Snelle graver. Het liefst leven de scheermessen verticaal in het zand onderwater. Met de opening aan de bovenkant, de sifoon, zuigt de scheermes water op om te filteren. Uit het water verzamelt het dier plankton, algen en andere beestjes om op te eten.
Scheermessen of mesheften zijn bijzondere schelpdieren. Net als kokkels en mossels bevatten ze spiervlees dat de schelp bij elkaar houdt en voor menselijke consumptie geschikt is. Voordat men door had dat een heerlijk zilt verpakt cadeautje is, werden ze voor hele andere dingen gebruikt.
Het eetbare gedeelte is de spier, wat meer weg heeft van een slurfje aan het onderste uiteinde. Deze zorgt ervoor dat ze zich kunnen voortbewegen én zich kunnen ingraven in het zand. Scheermessen leven aan de kust en de laagwaterlijn.
Ook van deze schelpdieren kun je optimaal genieten en de bereiding ervan is wederom supermakkelijk. Belangrijk bij scheermessen is niet alleen dat ze goed vers zijn, maar ook voldoende worden schoongemaakt. Dit kun je doen door ze eerst even te weken in (niet té) koud water met een flinke snuf zout.
Tips om je scheermes te reinigen: Hou de mesjes onder stromend water na een aantal halen, en laat het water er van achter naar voren door stromen om vastzittende haartjes en deeltjes te laten wegspoelen. Schud het overtollige water van het mes om het te laten drogen.
Zorg er ook voor dat je warm water gebruikt tijdens het scheren. Hierdoor openen je poriën zich en het maakt je haartjes bovendien zachter. Daarnaast komt er minder druk op je scheermesje te liggen waardoor hij langer goed blijft. Achtergebleven zeepresten zijn funest voor je mesje.
Het scheermesje op de juiste plek
Scheermesjes horen thuis bij het restafval. Dit is het huishoudelijk afval dat overblijft nadat het afval dat wel kan worden gerecycled is gescheiden.
Scheermessen zijn redelijk zoet van smaak, hebben de structuur van inktvis en smaken een beetje naar garnaal.
Scheermessen, ook wel mesheften genoemd zijn bijzonder (lekkere) schelpdieren. Net als kokkels en mossels bevatten ze spiervlees dat de schelp bij elkaar houdt en voor menselijke consumptie geschikt is.
Het liefst leven de scheermessen verticaal in het zand onderwater. Met de opening aan de bovenkant, de sifoon, zuigt de scheermes water op om te filteren. Uit het water verzamelt het dier plankton, algen en andere beestjes om op te eten.
Twijfel je of de scheermes vers is? Geef dan een tik op de schelp en als het vlees zich dan terugtrekt in de schelp dan leeft het nog. Voelt het scheermes plakkerig aan en heeft het een penetrante geur dan is het schelpdier oud. Scheermessen moeten, net als andere schelpdieren, het liefst levend worden bereid.
Bewaar de scheermessen in de koelkast bedekt met een vochtige doek (zodat ze niet dood gaan) en met een elastiek erom heen, zodat ze niet open gaan. Met de bolle kant naar onder bewaren, anders loopt het water eruit. Tot consumptie moeten de schaal- en schelpdieren levend zijn. Zo niet, dan niet eten!
Schelpen zijn de harde delen van weekdieren die deze dieren stevigheid geven. De schelpen op het strand zijn bijna altijd van tweekleppigen, slakken of inktvissen.
Elk weekdier heeft kalkklieren, die zitten in een dun vliesje om het diertje heen. Met deze klieren maakt het diertje kalk en zo ontstaat de schelp. Hoe meer het weekdier groeit, hoe groter hij zijn huisje bouwt! Als het diertje dood gaat blijft zijn schelp bestaan en die vind jij dan weer op het strand!
De schelp (of bij slakken ook wel het 'slakkenhuis') is een uit kalk (calciet en/of aragoniet) en andere mineralen bestaand (meestal) uitwendig skelet, dat door een weekdier (stam der Mollusca) wordt aangemaakt.
Als er weinig kalk in het water zit, dan is de schelp dun. In de winter groeit de schelp minder dan in de zomer. En daardoor ontstaan er smalle en brede groeibanden. Hieraan kun je zien hoe oud de schelp is.
Kokkels eten
Kokkels kunnen, net als mosselen, worden gestoomd, gekookt, gebakken en zelf levend rauw worden gegeten. Als u zelf kokkels gaat bereiden controleer dan eerst of ze allemaal vers zijn. Als de schelp iets open staat kunt u controleren of de kokkel nog leeft. Geef een tikje op de schelp.
Dit langwerpige schelpdier heeft een verrukkelijk zilte smaak en prettige textuur. Het vraagt om wijnen die bij de smaak van de zee passen: Chablis en Muscadet in de eerste plaats, maar een goede sauvignon blanc van de kust van Zuid-Afrika is ook een prima begeleider.
Het mesheft is een schelpdier dat in de zeebodem van de west- en zuidkust van Europa leeft. Een mesheft, ook wel een scheermes of een Amerikaanse zwaardschede genoemd, heeft een langwerpige smalle schelp met een mooie kleur.
Volgens Scheertips.com moet je een mesje gemiddeld elke 20 dagen vervangen. Je kunt er langer mee doen, schrijft de site, maar dan moet je je scheermesje goed schoon- en droogmaken na gebruik.
Gemiddeld is een Fusion of Mach3 scheermesje van Gillette goed voor 6 tot 7 scheerbeurten.
Het veiligheidsscheermes bestaat uit één scheermesje. Hierdoor gaat er maar één mesje over de huid. Bij de moderne scheermessen scheren 3 tot 5 scheermesjes tegelijkertijd over de huid. Hierdoor is de huidirritatie bij het veiligheidsscheermes minder.
Elke scheerbeurt is een aanslag op het mesje. Het mesje moet knetterharde baardstoppels klieven. Daarnaast blijft er veel vuil, zeepresten en kalk op het flinterdunne metaal plakken. Hierdoor wordt het botter en botter na elke scheerbeurt.