Er worden oesterlarfjes, ook wel oesterbroed, in het water verspreid. Als de schelp gaat groeien zakken de larfjes na een aantal weken naar de bodem. Dit noemen we broedval. Liggend op de bodem groeit dit broedval uit tot oesters en voeden ze zich met de natuurlijke voeding van de zee.
De kweek van oesters vindt zijn oorsprong in China. Honderd jaar voor Christus heeft de Romein Sergius Orata het kweken van oesters in Europa geïntroduceerd. Oesterlarven werden verzameld en uitgezet op rotsen in de zee om te volgroeien tot een consumptie-oester.
De platte oester heeft een ronde gladde schelp. Is consumptiegeschikt na 5 à 6 jaar.
De gewone oester (Ostrea edulis) is een in zee levend tweekleppig weekdier. Zij is ook bekend onder de naam platte oester. Edulis is Latijn voor "eetbaar". Het dier wordt al heel lang als een lekkernij beschouwd.
Oesters kunnen wel 20 jaar oud worden en soms wel meer dan 22 centimeter groot. De bekendste oesters in Nederland zijn de platte Zeeuwse oester en de Japanse oester. Oesters hebben twee kleppen, net als de stevige strandschelp, de grote strandgaper en deze kleurige nonnetjes.
Op het vlak van gezondheid zijn oesters en andere schaal- en schelpdieren vergelijkbaar met andere vis, en worden ze beschouwd als een gezonde keuze. Ze zijn bijvoorbeeld rijk aan vitamine B1 en B12 en de mineralen calcium, jodium, kalium, fosfor, seleen, magnesium en zink.
De oester creëert een parel als er een extern element binnendringt. Dit kan bijvoorbeeld zand, een stukje schelp of een diertje zijn. Om zichzelf te beschermen maakt de oester kleine laagjes parelmoer aan. Al die laagjes vormen uiteindelijk een glanzend bolletje.
"Helaas is er nog geen definitief bewijs of oesters pijn voelen", laat de organisatie weten. "Er zijn groepen die beweren dat oesters pijn kunnen voelen en anderen die zeggen dat ze geen centraal zenuwstelsel hebben en dus geen pijn voelen zoals andere soorten zeevoedsel.
zoetwater mosselen en oesters zijn van gescheiden geslacht en planten zich uitsluitend geslachtelijk voort. De mannetjes hebben gelobde gonaden(geslachtorganen) in de uitstulpbare voet die uitmonden aan de uitstroomopening(sifon). Ze lozen hun zaad dan ook vrij in het water.
Een oester heeft onder andere een hart, een maag, bloedvaten, spieren, een mond, nieren en een mantel (het buitenste laagje van het dier). Ook heeft hij kieuwen, waarmee hij kleine alg-deeltjes uit het water zeeft als voedsel. Met zijn spieren opent en sluit hij zijn twee kleppen om te eten of ter bescherming.
Sommige ongewervelden, zoals octopussen, voelen vermoedelijk ook pijn. Andere dieren, zoals mieren en andere insecten en oesters, voelen geen pijn.
De oesters kunnen dan geen lucht meer krijgen, want ook buiten het water kunnen deze zeevruchten lang in leven blijven, maar hebben we lucht nodig. Je kunt ze ook in een plastic bakje doen, geen deksel maar wel wat ijs er bovenop doen. Of leg ze in een schaal, en doe daar wat is bovenop.
"Een slechte oester heeft een penetrante zwavelgeur. Dit ruik je zodra je de oester opent." Ook mag er niets anders in de schelp zitten dan de oester zelf en het oestervocht. "Zit er bijvoorbeeld een worm in de schelp, dan betekent dit niet per se dat de oester niet goed is.
Als de schelp gaat groeien zakken de larfjes na een aantal weken naar de bodem. Dit noemen we broedval. Liggend op de bodem groeit dit broedval uit tot oesters en voeden ze zich met de natuurlijke voeding van de zee. Naast de bodemmethode wordt de tafelmethode steeds vaker toegepast.
De meeste oesters die we eten komen uit Frankrijk, dit land is ook de grootste aanbieder van oesters. Het formaat van Franse oester wordt uitgedrukt in cijfers, van 0 tot 5, waarbij 5 het kleinste en 0 het grootste formaat is.
Zeeuwse én platte oesters zijn rauw een heerlijke traktatie, gewoon met wat peper uit de molen en citroen of met wat wijn- of frambozenazijn vermengd met wat gesnipperde ui, waarvan u enkele theelepeltjes over de oesters sprenkelt. Eventueel mengt u er nog wat suiker bij voor een iets mildere vinaigrette.
Vroeger kwamen ze al voor, maar toen uitsluitend in de platte variant. Overal langs de Europese kust lagen de langzaamgroeiende oesters. Doordat deze oesters langzaam groeien, en eigenlijk pas na een jaar of vijf geraapt mogen worden, zijn ze duur en exclusief.
Als de temperatuur van het zeewater in de zomer rond de 20 graden is, beslist de vrouwelijk oester dat het veilig genoeg is om zich voort te planten. Ze geeft dan een ongelofelijke hoeveel eitjes -tussen de vijf tot acht miljoen- aan het zeewater af.
Elk weekdier heeft kalkklieren, die zitten in een dun vliesje om het diertje heen. Met deze klieren maakt het diertje kalk en zo ontstaat de schelp. Hoe meer het weekdier groeit, hoe groter hij zijn huisje bouwt! Als het diertje dood gaat blijft zijn schelp bestaan en die vind jij dan weer op het strand!
Het norovirus zit vooral in rauwe schaal- en schelpdieren, zoals rauwe oesters en mosselen. Dit kan komen doordat deze in besmet water gekweekt zijn. Verder kunnen ook rauwe groente en fruit besmet zijn door het gebruik van besmet water. Met name zacht fruit, zoals bosvruchten, is gevoelig voor besmetting.
Rauwe oesters zijn eigenlijk levend en mogen helemaal niet gegeten worden als ze dood zijn. Als de schelp van de rauwe oester open is en hij sluit niet als erop getikt wordt, betekent dit dat hij niet gegeten mag worden (4, 7). Sommige restaurants serveren oesters met de schelp al open.
Bijvoorbeeld door de Salmonella bacterie. De klachten beginnen een paar uur tot meer dan 8 uur nadat u gegeten of gedronken heeft. Meestal zijn de klachten na 1 dag tot 3 dagen weer over.
De waarde van een parel ligt tussen de € 1,= en € 100.000, afhankelijk van een aantal factoren.
1. La Peregrina (laatst verkocht in 2011 voor 11,8 miljoen dollar) Deze bijzondere grote natuurlijke parel wordt ook wel "de zwerver" of "de pelgrim" genoemd vanwege zijn 500 jarige geschiedenis. Deze parel is gevonden in de Golf van Panama door een Afrikaanse slaaf.
De enige natuurlijke zwarte parels zijn zogenaamde Tahiti parels. Deze parels worden gekweekt in Frans Polynesië en zijn vernoemd naar, u raadt het al, het eiland Tahiti. De zwarte Tahiti parel wordt geproduceerd door de 'Pinctada Margeritafera' een zeer grote oester die ook wel de 'Zwart lippige oester' wordt genoemd.