Dolfijnen hebben geen neus om mee te ruiken. Onder water ruiken gaat niet, dan stroomt je neus vol water. Maar ze moeten wel adem kunnen halen. Dat doen ze niet met hun bek, maar met een blaasgat op de kop.
Een dolfijn gebruikt bewegingen met zijn tong om zo het zoute water buiten te houden. Een dolfijn kan zich niet verslikken. Dat komt omdat de luchtpijp en de slokdarm gescheiden zijn.
Maar dolfijnen zijn en blijven wilde dieren, die regelmatig mensen verwonden met beten, snijwonden en gebroken botten. Dat doen ze niet expres, het zijn gewoon grote en sterke wilde dieren die niet geschikt zijn voor de omgang met mensen.
Haaien en orka's zijn vrijwel de enige vijanden van gewone dolfijnen. Alle belangrijke bedreigingen hangen samen met de mens: jacht (rond de Azoren alsook rond Japan en Zuid-Amerika). In veel gebieden komen dolfijnen om als onbedoelde bijvangst bij de (tonijn)visserij en in lange drijfnetten ("muren des doods").
Dolfijnen kunnen heel goed met elkaar communiceren door middel van fluittonen. Net als mensen, bezit elke dolfijn over een unieke toon. Zo weten ze dus precies wie spreekt, en op welke afstand deze dolfijn zich bevindt. Dolfijnen gebruiken naast verbale communicatie ook lichaamstaal om met elkaar te communiceren.
Dolfijnen zijn sluw
Dolfijnen zijn uiterst slim, speels en sociaal, maar soms ook erg sluw. Ze kunnen namelijk bendes vormen, die anderen nietsontziend treiteren en zelfs martelen. Ze herkennen zichzelf in de spiegel en begrijpen het aanwijzen van een voorwerp door een mens.
Ze herkennen zichzelf in de spiegel. Dat kunnen maar weinig dieren. Dolfijnen kunnen trucjes leren en ze gebruiken zo nu en dan gereedschap. Ze leggen bijvoorbeeld een stuk spons op hun neus om hun neus te beschermen als ze in het zand van de zeebodem woelen, op zoek naar voedsel.
De draagtijd duurt twaalf maanden – ze zijn dus wel een jaar zwanger! Na dat jaar wordt de jonge dolfijn geboren, en zo'n jong noemen we een kalf. Net als bij koeien! Tijdens de geboorte komt de staart eerst naar buiten, zodat het kalf niet verdrinkt.
In het wild worden dolfijnen gemiddeld 17 jaar oud. Factoren als overbevissing, vervuiling van de zee, en geluidsvervuiling zijn oorzaak van de lagere leeftijd van dieren in de natuur.
Acht uur. Op deze manier slapen dolfijnen zo'n acht uur per dag.
Zwemmen met dolfijnen is te risicovol voor mens en dier, dolfijnen zijn en blijven immers wilde dieren. En dus brengt zwemmen met dolfijnen bepaalde risico's met zich mee.
Veel dolfijnen krijgen zweren en wondjes door de continue aanraking door mensen. Daarnaast hebben toeristen allerlei verzorgingsproducten, zoals anti-insectenmiddelen op hun handen, die op de huid van het dier terechtkomen. Deze voor de dieren giftige producten kunnen heel schadelijk zijn.
Dolfijnen drinken niet. Ze halen het nodige vocht uit de vis die ze eten. Slapen Dolfijnen slapen nooit helemaal. Ze hebben, net als mensen, twee hersenhelften.
Wanneer ze zoals mensen in slaap zouden vallen gaan ze dood. Dolfijnen slapen daarom maar half.Ze kunnen de ene hersenhelft laten slapen, terwijl de andere helft het belangrijke werk van de slapende helft overneemt. Op deze manier kan de dolfijn toch veilig een dutje doen.
Als hij heel diep zou slapen zou hij gewoon vergeten adem te halen en zou hij verdrinken. Daarom blijven ze altijd een klein beetje wakker. Ze slapen met EEN oog dicht en EEN oog open. Zo kunnen ze dus wel uitrusten, maar tegelijk erover nadenken om zuurstof te halen.
Voortplanting. Het dier paart onder water of aan de oppervlakte. Na ongeveer 9 maanden wordt één jong geboren.
Dolfijnen horen vrij te kunnen zwemmen in de oceaan en niet opgesloten te zitten in betonnen tanks of kunstmatige meertjes. Wilde dolfijnen zwemmen vaak meer dan zestig kilometer per dag, ze foerageren, spelen met hun schoolgenoten, paren en gebruiken hun echolocatie om hun omgeving in de oceaan te verkennen.
De dolfijn valt net als de orca, bruinvis en potvis onder de suborde tandwalvissen. Dieren in deze suborde hebben in tegenstelling tot de baleinwalvissen (zoals de noordkaper, bultrug en blauwe vinvis) een gebit met scherpe, kegelvormige tanden dat wordt gebruikt om een prooi te vangen.
Dolfijnen hebben kleine oren, maar ze kunnen onder water heel goed horen.
Dolfijnen maken een groot aantal verschillende klik- fluit- en piepgeluiden. Onderzoek naar de hoge fluittonen heeft uitgewezen dat ieder individu zijn eigen unieke fluittoon heeft. Wanneer een moeder en een jong gescheiden zijn, maken ze hun fluittoon net zolang tot ze weer samen zijn.
Door hun gestroomlijnde en gespier- de lichaam kunnen ze wel 7 meter hoog springen, echte hoogspringers dus! Dolfijnen kunnen heel goed met elkaar communiceren door middel van fluittonen.
Dolfijnen staan symbool voor communicatie, intelligentie, spelen en vrijheid. Zij zijn meester healers en beschermers van het Licht op de planeet Aarde. De intelligentie van dolfijnen is bekend.
Dolfijnen nemen daarom korte rustpauzes, waarbij de ene hersenhelft rust en daarna de andere. Dolfijnen kunnen nooit helemaal rusten. Zij rusten door op het water te dobberen of heel langzaam te zwemmen.
Gemiddeld duiken ze zeven keer per dag naar een diepte van 1 tot twee kilometer onder het oppervlak. Tussendoor kunnen ze ook nog zo'n 50 tot 800 keer een meter diep duiken, met telkens 2 à 3 minuten rusttijd aan het oppervlak. De dieren kunnen zelfs afdalen naar een diepte van wel 3000 meter.