Enkelvoudige zelfstandige naamwoorden die niet telbaar zijn, kunnen zowel met zulk of zulke (zulk weer, zulke wijn) als met zo'n (zo'n weer, zo'n wijn) gecombineerd worden. Combinaties met zulk of zulke zijn standaardtaal in het hele taalgebied.
Zo'n is standaardtaal in het hele taalgebied in combinatie met een meervoudig zelfstandig naamwoord, als het betrekking heeft op een daarbij horend telwoord en betekent 'ongeveer'.
Bij zelfstandige naamwoorden waarbij dat kan, is zo'n juist. Het is ook zo'n ding, zo'n mens, zo'n vereniging, enz. In andere gevallen is zulk(e) goed: zulke mensen, zulke klei, zulk goud, enz.
"Zo'n" was vroeger "zo een", maar tegenwoordig klinkt zo een erg formeel (en een beetje raar). Je kunt ook zo'n gebruiken om een schatting te maken. Er waren zo'n honderd mensen op het feest. There were around one hundred people at the party.
Aanwijzend voornaamwoord
Dat kun je van zo'n politicus verwachten.
Zo'n wordt gecombineerd met enkelvoudige zelfstandige naamwoorden die telbaar zijn: zo'n kind, zo'n mooie spiegel, zo'n idee. In combinatie met meervoudige zelfstandige naamwoorden gebruiken we zulke: zulke kinderen, zulke grote ramen, zulke problemen.
Een aanwijzend voornaamwoord is een woord dat nadrukkelijk ergens naar verwijst. Denk bijvoorbeeld aan woorden als dat, die, zulke, zo'n (dat meisje, die voetbal, zulke goede cijfers, zo'n glimlach). Deze woorden verwijzen nadrukkelijk naar het woord dat erachter staat.
ANS | 10.3.8 Voorwaardelijke voegwoorden: als, wanneer, indien, ingeval, zo; mits, tenzij, tenware.
Met formele varianten worden woorden en woordcombinaties bedoeld die een stijf, plechtig karakter hebben. Formele woorden komen vooral in geschreven taal voor. Ze worden ook wel ambtelijke woorden of stadhuiswoorden genoemd.
Het bijwoord zo voor een bijvoeglijk naamwoord wijst op de mate waarin iets het geval is. We schrijven zo ver in twee woorden om een afstand in ruimte of tijd aan te duiden. Zo en ver krijgen dan allebei een klemtoon. (1) We zijn gisteren zo ver doorgereden dat we in de verte de Alpen al konden zien liggen.
Zijn enzo en ofzo allebei één woord, of moeten ze als en zo en of zo geschreven worden? Volgens de officiële spelling zijn alleen en zo en of zo juist, als losse woorden dus.
De correcte spelling is sowieso, zoals in het Duits.
Sowieso heeft een nogal vage betekenis: 'in het algemeen, in elk geval, toch al, hoe dan ook'. Er hoeft geen bezwaar gemaakt te worden tegen het gebruik van het woord sowieso in het Nederlands, maar het is aan te bevelen het niet te pas en te onpas te gebruiken.
Vermijd vage, subjectieve bewoordingen, informeel taalgebruik, kortom de verboden woorden. Dit zorgt ervoor dat je scriptie formeler en zakelijker wordt, zodat deze beter in de academische context past.
De oorsprong van het woordje 'ok' (formeel is het een tussenwerpsel) is niet voor honderd procent duidelijk, maar meerdere bronnen verwijzen naar de Amerikaanse president Martin van Buren.
Bij formele teksten gebruik je geen afkortingen.Je zegt 'geachte meneer of mevrouw', 'u' of je sluit een brief af met een 'vriendelijke groet'. Ook denk je goed na over de lay-out van je geschreven tekst, want je gebruikt alinea's, witregels en bijvoorbeeld titels.
Juist is: 'Het zij zo.
Nevenschikkend zijn bijvoorbeeld en, maar, of, dan (wel), dus en want.
Dus kan als voegwoordelijk bijwoord en als nevenschikkend voegwoord worden gebruikt. Als dus als bijwoord vóór de persoonsvorm staat, komt het onderwerp door inversie na de persoonsvorm.
Aanwijzende voornaamwoorden zijn onder andere: deze, die, dit en dat.
Onbepaalde voornaamwoorden: onbep. vnw. (indefiniet pronomen) Onbepaalde voornaamwoorden zijn onder andere: iets, niets, iemand, niemand, alles, men, wat elk, ieder(een).
Zelfstandige naamwoorden zijn woorden als huis, boom, vrouw, hout, liefde en vakantie. Vaak staat er de, het of een voor. Zelfstandige naamwoorden zijn woorden die een 'zelfstandigheid' aanduiden. Dat kunnen concrete zaken zijn, zoals mensen (man, Ineke), dieren (paard) en dingen (huis, brug, hout).
Bijwoord. We zijn zo door dat gat naar de overkant gekropen.
Je schrijft een tussen-n als het eerste deel van het woord alleen een meervoud heeft dat op 'en' eindigt. Voorbeelden: Krantenbericht (meervoud: kranten) Pannenkoek (meervoud: pannen)
Ook o zo wordt zonder h geschreven - als versterking van een ander woord (een o zo vreemde opmerking), en ook als losse uitroep: 'O zó! ' De spelling oh geeft een wat doffere klank weer, die ongeveer zo klinkt als de oo in voor; bijvoorbeeld in 'Oh, dat mag helemaal niet.