Papegaaiduikers kunnen wel tien visjes tegelijk in de bek vasthouden. Terwijl de visjes aan de zijkant uit de snavel hangen, kunnen ze zelfs nog een elfde visje vangen. Dit komt omdat het gehemelte vol weerhaakjes zit waar de visjes met de tong tegenaan worden gedrukt.
Een papegaaiduiker kan gedurende één minuut duiken al blijft hij meestal slechts 30 seconden onderwater. Terwijl ze onderwater zijn sturen ze met de uitgestrekte vleugels, waarbij het lijkt alsof ze bijna vliegen, met de poten als roer. Ze kunnen tot wel 60 meter diep duiken.
Papegaaiduikers kunnen tot wel 60 meter diep duiken. Overwinteren doen de papegaaiduikers ook op zee, vaak rond het Middellandse Zeegebied. Papegaaiduikers kun je in Europa langs de Atlantische kusten spotten, onder andere in Frankrijk, Groot-Brittannië, op de Faroer Eilanden, Noorwegen en IJsland.
Papegaaiduikers broeden niet in Nederland, maar soms worden ze bij harde aanlandige wind langs de kust gezien; vrijwel nooit in het binnenland. Wordt vaak als olieslachtoffer gevonden. Broedt op rotseilanden in de Atlantische oceaan.
In de winter trekken ze verder naar het zuiden, tot aan de hoogte van de Middellandse Zee. Hij overwintert op volle zee, verder van de kust dan andere alken. Papegaaiduikers worden in Nederland en België gerekend tot de zeldzame wintergasten langs de kust.
Kenmerken De papegaaiduiker is een bijzonder dier. Hij kan soms wel 60 meter diep duiken om vis te vangen, het liefst zandspiering, haring en sprot. In de winter eet hij ook wel plankton. De opvallende grote snavel van de papegaaiduiker komt hierbij heel goed van pas.
Ze leven tot aan de rand van de Noordelijke IJszee. De Atlantische Papegaaiduiker komt uitsluitend in de Atlantische Oceaan voor, beide andere soorten uitsluitend in de Stille Oceaan. Op IJsland leeft de grootste kolonie van de Atlantische Papegaaiduiker, maar ook de Hebriden zijn een bekend gebied waar zij leven.
In de nacht vertrekken de jongen dan wandelend richting oceaan, waarbij ze uiteindelijk gewoon van de rotsen springen om in het water te geraken. Na vier of vijf jaar zijn de vogels geslachtsrijp, maar ze kunnen wel dertig jaar oud worden. Goede vliegers lijken de vogels niet.
De borst van de papegaaiduiker is erg donker van kleur. Het vlees heeft een rijke romige, visachtige, zoute smaak die met geen enkel andere vleessoort valt te vergelijken. Het doet een beetje denken aan een combinatie van wild, eend en lamsvlees en het ruikt naar lever.
Vogels uit tropische gebieden eten naast zaden vaak noten, fruit en ander plantaardig materiaal zoals bloemen of scheuten, en in sommige gevallen nectar of insecten. Sommige papegaaiensoorten, zoals de grijze roodstaart en de ara, hebben een natuurlijk dieet dat soms voor 80% uit vetrijke palmnoten bestaat.
De papegaaiduikers (puffins op zijn Engels) zijn familie van de alken. Dit geslacht bestaat uit drie verschillende soorten waarvan de Atlantische Papegaaiduiker in Nederland het bekendst is. Ze worden tussen de 30 en de 40 cm en wegen minder dan 1 kg.
- Schotland: op de eilanden zoals de Hebriden, de Orkney's en de Shetlands heb je een goede kans om de puffin te zien, maar ook voor de kust ten oosten van Edinburgh leven ze.
De kunst van het jagen bij zeevogels
Veel zeevogels eten vis. Om ze te vangen hebben ze verschillende jachtmethodes. Alk, zeekoet en papegaaiduiker duiken om hun prooi te vangen. Ze lijken niet alleen op pinguïns, maar ze vliegen ook net als pinguins met half opengeslagen vleugels onder water.
Albatrossen en stormvogels vliegen over zee op zoek naar voedsel voor zichzelf en hun jong. Ze hebben geleerd dat ze een makkelijk maaltje kunnen scoren door achter vissersboten aan te vliegen. Maar als ze in zee duiken om een vis uit het net of van de lijnen te halen, raken ze vaak verstrikt en verdrinken.
Papegaaiduikers doen het tweede deel van hun naam eer aan omdat ze zeer diep kunnen duiken. Soms tot wel 60 meter diep en tijdens deze duik vangen ze het liefst zandspiering die ze op de puntjes van hun snavel prikken.
Met de tengels afblijven. Ondanks de prima smaak die er aan een gevonden reiger kan zitten, is het volgens de Stichting Wildaanrijdingen niet verstandig om een gevonden dood dier zomaar op te eten. Dit komt vooral door het gebrek aan controle en de kans op voedselvergiftiging.
Papegaaiduikers (april – augustus)
Ze kunnen tussen eind maart en eind augustus vanuit hun nesten op de vele kliffen in heel Schotland worden gezien, terwijl ze hun kuikentjes grootbrengen. De grootste kolonie kan op St Kilda, het afgelegen toevluchtsoord voor vogels, worden aangetroffen.
Bovendien vliegt de fuut bijna nooit, tenzij er acuut gevaar dreigt. Overigens geldt dat ook voor de meerkoet. Beide kunnen overigens wel goed vliegen. Als ze in de rui gaan, trekken ze in grote groepen naar de IJsselmeerkust om hun verenpak uit te trekken en een nieuwe jas aan te trekken.
50 à 60 % van de wereldpopulatie doet dat aan de IJslandse kusten. Op IJsland tref je vooral de Atlantische papegaaiduiker aan en ze zijn met 8 à 10 miljoen… Maar hun aantal loopt achteruit en in 2018 werd de Atlantische Papegaaiduiker toegevoegd aan de lijst van bedreigde diersoorten.
Glenveagh is ook het leefgebied van een groot aantal vogelsoorten, zoals de vink, sijs, goudhaan, zwarte mees en raaf. In de zomer zijn er veel trekvogels uit Afrika, zoals de tjiftjaf en de tiran. De fluiter is een zeldzame vogel in Ierland, maar wordt hier ieder jaar gezien.
Heb je ooit gehoord van de clown van de zeevogels? Beter bekend als de papegaaiduiker of in het Engels: puffin. Het is echt een unieke vogel om te zien en ze zijn ook nog eens erg fotogeniek.
Zeekoeten kunnen uitzonderlijk goed duiken, waarbij ze makkelijk tot 180 meter diep komen. Onder water zwemmen ze, net als pinguïns, met behulp van hun vleugels.
Voedsel. Toekans voeden zich voornamelijk met vruchten, en soms ook met insecten en spinnen. Ze roven ook weleens vogelnesten leeg.