Slakken bereiden en eten vraagt wel om een spaar specifieke tools. Zo bestaan er speciale pannetjes voor escargots, met rondjes er in waar je de slakken perfect in kan leggen tijdens het bereiden. En om de boterige lekkernij uit z'n schelp te halen gebruik je het beste een slakkentang.
Escargots bevatten hoofdzakelijk eiwit en nauwelijks vet. Slakkenvlees is zeer gezond en voedzaam te noemen, het bevat vele essentiële aminozuren en is licht verteerbaar. Ook is het rijk aan mineralen zoals magnesium, koper en jodium.
Van nature heeft de slak een vrij neutrale 'aardse' smaak. Deze smaak is het beste te vergelijken met de smaak van een paddenstoel. Niet met de smaak van een witte, steriel gekweekte champignon, maar de vergelijking met een mooie, langzaam gegroeide bospaddenstoel is zeker op zijn plaats.
Naaktslakken kunnen ook gegeten worden, maar ze schijnen erg vies te zijn. En je moet slakken zeker nooit rauw eten, er kunnen levensgevaarlijke parasieten in zitten. Uit de oven of de pan, met bijvoorbeeld boter en kruiden (hier een smakelijk recept), zijn ze ook een stuk lekkerder.
Kook de slakken in een grote pan met gezouten water. Na tien minuten kun je de slak met een scherp mesje uit zijn huisje halen en weer terug in de pan gooien.
Zout: een afrader
Het is bovendien verboden, omdat het geen toelating heeft als middel om slakken te doden. Als zout in de bodem komt, is het ook schadelijk voor planten en zorgt het voor verzilting van het water.
Uit archeologische opgravingen is gebleken dat de slak al in de prehistorie als voedsel diende voor de mens. Het was toen een eenvoudige en rijke bron van proteïnen en vitaminen dat verorberd werd na op het vuur gegrild te zijn. In het Oude Rome werden escargots gezien als voedsel voor de elite.
De platworm leverbot (Fasciola hepatica) leeft vooral in waterslakjes en runderen, maar heeft sinds 1960 ook (minstens) zes mensen in België ziek gemaakt. 'Ook deze ziekte is bij ons dus zeer zeldzaam', zegt Dorny. Onlangs beschreef hij twee gevallen in het wetenschappelijke tijdschrift Emerging Infectious Diseases.
De naaktslakken (maar ook de huisjesslakken) zijn namelijk vaak besmet met de larven van de dodelijke longworm parasiet. Infectie met longworm kan leiden tot hoestbuien, ademhalingsproblemen, stollingsproblemen, hartklachten en zelfs tot overlijden.
De slak droeg een parasiet bij zich die voorkomt in de uitwerpselen van ratten, die door slakken gegeten worden. De parasiet veroorzaakte de ontsteking bij de Australiër. De ziekte kan niet van mens op mens worden overgedragen. Experts waarschuwen voor het eten van rauwe slakken.
Slakken daarentegen zijn wel traag, maar beschikken ook over hersenen en zelfs over een kortetermijngeheugen. Onderzoekers die willen begrijpen hoe de geheugenfunctie werkt, gebruiken zeeslakken soms als proefdieren. Slakken reageren op pijnprikkels en onthouden dit een tijdje.
De eetbare slakken zijn de wijngaardslakken. Deze zijn vooral in Frankrijk erg populair. Tegenwoordig kweken ze ook in landen als Servië, Bosnië, Montenegro, Roemenië, Bulgarije, Macedonië en Kroatië deze slakken.
Naaktslakken leven 9 tot 12 maanden. Eén slakje kan tot 500 eitjes leggen. Bij vochtig zomerweer en in afwezigheid van natuurlijke vijanden kan dat tot spectaculaire aangroei leiden.
De lijm is gemaakt van het slijm van de naaktslak. Die laat een plakkerige substantie achter om zich te verdedigen tegen vijanden. Uit het experiment blijkt dat het goedje niet giftig is en drie keer zo sterk is als andere medisch plakmiddel.
Escargots (letterlijk: slakken) is een Frans voorgerecht, waarbij gekookte slakken op traditionele wijze worden geserveerd in de schelp, gebakken in de oven met knoflookboter. Soms gaat er nog wat (brioche)broodkruim overheen.
Slow Escargots kweekt drie soorten slakken, waaronder de wijngaardslak. Deze grote slak is over het algemeen de bekendste escargot. Slow Escargots kweekt daarnaast ook de segrijnslak en diens grotere broer: de grote segrijnslak.
Alle slakken kunnen gevaarlijk zijn voor honden en katten! De slak kan dus drager kunnen zijn van parasieten zoals longworm die de naam Angiostrongylus vasorum heeft. Deze worm wordt verwarrend genoeg ook wel de Franse hartworm genoemd. De Franse hartworm leeft in de longslagader.
Eet je hond of kat een slak, dan kan hij besmet worden met larven van de longworm. Slakkenslijm kan ook vol larfjes zitten. Als je hond of kat dan gras eet of uit een waterplas drinkt, dan kan hij ze op die manier binnen krijgen.
Ze bijten niet, maar raspen gaten. Langs de gemaakt gaten krijgen ook schimmels en bacteriën vrije ingang tot de planten. Wat eten slakken het liefst? Slakken hebben een duidelijke voorkeur voor zachte plantendelen.
Misschien is dit wel de meest eenvoudige manier om slakken in de tuin te bestrijden. Je kunt slakken namelijk gewoon oppakken en ergens anders weer uitzetten. Als je er niet op zit te wachten om de slakken met je blote handen op te pakken, kun je hier ook een speciale slakkentang voor gebruiken.
De parasiet komt oorspronkelijk voor bij ratten. In de uitwerpselen van ratten zitten larven van de longworm, die vervolgens worden opgegeten door (naakt)slakken. Het aanraken van slakken wordt daarom ten strengste afgeraden door de artsen.
Een slak kan zelfs heel goed ruiken. Ook al heeft een slak geen neus. Een slak ademt door zijn hele huid, maar ruikt via een soort gat halverwege zijn lichaam. Ondanks dat slakken geen neus hebben, ruiken ze wel.
Slakkenslijm is een crème waarvan het hoofdbestanddeel wordt geleverd door slakken: het slakkenslijm. Slakkenslijm wordt geproduceerd in Chili, daar wordt met behulp van een speciaal stofje de slijmproductie van de slakken gestimuleerd. Vervolgens worden de slakken op een kunststof plaat gezet.
“Het gewone pintje bleek het meest efficiënt om slakken te vangen.” “Het is vooral de gisting die substanties vrijgeeft waar slakken op afkomen. De slakken kruipen naar dat glas bier, vallen erin, en komen zo aan hun einde” zegt Backeljau.