie.
Slechts ongeveer de helft van de ultraorthodoxe mannen in Israël wijdt zijn leven hoofdzakelijk aan religieuze studies, terwijl de rest deelneemt aan de arbeidsmarkt.