Overige kazen Hetzelfde geldt voor kazen met een rode korst, de zogenoemde roodschimmelkazen, zoals Taleggio en Munster. Afhankelijk van de soort roodbacteriekaas kan die een harde of zachte korst hebben. De korst van deze kazen kun je in principe gewoon eten, zeker van de zachtere kazen.
Taleggio DOP is een zachte kaas met een gewassen rode korst. Deze kaas is afkomstig uit het Taleggio dal in Bergamo, Lombardije (Italië). De Taleggio kaas heeft strepen in de oranje-roze korst met daarin blauwgrijze schimmelvlekken. De korst en het vloeipapier op de kaas is eetbaar.
Goudse-kaas
De buitenlaag is behandeld met een schimmelwerend antibioticum. Daarom wordt het afgeraden om de korst op te eten. Het kaaskorstje gevormd net onder de buitenlaag kan je dan weer wel gewoon opeten.
“Nee, die korst kun je ook niet eten. Dat is een coating om de kaas te beschermen.
Kaas met plastic korst
Goudse kazen hebben altijd een omhulsel dat gemaakt is van plastic. Dat dient om de kaas te beschermen tegen beschadigingen van buitenaf tijdens het productieproces. Het voorkomt dat de kaas uitdroogt tijdens het rijpingsproces.
Dat glimmende oranje jasje om veel Nederlandse kazen bestaat immers uit plastic. De korst van de kaas – die direct onder deze coating zit – kun je wel zonder problemen eten.
Kaas en andere zuivelproducten hebben een hoog vetgehalte en absorberen gemakkelijk migrerende chemicaliën. Twee plastics die vaak worden gebruikt om kaas te verpakken, zijn lagedichtheidspolyethyleen (LDPE) en polyvinylchloride (PVC). Beide bevatten kankerverwekkende stoffen en hormoonverstoorders waarvan is waargenomen dat ze migreren .
De feloranje schil van een traditioneel geproduceerde Port-Salut ontstaat door het wassen met pekelwater, waardoor de schil eetbaar wordt .
Van wittekorstkazen, zoals brie en camembert, is de hele kaas eetbaar. Dus ook de korst.
Ruiken aan de kaas
Een laatste onderdeel van de kaaskeuring is het ruiken. Met je neus ruik je componenten van de aroma's die tijdens de rijping worden gevormd. “Je kunt met je neus afwijkingen in de kaas ruiken. Dat doen we bijvoorbeeld ook door aan de kurk te ruiken bij het openen van een fles wijn.
Kaaskorsten worden door mensen gemaakt (vergelijkbaar met was en doek) of natuurlijk. Ze kunnen allemaal gegeten worden . Het komt erop neer of ze gegeten moeten worden. Korsten die gekruid, gepeperd, met wijn doordrenkt en bedekt met as zijn (inclusief sommige Franse geitenkazen, zoals Valencay) zijn bedoeld om gegeten te worden.
Bij buitenlandse kazen als brie of camembert moet je hem volgens kenners juíst mee eten. Ook bij geitenkazen, blauwe schimmelkazen (rochefort of gorgonzola), rode schimmelkazen (époisses of reblochon) en zelfs bij kazen die door de as zijn gerold (morbier bijvoorbeeld) vormt het geen enkel probleem.
In het geval van de hierboven genoemde vreemde materialen is het antwoord waarschijnlijk nee. De dikke, rode was van een Goudse kaas zal je niet doden als je het eet , maar het is nauwelijks aantrekkelijk als iets dat de smaak of textuur van de kaas verrijkt. (Je hebt waarschijnlijk vaker was van voedingskwaliteit ingenomen dan je denkt.
Taleggio is vernoemd naar de vallei van oorsprong en is een belichaming van traditie. De grove korst is eetbaar en staat in groot contrast met de romige binnenkant. Samen creëren ze een naadloze mix van tegengestelde sensaties in termen van zowel smaak als consistentie.
Je kunt het smelten in risotto of pasta, het in ovenschotels bakken of in plakjes snijden en op een pizza smelten.
Het resultaat is verbluffend. Onder de kleverige, soms iets muf riekende korst zit een geweldig zacht romige kaas met een smaak die neigt naar bloemen, kruiden en truffel. Niet zonder reden is de Taleggio al bijna duizend jaar de trots van de vallei. En nog steeds onbeperkt houdbaar!
Is dat ongezond? Antwoord: Om harde kazen zoals Goudse zit een plastic laagje waar vaak een schimmelwerend middel, meestal natamycine (E235) in zit. Dit plastic kan beter niet opgegeten worden, de korst eronder kan wel zonder problemen worden gegeten.
Ja, de zachte "korst" van brie, een zogenaamde bloomy rind, is eetbaar . Het groeit wanneer de nuttige schimmels en bacteriën die worden gebruikt bij het maken van kaas, op het oppervlak van de kaas worden gespoten voordat deze rijpt. De schimmel produceert vervolgens enzymen die de kaas van buiten naar binnen helpen rijpen (het tegenovergestelde van hoe harde kazen rijpen).
De meeste schimmels die op harde kaas groeien, zijn niet erg schadelijk maar zien er niet smakelijk uit en zijn meestal ook niet bevorderlijk voor de smaak van de kaas. Snijd schimmel op harde kaas dus ruim weg.
Cheese wax is een speciaal soort wax dat speciaal bedoeld is voor het conserveren van kazen. Het werkt als een afdichting, sluit schimmel en bacteriën buiten en houdt de kaas binnenin vers. Hoewel cheese wax op paraffine is gebaseerd, is het beter geschikt voor het conserveren van kaas dan gewone paraffine wax.
Hoe zit dat met port salut korst? Port salut heeft helaas ook zo'n plastic laagje, de oranje korst kun je er dus beter afsnijden. Oorspronkelijk was dat overigens niet het geval, port salut werd door monniken behandeld als een traditionele gewassenkorstkaas.
Wit of romig geel met een oranje tot rode korst, muenster wordt traditioneel gemaakt van rauwe koemelk , hoewel tegenwoordig in de VS gepasteuriseerde koemelk wordt gebruikt. De korst wordt meestal gewassen en ingewreven met steenzout en annatto (een natuurlijke kleurstof afkomstig van achiote zaden).
Kaas is een levend organisme - door het in plastic te verpakken dood je de goede micro-organismen die je wilt laten voortplanten voordat je je stukje eet . Verpak je kaas in plaats daarvan zo dat er wat luchtcirculatie is.
Als de THT datum verstreken is kun je deze producten vaak nog wel eten, maar de kwaliteit gaat wel achteruit. Het is belangrijk om hierbij goed te kijken, ruiken en proeven of het product nog lekker is.
Studies hebben aangetoond dat enkele van de duizenden stoffen die worden gebruikt om plastic producten te maken, kunnen 'uitlogen' of 'migreren' in het voedsel en de dranken die we consumeren. Maar fabrikanten en autoriteiten voor voedselveiligheid zeggen dat de niveaus zo laag zijn dat ze geen risico vormen voor de menselijke gezondheid.