De koppelwerkwoorden zijn: zijn, worden, blijven, blijken, lijken, schijnen, heten, dunken en voorkomen.
In de Nederlandse taal komen in totaal negen koppelwerkwoorden voor: 'zijn', 'worden', 'blijven', 'lijken', 'blijken', 'schijnen', 'heten', 'dunken' en 'voorkomen'.
De belangrijkste koppelwerkwoorden zijn zijn, worden en blijven. Daarnaast worden ook de werkwoorden blijken, lijken, schijnen, heten, dunken en voorkomen als koppelwerkwoord gebruikt.
Het nevenschikkende voegwoord maar verbindt gewoonlijk een hoofdzin met een voorafgaande hoofdzin. De twee zinnen kunnen dan één samengestelde zin vormen, maar dat hoeft niet.
Het werkwoord 'dunken' is alleen een koppelwerkwoord als het in de betekenis van 'lijken' wordt gebruikt. 'Dunken' is een oud-Nederlands werkwoord dat bijna niet meer voorkomt in deze betekenis. Tegenwoordig kennen we 'dunken' van basketbal; iemand springt omhoog om de bal in de basket te gooien.
De koppelwerkwoorden zijn: zijn, worden, blijven, blijken, lijken, schijnen, heten, dunken en voorkomen. In deze voorbeelden is steeds het hele naamwoordelijk gezegde gecursiveerd: Zij is voorzitter. Zij is voorzitter geweest.
Een koppelwerkwoord is een werkwoord dat het onderwerp van een zin 'koppelt' aan een naamwoordelijk deel (een zelfstandig of een bijvoeglijk naamwoord, of een equivalent daarvan). In tegenstelling tot een zelfstandig werkwoord kan een koppelwerkwoord nooit zelfstandig voorkomen.
bovendien; ook; bovendien; verder; nogmaals; verder; dan; bovendien; ook; op dezelfde wijze; overeenkomstig; inderdaad; betreffende.alternatief; hoewel; anderszins; in plaats daarvan .
Het naamwoordelijk gezegde kan variëren afhankelijk van de zin en wat er wordt beschreven. Het is echter altijd verbonden met een koppelwerkwoord, zoals "is," "lijkt," "smaakt," "wordt," enz.
Je wilt en je wil zijn allebei correct.
In Nederland wordt je wil informeler gevonden dan je wilt. In België wordt het gebruik van je wil niet als informeler beschouwd.
Drie werkwoorden (namelijk zou, willen en worden), het belangrijkste werkwoord is worden. Dat is een koppelwerkwoord. De werkwoorden zou en willen zijn in deze zin dus hulpwerkwoorden en het naamwoordelijk gezegde 'zou psycholoog willen worden'.
(Zie hieronder voor voorbeelden.) De volgende werkwoorden zijn altijd koppelwerkwoorden : Zijn: (is, am, are, was, were, has been, have been, had been, is being, are being, was being, will have been, etc.)
Na een voorzetsel volgt altijd een niet-onderwerpsvorm van het persoonlijk voornaamwoord. Onderwerpsvormen zijn ik, jij/je, hij, zij/ze, het, wij/we, jullie en zij/ze.
Primaire koppelwerkwoorden zijn onder andere de werkwoorden ‘zijn’, ‘worden’, ‘lijken’, ‘lijken’, ‘blijven’, ‘voelen’, ‘kijken’, ‘ruiken’, ‘klinken’, ‘proeven’, ‘blijven’, ‘groeien’, ‘draaien’ en ‘bewijzen’. Hulpkoppelwerkwoorden worden ook wel hulpkoppelwerkwoorden genoemd en omvatten de werkwoorden ‘hebben’, ‘had’, ‘heeft’, ‘doen’, ‘deed’, ‘doet’ , ‘zal’ en ‘zou’.
De hulpwerkwoorden van modaliteit of modale hulpwerkwoorden zijn: zullen, kunnen, mogen, moeten, willen. Ze geven, globaal gezegd, aan of het hoofdwerkwoord als wenselijk, mogelijk, waarschijnlijk (enz.) gezien wordt.
Ezelsbruggetjes. Er bestaan verschillende ezelsbruggetjes om de (belangrijkste) koppelwerkwoorden te onthouden: ZWoBBeLS + HDV(ideo): zijn, worden, blijven, blijken, lijken, schijnen, heten, dunken, voorkomen. HoeD Van ZWoBBeLS: Heten, Dunken, Voorkomen, Zijn, Worden, Blijven, Blijken, Lijken, Schijnen.
Het woord snaken staat in de Woordenlijst Nederlandse Taal van de Nederlandse Taalunie.
De grammaticale functie van hebben als standaard hulpwerkwoord in combinatie met een voltooid deelwoord heeft zich vermoedelijk sinds het eind van de oudheid ontwikkeld in meerdere Indo-Europese taalgroepen.
Voegwoorden zijn en, maar, want, dat, omdat etc. Het zijn woorden die zinnen met elkaar verbinden. Als je twee of meer gelijkwaardige zinnen met elkaar wilt verbinden, gebruik je een nevenschikkend voegwoord (en, maar, want).
p>Een signaalwoord is een woord of woordgroep waarmee een bepaald verband wordt aangegeven tussen verschillende alinea's of zinnen. Door signaalwoorden kun je als lezer 'signaleren' dat er in de tekst sprake is van bijvoorbeeld een tegenstelling, een chronologisch verband of een oorzaak en gevolg.
Het koppelwerkwoord
De basisregels zijn bijna hetzelfde als bij een zelfstandig werkwoord: per zin staat er maar één koppelwerkwoord in (behalve natuurlijk als het een samengestelde zin is), de rest van de werkwoorden zijn hulpwerkwoorden.
In een zin staat een werkwoordelijk gezegde (wg) of een naamwoordelijk gezegde (ng). Een naamwoordelijk gezegde bestaat niet alleen uit werkwoordsvormen. In het naamwoordelijk gezegde staat altijd een koppelwerkwoord.